Ik was 36 weken zwanger, toen we voor een weekje op vakantie gingen. Toch voelde ik mij daar niet geheel prettig. Ik had last van mijn bekken en had een kort lontje. Ook had ik steeds last van buikpijn en bleef ik naar de wc gaan. ‘s Nachts lag ik te draaien, deden we hier wel goed aan? Moesten we niet naar huis? Toch vond ik het zonde om onze vakantie af te breken, omdat ik het gevoel had dat ik deze zwangerschap ‘over zou lopen’ en ik mij dus aanstelde.

Vliezen gebroken op vakantie

Op dag 6 van onze vakantie vierden we de verjaardag van mijn man. We waren lekker naar het zwembad geweest en genoten van een tapasplank op het terras, toen ik plots drie grote golven vruchtwater verloor. Oeps. Ik werd even stil en zei: “Ik denk dat mijn vliezen zijn gebroken”. Mijn man lachte, “Ha, grapje zeker”. Nee, geen grapje. Ik was serieus. Terwijl ik opstond om naar de wc te gaan en te checken of ik daadwerkelijk vruchtwater verloor, bleef het vruchtwater stromen. Er was geen twijfel mogelijk, mijn vliezen waren gebroken. Paniek. Wat nu? We besloten terug te gaan naar het huisje en daar de verloskundige in Nederland te bellen. Al lopend door de plaza van Centerparcs bleef mijn vruchtwater stromen. Je kunt je voorstellen: ik had inmiddels een heel slakkenspoor achtergelaten.

Contact met verloskundige in Nederland

Mijn verloskundige zei telefonisch dat ik moest gaan liggen, aangezien mijn dochter nog niet geheel ingedaald was en dat zij contact zou opnemen met een plaatselijk ziekenhuis voor controle. We konden in Pelt terecht. Alle controles waren gelukkig goed, maar wat moesten we doen? Het was inmiddels 16.00 uur, spitstijd en normaliter nog ruim twee uur rijden richting huis. In samenspraak met het ziekenhuis besloten we daar te blijven.

Zorg in België vs. Nederland

De zorg was daar wel even anders. Ik kreeg preventief antibiotica toegediend, aangezien zij niet wisten of ik Streptokokken bij mij droeg. Daarnaast wilden zij mij direct aan de weeënopwekkers leggen, dat is daar het protocol. Ik was het hier niet mee eens. Gelukkig, toen zij hoorden dat mijn man die dag jarig was, kwamen ze met een compromis om tot middernacht te wachten of de bevalling uit zichzelf zou beginnen.

Ontsluiting en een ruggenprik

De familie werd gebeld, zodat ons zoontje opgehaald kon worden en mijn man reed terug naar ons huisje om onze spullen in te pakken. Ruim 3 uur later kwam hij terug en startte de bevalling vrijwel direct. Er werd meermaals gevraagd of ik ruggenprik wilde. Toen ik 2,5 uur later 5 cm ontsluiting had, besloot ik deze te laten zetten en 30 min later had ik volledige ontsluiting. Het persen ging heel vlot. Er was nog wat paniek bij de verloskundigen, aangezien het daar protocol is dat de gynaecoloog de baby aanpakt, maar zij nog niet ter plaatse was. Bovendien wilden we het liever nog wat rekken, omdat het nog voor 00.00 uur was en wij onze dochter een eigen verjaardag (niet tezamen met papa) gunden. Uiteindelijk is onze dochter 00.15 uur geboren.

Belgisch meisje

In België is het tevens protocol dat je vijf dagen in het ziekenhuis blijft. Gelukkig mochten wij toch dezelfde dag al gaan. Mijn man heeft onze dochter aangegeven in Pelt en hierna zijn we ruim 2 uur naar huis gereden met onze kersverse dochter. Wat hebben we veel reacties gekregen en wat hebben we er om gelachen. Ons Belgische meisje.