Ik bel mijn partner om het te vertellen en om te vragen of hij ervoor kan zorgen dat onze zoon op tijd opgehaald wordt bij de opvang. Dan kan de kleine voor zijn bedtijd nog naar mijn ouders, want ik heb het gevoel dat dit wel eens door kan zetten.

Weeën timen

Ik besluit om te gaan douchen, kijken of het afzwakt. Er verandert weinig. Rond 16:45 is onze zoon thuis van de opvang, we geven hem eten en doen hem in bad. Om 17:30 heb ik het idee dat de krampen dichter op elkaar zitten, ik ga weer timen er zitten nu zo’n 3 minuten tussen, maar het duurt maar zo’n 40 seconden.

Contact met verloskundige bevalling

Om 17:45 besluit ik de verloskundige te bellen. Ik zeg dat er regelmaat in zit en dat ik het niet kan vergelijken met de vorige bevalling, omdat ik toen 30 uur onregelmatige weeën heb gehad. De verloskundige zegt: “Als je nog zo met mij kan praten, dan zullen het nog geen echte weeën zijn. We bellen je om 19:00 terug om te kijken hoe het is, mocht het eerder toenemen bel dan zelf nog even.”

Ik bel mijn moeder met uitleg en pak de laatste spulletjes voor onze zoon in. Mijn man brengt hem naar mijn ouders en is tegen 18:30 weer terug. Rond 18:15 nemen de weeën in kracht toe en om 18:30 begin ik ze weg te puffen, dus ik bel de verloskundige terug. Ze staat al klaar en komt eraan.

Ziekenhuisbevalling?

Om 18:40 is ze bij ons. Ik zit inmiddels op de bal in de keuken. Ze komen nu snel op elkaar, maar duren nog geen volle minuut. Na drie weeën gezien te hebben gaan we naar boven om te kijken hoe het ervoor staat. Ik heb al 6 cm ontsluiting, fijn, dat schiet op! Ik wil graag in bad in het ziekenhuis bevallen. Omdat mijn vliezen nog niet heel erg op spanning staan en het hoofdje nog vrij hoog zit, besluiten we snel te vertrekken. Alles ligt al in de auto en de verloskundige belt dat we eraan komen en vraagt of de verpleegkundigen het bad vast willen vullen.

Vliezen gebroken

Om 19:02 stappen we in de auto. Als we het dorp uitrijden komt er een politiewagen met sirene aan en moeten we heel even aan de kant om die voorbij te laten. Op het moment dat mijn man de oprit naar de snelweg opdraait breken mijn vliezen. Ik schreeuw: “Mijn vliezen zijn gebroken!”

De auto gaat meteen weer langs de kant en de verloskundige komt aangesneld. Ze zegt: “Omdraaien, we gaan terug naar huis, het ziekenhuis gaat zo niet meer lukken!” Een beetje illegaal rijden we achteruit de oprit af en naar huis. Inmiddels heb ik heftige weeën en volgen ze heel snel op elkaar.

Persweeën in de auto

Als we het dorp inrijden krijg ik persweeën. Ik schreeuw dat de baby eraan komt! Mijn partner probeert de auto voor ons in te halen, maar die denkt dat wij een road rage doen en laat ons niet voorbij en gaat ook nog eens extra op de rem. Paniek. We slaan linksaf en de auto gaat gelukkig rechtdoor. Inmiddels schreeuw ik dat de baby nu echt komt. De auto gaat weer aan de kant en de verloskundige trekt mijn deur open. Ze steekt meteen haar hand tussen mijn benen en zegt: “Ik voel nog geen hoofdje, je kan het redden tot thuis. Je gaat NU de weeën wegpuffen, je mag niet persen, je kan dit!”

Twee minuten thuis: baby geboren

Met 120 p/u door het dorp snellen we naar huis. Om 19:17 arriveren we thuis. De verloskundige heeft in de woonkamer een matje op de grond gelegd, maar als ze mij ziet besluit ze de gok te nemen om nog naar boven te gaan. Dat lukt! Ik ga op bed liggen en ze trekt mijn broek uit. Ik open mijn benen en ze zegt: “Ik zie al haartjes”. Ik kan het nu niet meer tegenhouden en pers. Met twee keer persen is ons meisje Lore om 19:19 geboren. Het ging zo snel dat ik nog zeg: “Hè, is ze er nu al??” Ze wordt op mijn borst gelegd en doet alles perfect.

Wat een bevalling!

Omdat we niet voorbereid waren op een thuisbevalling is het superkoud in de slaapkamer. Mijn vriend zet de verwarming op 26 graden en we proberen Lore zo goed mogelijk op te warmen door huid-op-huid met papa (die is warmbloedig). Dat lukt! Die nacht hebben we amper geslapen van de adrenaline. Ik kan met recht zeggen: wát een bevalling.