Donderdagochtend 28 januari, drie dagen na onze bruiloft. Die avond ervoor had ik nesteldrang en buikpijn die ik niet vertrouwde. Ik kon het niet plaatsen. In de ochtend voelde ik nog steeds diezelfde pijn, maar voor ik het ziekenhuis kon bellen, brak het vlies van een van de baby’s.

Vlies een baby tweelingszwangerschap gebroken

Direct belde ik mijn man op, die niet meteen opnam. Ik was enorm in paniek. Ook belde ik mijn moeder, die was er gelukkig snel. We stelden het ziekenhuis op de hoogte, zodat ze onze zouden verwachten. Gelukkig was mijn man toen ook snel thuis. De spullen werden verzameld en toen gingen we: naar het ziekenhuis.

Eenmaal in het ziekenhuis ging het snel. Het CTG-apparaat werd aangesloten. Met de tweeling ging het gelukkig goed. Ik kreeg direct longrijping medicatie toegediend, dat doen ze standaard als ze vermoeden dat je voor 34 weken gaat bevallen. Ook kreeg ik weeremmers. Die weeën waren licht, maar wel erg pijnlijk. Gelukkig was het alleen maar pijn; ik had nog geen ontsluiting. We moesten die dag afwachten en er gebeurde niet veel. De volgende dag werd het rustiger in m’n buik.

Wel weeën, geen ontsluitingsweeën

Die dag hebben we kunnen rusten, want de weeën bleven weg. Maar vrijdagnacht begon het weer te rommelen en ben ik met de skippybal bij mijn man zijn bed gaan zitten. Ik zei nog: “Vandaag worden de baby’s geboren.” Onze eigen gynaecoloog had die dag dienst, fijn!

De weeën kwamen weer door, maar het leken geen ontsluitingsweeën. Als ik tot vijf cm ontsluiting zou komen, zou ik een ruggenprik krijgen en konden we de bevalling doorpakken. Ik bereikte de vijf cm, kreeg een ruggenprik en daarna stopte de ontsluiting. Ik had nog wel weeën, maar we konden ’s middags en ’s avonds nog slapen. De ontsluiting kwam maar niet op gang, het werd steeds spannender en zwaarder. Dit was de tweede keer dat we al uren aan de gang waren.

Zuurstoftekort tijdens bevallen van tweeling

Om zeven uur kwam het verlossende woord: ik had tien cm ontsluiting. Het enige waar we op moesten wachten, was de persdrang. Maar die liet niet lang op zich wachten. Ik vond het persen enorm spannend, want was al bijna uitgeput en moest toen nog bevallen van een tweeling. De eerste, Noah, kwam gezond en huilend ter wereld en werd op m’n borst gelegd.

Het genieten was van korte duur, want de tweede, Sven, móest geboren worden. Zijn hartslag daalde. De gynaecoloog brak het vlies, maar hij beef hoog in de buik zitten. Mijn man stond bij Noah aan de opvangtafel. De hartslag daalde verder en Sven moest met spoed gehaald worden. Er was alleen geen perswee of persdrang meer, dus de vacuümpomp werd erbij gehaald. Er werd nog over een keizersnee gesproken, maar ik wist dat dit te veel tijd zou kosten en Sven dan zuurstoftekort zou kunnen krijgen.

Vacuümpomp en naar de OK

Het moest dus op de natuurlijke manier. De gynaecoloog duwde op mijn buik, ik perste en de vacuümpomp werd op het voorhoofd van Sven geplaatst, omdat het niet anders kon. Hij is geboren met een matige start en moest direct naar de kinderarts voor een pufje zuurstof. Aan het einde van de dag zag ik ‘m voor het eerst, toen ‘ie bij me werd gelegd.

Doordat mijn baarmoeder ermee op hield, verloor ik na de bevalling 2.5 liter bloed. Na veel medicatie en manueel samenknijpen, werd ik na enkele minuten met spoed naar de OK gereden. Ik was nog maar minimaal bij bewustzijn. Op de OK werd ik in slaap gebracht en daar hebben ze een ballon geplaatst om het bloeden te stoppen. Pas na twaalf uur zag ik de tweeling echt voor het eerst. Psychisch heeft het niet direct je kinderen zien en die eerste binding maken, het nodige getekend. Maar nu genieten we volop van onze twee mannetjes!

Deel je verhaal

Wil je ook graag je verhaal aan andere mama’s (to be) vertellen? Dat kan! Schrijf een blog (500 - 800 woorden) en stuur die naar redactie@wij.nl. Wie weet delen we jouw verhaal binnenkort op de kanalen van WIJ. Verhalen kunnen ook anoniem geplaatst worden. Let op: we delen geen verhalen die elders gepubliceerd zijn.