Ik liep al wat langer met vocht in mijn enkels, maar ik dacht eigenlijk dat het niets zou zijn. Op aandringen van familie en mijn man heb ik er toch maar even naar laten kijken. Het was maandag 12 oktober rond 9 uur in de avond en ik moest meteen blijven, want ik had zwangerschapsvergiftiging.

Zwangerschap ingeleid

Dinsdag 13 oktober in de ochtend werd ik ingeleid. Er werd een ballon geplaatst. Ik was op dat moment 35 weken en 1 dag zwanger. Vol spanning wachtten we af en woensdag 14 oktober in de ochtend werd het ballontje eruit gehaald. Ik had toen 3 á 4 centimeter ontsluiting.

Na een tijdje kwamen de artsen op mijn kamer en werd ik aan de weeënopwekkers gelegd. Vanaf toen ging het snel. Ik kreeg zelfs weeënstormen die ik flink moest wegpuffen. Uiteindelijk kreeg ik een ruggenprik, zodat ik mijn energie kon bewaren voor het echte werk.

Persfase tweeling

Na een tijdje mocht ik gaan persen. De tweeling werd goed in de gaten gehouden voor de hartslagen. Amylin lag als eerste, maar haar hartslag verslechterde. Zij is gehaald met een vacuümpomp. Toen ze geboren was, is ze op mijn borst gelegd, maar ik zat in een roes en mijn focus lag nog bij de bevalling. Er moest er nog een uit!

Kind in stuitligging

Ik mocht weer gaan persen. Dat werd nogal een uitdaging, want Brandon lag in een stuit. Dat was overigens al bekend, hoor. Hij heeft de hele zwangerschap in stuitligging gelegen. Ik had geen persweeën meer, dus ze hielpen ‘wat’ mee. Er werd aan zijn voeten getrokken, maar hij bleef hangen met zijn hoofd. Ze bleven maar trekken en duwden op mijn buik, maar het lukte niet.

Het was muisstil in de kamer, terwijl er 10 mensen aanwezig waren. De derde gynaecoloog kwam met spoed binnengerend en begon met vol geweld op mijn buik te duwen, terwijl een andere gynaecoloog aan Brandon stond te trekken. Ik moest al die tijd blijven persen, zonder persweeën. Uiteindelijk kwam hij er gelukkig uit, maar werd hij meteen meegenomen voor zuurstof en om hem te controleren.

Tweeling in couveuse

Een paar uur later mocht ik pas voor het eerst naar de kleintjes toe. Ze lagen namelijk in de couveuse. Toen we daar waren, kreeg ik onwijs veel pijn aan/in mijn vagina. Er werd gezegd dat dit kwam door de bevalling omdat er zo veel geweld was gebruikt, maar dat geloofde ik niet. Ik zei dat de pijn niet te verdragen was en toen werd ik gecontroleerd. Het bleek dat ik een hematoom (een bloedophoping) had, die met spoed operatief verwijderd moest worden.

Ik ben dolgelukkig met mijn kinderen, maar alles wat er gebeurd is heeft een flinke impact gehad. Ik ben nog steeds bezig om mezelf terug te vinden.