De 41 weken verstreken, maar meer dan wat voorweeën en het verliezen van mijn slimprop gebeurde er niet. Ik moest om de dag ter controle aan de CTG en voor een echo om de placenta te checken. Alles wat goed, dus ik mocht door naar 42 weken. In mijn hoofd zou ze wel komen. Het inleiden planden we alvast, voor het geval ze zich niet zou melden: 11-11-2021. Nog 5 dagen te gaan. Iedere ochtend werd ik wakker met een teleurstelling; ze was er nog niet.

Inleiding bevalling

11-11-2021: de dag van de inleiding. Inmiddels had ik me erbij neergelegd en ging ik gespannen, maar enthousiast naar het ziekenhuis. Om 07.00 uur moesten we er zijn. Er werd gekeken hoeveel ontsluiting er was, dit bleek twee centimeter, dankzij de voorweeën. Ik kreeg een tabletje om meer ontsluiting op te wekken en na vier uur werd het weer gecontroleerd. Ik zat op drie centimeter ontsluiting, dus mijn vliezen konden gebroken worden.

Draadloze CTG

Een uur later werden de weeën opwekkers aangezet. Het was nog goed te doen, maar de voorweeën werden iets heftiger. Na nog een uur lag ik zo ongemakkelijk op het bed, dat ik heb gevraagd om een draadloze CTG. Dat mocht, de CTG werd op June’s hoofdje geplaatst en ik kon rondlopen en douchen. De fitnessbal onder de douche vond ik heerlijk. De stralen op mijn rug ontspanden en omdat ik de douchekop zelf vast had, kon ik op pijnlijke plekken water stromen. Mijn vriend had een boxje met mijn playlist aangezet en ik verdween in mijn eigen bubbel.

Zijn dit weeën of voorweeën?

De CTG werkte niet goed, dus er stond niets over mijn weeën op het scherm. De opwekkers werden steeds hoger gezet, maar ik had al weeën. Ik dacht, naïef genoeg, nog steeds dat ik voorweeën had, maar dit bleek het echte werk. Daar zat ik: op een bal in een heftige weeënstorm. Er was zo’n tien seconden pauze tot de volgende. Dat had ik onderschat, ik dacht nog: zijn dit pas oefenweeën? Ik vroeg mijn vriend iemand te roepen voor pijnstilling, want dit ging ik niet volhouden. “Nou mevrouw, dat wordt dan een ruggenprik, want je hebt nog een hele lange weg te gaan”, werd me verteld. Dat moet dan maar, dus ik moest onder de douche vandaan.

Tijd om te persen

Direct had ik spijt: de pijn die net nog te doen was, werd nu superheftig. Recht staan lukte niet en ik verloor bloed. Ook had ik de drang om te poepen, dus ik ging op de wc zetten. Ik strompelde door naar het bed en zag dat het personeel schrok van de weeën. Direct gingen de weeënopwerkkers uit. Ondertussen had ik al acht centimeter ontsluiting en er zat geen pauze meer tussen weeën, dus ik mocht gaan persen. Dat ging goed; zonder cursus wist ik precies wat ik moest doen. Na 55 minuten was ze daar; ons kleine meisje June. Ik dacht nog: wow, ze is er al. De placenta kwam ook heel snel, maar toen begon de paniek.

Paniek bij de arts na geboorte

De arts zette een stap naar achter en haar schort zat onder het bloed. Ik zag dat ze schrok. Het werd toen allemaal wat vager voor mij en alles ging heel snel. Mijn bed ging alle kanten op, ik kreeg een infuus en ook spuiten in mijn been. Ook had ik een zuurstofslangetje in mijn neus. Ik bleef maar praten, want blijven praten was de enige manier om te voorkomen dat ik out ging. Ik keek naar mijn vriend die in een stoel zat met onze prachtige dochter op zijn borst. Hij bleef zo rustig, dat hielp mij. Daar ben ik hem tot de dag van vandaag dankbaar voor.

Twee liter bloed verloren

Ik durfde niets te vragen. Ik bleef naar mijn gezin kijken, terwijl er steeds meer mensen de verloskamer in kwamen. De arts belde met de gynaecoloog en ik hoorde hem zeggen dat zij nu moest komen. Het duurde best lang voordat ze het bloeden stopte. Ik liet alles over mij heen komen en probeerde rustig te blijven. Ik was bijna twee liter bloed verloren.

De eerste nacht met baby

‘Wil je een glaasje water?’ vroeg de arts een aantal uren later. Ik was zo blij; ik mocht drinken, dus hoefde niet naar de OK. Na een beschuitje en water belden we de familie met het goede nieuws. Ik deed mijn best enthousiast over te komen, maar de waarheid was dat ik helemaal gesloopt was. De nacht in het ziekenhuis was een hel. June bleef maar huilen en ik heb misschien een halfuurtje kunnen slapen.

Mijn kraamweek was vreselijk

De volgende dag mochten we naar huis, als ik zelfstandig kon staan en plassen. Ik deed mij stoerder voor dan ik was, want we wilden zo graag naar huis. We kregen de beste kraamhulp die we maar konden wensen en mijn man nam heel het ouderschap over; ik kon niets. We stopten ook met borstvoeding, omdat het niet lukte. De kraamweek, de mooiste week van je leven, zeggen ze. En daar lag ik. Ik kon haar niet eens een speentje geven als ze moest huilen. Alles berichtjes dat ik lekker moest genieten, schoten me verkeerd. 18 dagen lang heeft mijn vriend de zorg van June én mij compleet op zich genomen. Heel langzaam begon ik wat aan te sterken. Het zijn weken die ik nooit meer ga vergeten en ik zal altijd verdrietig blijven omdat ik die belangrijke eerste momenten nooit heb gehad.