Op vrijdagavond werd ik opgenomen in het ziekenhuis. Mijn baby had macrosomie, een te hoog geboortegewicht, en ik had heel erg last van bekkenklachten. Op dat moment was ik 38 weken zwanger.

Inleiden met ballon

Die donderdag ervoor was ik gestript, maar ik had slechts een centimeter ontsluiting. Vrijdag werd er een ballon ingebracht en de dag daarna had ik drie centimeter ontsluiting, waardoor mijn vliezen gebroken konden worden. Dat voelde letterlijk en figuurlijk als een warm bad.

Op zaterdag kwamen en gingen de weeën die met weeënopwekkers versterkt werden. Ze waren goed te doen, de sfeer was relaxt en de tijd vloog voorbij. Ik heb vantevoren altijd gezegd dat ik geen type was voor al dat gepuf en gekreun, dus tot het einde bleef ik rustig in- en uitademen en ving ik staand de weeën op

Sterrenkijker tijdens bevalling

Tot zondag de ontsluiting niet meer vorderde dan ruim zes centimeter. Daarnaast bleek mijn zoontje Ross een sterrenkijker te zijn en de ballon had ervoor gezorgd dat hij niet meer met zijn hoofdje in de bekken zat.

Ik wilde graag in bad bevallen, dus dat mocht. Het was precies zoals ik mij voorstelde. Ik had veel vrijheid om mijn buik en rug te ontlasten en ontspannen. Ook tegen de bekkenklachten was het heel erg fijn. De bedoeling was dat Ross terug zou zakken naar de bekken, maar dat gebeurde niet. Ik moest uit bad, zodat gevoeld kon worden hoever ik was met de ontsluiting. Dat was het moment dat ik de controle verloor.

Flauwvallen en overgeven tijdens bevalling

Het lukte mij niet om te gaan liggen voor de meting van de ontsluiting, en door het tempratuurverschil van het water en de kamer werd ik niet lekker. Het was enorm druk is het ziekenhuis met bevallingen, maar ook met trauma’s. Ik wist van tevoren dat er maar een anesthesist in het ziekenhuis beschikbaar was, dus ik probeerde wat vooruit te denken. Ik gaf aan dat ik voelde dat ik moest overgeven en flauw zou vallen en dat ik daardoor de weeën niet meer kon opvangen, dus toch voor een ruggenprik wilde gaan.

Spoedkeizersnee

Nadat de ruggenprik bleven de weeën erdoorheen komen. Lag ik op mijn linkerzij, dan kreeg ik rechts in mijn been weeën en andersom. Mijn lichaam was op en aangezien Ross nog steeds niet indaalde en de ontsluiting niet verder op gang kwam, werd er in overleg een spoedkeizersnee aangevraagd om 21.00. Om 21.35 werd Ross geboren.

Met het juiste overleg, reageren op je onderbuikgevoel, fijn personeel, en de meest geweldige positieve vriendin aan mijn zijde, voelde alles veilig, logisch en vooral ontspannen. We moesten drie dagen blijven en hebben toen meerdere keren benoemd hoe bijzonder het is dat we in Nederland deze luxe hebben. Het gevoel wat er vrij komt zodra je je kind hoort en ziet is niet eens te omschrijven. Het meest kwetsbaarste bezit en waar je een leven lang voor mag zorgen.

Ook je verhaal delen?

Heb jij ook een bijzondere bevalling meegemaakt en wil je die graag met andere mama’s delen? Deel dan je verhaal (500-800 woorden) via redactie@wij.nl. Verhalen worden anoniem geplaatst. Let op: verhalen die elders al online verschenen zijn, worden niet gepubliceerd.