Op de uitgerekende datum, 20 december, bevallen? Mooi niet, wist ik al. Onze eerste bleef ook lekker langer zitten met een inleiding tot gevolg. Ik voelde aan mijn (vrucht)water dat het bij deze niet anders zou gaan.

Bevallen in het ziekenhuis

En ja hoor, 22 december hadden we een afspraak bij de verloskundige. De boel zat nog potdicht. “We kunnen je strippen om te kijken of het op gang komt tijdens de kerstdagen? En anders kunnen we je maandag inleiden.” In het ziekenhuis weliswaar. Die beslissing was snel genomen. We hebben meerdere mensen om ons heen die op één van de kerstdagen jarig zijn en geen van allen vindt dat fijn. Je hebt zo’n dag natuurlijk vrijwel nooit voor jezelf. Na het weekend dan maar.

Geen weetje aan de lucht

Eerste kerstdag is een ingetogen dag, aangezien we kerst twee weken eerder al hebben gevierd ‘voor het geval dat’. Overdag gebeurt er wederom niks, geen vuiltje aan de lucht. Rond etenstijd verlies ik een deel van de slijmprop, maar ik weet dat dat niet betekent dat het meteen op gang gaat komen.

Manlief en ik zetten daarom, nadat onze oudste dochter naar bed is, nog even een kerstfilm op. 22:50. Film afgelopen, naar bed dan maar. Ik sta op om de kopjes in de vaatwasser zetten. Was dat een wee? Neuh, ik kan er nog doorheen praten. Oefenwee dus weer, zoals ik al vaker had gehad in de weken daarvoor.

Vruchtwater of bloed verliezen

Na vijf minuten dient zich er nog eentje aan. Vreemd. Toch maar even de verloskundige bellen. Die klinkt een beetje slaperig. Oei, die heb ik waarschijnlijk wakker gebeld. “Heb je al vruchtwater of bloed verloren?”, vraagt ze. Dat is niet het geval. “Ik denk dat het nu allemaal heel langzaam op gang begint te komen, kan nog wel even duren’”

Enfin, niks aan het handje dus. Een minuut na het ophangen krijg ik ineens vreselijke aandrang om te plassen. Of, was dat wel plas? Er zit nu ook bloed bij. Weer een wee? Oefenwee? Deze keer met maar drie minuten ertussen. Het voelt nu wel iets heftiger.

Vruchtwater gebroken

Mijn man belt verontschuldigend de verloskundige nog een keer: “Sorry, we bellen toch maar even nog een keer, want er zit nu drie minuten tussen. En ze denkt dat haar vruchtwater is gebroken.”

Gelukkig komt de verloskundige even kijken. 23:00. Ondertussen roep ik tussen de weeën door, hangend aan het keukenblok, naar mijn man wat we allemaal nodig hebben als we naar het ziekenhuis moeten. Als de Tasmanian Devil vliegt hij door het huis om alles bij elkaar te pakken. Dochter nummer 1 wordt ondertussen opgehaald door een vriendin.

Persdrang zonder verloskundige

23:15. De weeën volgen elkaar nu sneller op. Weer een wee, een wee met extra’s dit keer. Dit voelt als persdrang. Nee! De verloskundige is er nog niet eens! Ik kijk mijn man aan. Als dit zo door gaat, moet hij de baby halen. Hij zet de voordeur alvast open voor de verloskundige, zodat hij bij mij kan blijven.

23:25. Enter verloskundige. Ze zet een voet in de woonkamer. KLETS! Ze zeggen dat als de vliezen breken het ‘echt niet zo is zoals in de film’. Wel dus. Met mach 9 klettert het vruchtwater op de vloer. En op de schoenen van mijn man.

Bank wordt provisorische bevalspot

“Meteen maar naar het ziekenhuis denk ik hè?”, hoor ik mijn man zeggen. Het gezicht van de verloskundige betrekt: “Dat gaan we niet meer redden, vrees ik.” Ik voel het al, want zelfs naar bed gaan, red ik niet meer. “De bank dan maar”, oppert de verloskundige.

De vuilniszakken komen tevoorschijn en terwijl mijn bank door de verloskundige en mijn man wordt omgetoverd tot provisorische bevalspot, sta ik op de achtergrond ogenschijnlijk auditie te doen voor So You Think You Can Dance. Op het linkerbeen, hop op het rechterbeen, perswee: BENEN GEKRUIST!

Binnen een uur bevallen

“Oké, kom maar liggen, we gaan even kijken hoe het ervoor staat!” Hallelujah. “10 centimeter ontsluiting! We kunnen meteen beginnen”, spreekt de verloskundige de letterlijk verlossende woorden.

Zeven minuten later is ons meiske er, om 23:47. Net nog op eerste kerstdag. En binnen een uur vanaf die allereerste wee! Mijn dochtertje wordt bij mij op de borst gelegd. Wat is ze prachtig! Met een liefdevolle blik kijk ik naar mijn man, en fluister: “Deze bank gaat dus echt meteen naar de stort.”

Ook je verhaal delen?

Heb jij ook een bijzondere bevalling meegemaakt en wil je die graag met andere mama’s delen? Deel dan je verhaal (500-800 woorden) via redactie@wij.nl. Verhalen worden anoniem geplaatst. Let op: verhalen die elders al online verschenen zijn, worden niet gepubliceerd.