Een zware zwangerschap

Hoewel de bevalling snel ging, was mijn zwangerschap zwaar. Vanaf de achtste week was ik elke dag misselijk en moest ik vaak overgeven. Ik had altijd een emmer bij me, omdat ik deze meerdere keren per dag nodig had. Vooral op drukke dagen en tijdens het werk sloeg de misselijkheid hard toe. Ook ’s nachts werd ik er vaak wakker van. Gelukkig was de misselijkheid net een paar dagen voor mijn bevalling ineens voorbij.

De dag van de bevalling

Op woensdag 31 juli was ik precies 10 dagen over mijn uitgerekende datum. De verloskundige zou mij voor de tweede keer strippen, omdat de eerste keer niet had geholpen. Ik wilde graag thuis bevallen zonder medische pijnstilling, want ik ben erg bang voor ziekenhuizen, naalden en bloed. Ik val soms al flauw bij het opmeten van mijn bloeddruk. Rond 15.15 uur werd ik voor de tweede keer gestript, maar er was nog weinig ontsluiting. De verloskundige stelde voor om mijn vliezen te breken, maar ik wilde dat liever niet. Ik wist namelijk dat als je meer dan 24 uur gebroken vliezen hebt, de bevalling sowieso in het ziekenhuis moet plaatsvinden in verband met het infectiegevaar. We besloten dit dus nog even uit te stellen tot de volgende ochtend om het effect van het strippen af te wachten.

Vliezen gebroken en weeënstorm

Terwijl de verloskundige haar agenda opende om een nieuwe afspraak te maken, voelde ik een warme straal langs mijn been. Ik dacht dat ik per ongeluk in mijn broek had geplast, maar de verloskundige lachte en zei: “Laat die afspraak maar zitten, ik denk dat je vliezen net al gebroken zijn.” Kort daarna begonnen de weeën. Ze kwamen meteen heftig en zonder pauzes. Ik had geen tijd om op adem te komen. Zoals weeën omschreven worden, voelde het voor mij niet, ik had een weeënstorm. Dat was intens.

Wat ben ik een ongelofelijk watje, dit is nog maar het begin en ik kan al niet meer!

‘Wat ben ik toch een watje.’

Rond 17.15 uur was de verloskundige terug. Ze stelde vast dat ik al 5 centimeter ontsluiting had, maar de weeënstorm bleef aanhouden. Ze voelde dat mijn vliezen bovenin waren gebroken in plaats van aan de onderkant, waardoor ik misschien die druk voelde. Om de druk te verlichten, prikte ze mijn vliezen door. Rond 18.15 vertrok ze weer en zei dat ze later op de avond zou terugkomen. Maar mijn weeën werden steeds heftiger en de druk tussen mijn benen steeds groter. Ondertussen stond ik als een kikker onder de douche met de warme straal over mijn buik. Ik zat nog steeds midden in mijn weeënstorm en begon redelijk wanhopig te worden door de korte adempauzes. Ik zei zelfs nog tegen Jordi “Wat ben ik een ongelofelijk watje, dit is nog maar het begin en ik kan al niet meer.”

En daar is opeens het hoofdje

Om 19.00 uur besloten we het bad vol te laten lopen zodat ik daar hopelijk wat meer in kon ontspannen. Op dat moment werd de druk die ik tussen mijn benen voelde zo intens dat ik de waterstraal daarop richtte en grapte ‘Het lijkt bijna alsof het hoofd er al zit.’ Ik kon natuurlijk niet veel zien door die dikke buik, maar achteraf bleek dat Jordi het hoofdje al had zien zitten. Gelukkig heeft hij niks gezegd uit angst dat ik in paniek zou raken. Dit was de beste keuze die hij had kunnen maken en ik ben hem hier heel erg dankbaar voor. Als reactie op mijn “grapje” knikte Jordi en gaf mij een kus op mijn hoofd ‘Je doet het hartstikke goed lieverd, ik bel voor de zekerheid de verloskundige even om te vragen of ze eerder langs komt.’

Hij liep al bellend naar de gang en ik bleef met de warme straal op mijn buik in bad liggen. Terwijl Jordi nog aan het bellen was voelde ik zoveel druk aan de onderkant dat ik op mijn knieën ging zitten en toen zelf ook voelde dat het hoofdje kwam. Ik riep Jordi terug de badkamer in en hij zette de verloskundige op de luidspreker. Ik kon niets doen en zonder dat ik zelf bewust perste, werd Fedde geboren. Mijn lichaam nam het gewoon over. Jordi ving hem op. Kort daarna kwam de kraamverzorgster binnen, gevolgd door de verloskundige. We knipten de navelstreng door en toen ik ging staan floepte mijn placenta er ook uit.

Blauwe wolk

Fedde kreeg meteen een perfecte Apgar-score van 10. Ik verloor anderhalve liter bloed en was aardig duizelig. Ook moest ik gehecht worden, maar daar heb ik weinig van gemerkt. Nu genieten we elke dag intens van ons kleine mannetje. Mijn bevalling was heftig, maar ik ben trots op wat mijn lichaam heeft gepresteerd. Fedde werd om 19.24 geboren, slechts 4 uur nadat de weeën begonnen waren. Sinds Fedde er is zitten we op een blauwe wolk.

Ook je verhaal delen?

Heb jij een bijzonder, mooi, ontroerend of grappig verhaal en wil je die graag met andere mama’s (to be) delen? Deel je verhaal van ongeveer 500-800 woorden via redactie@wij.nl. Je mag er ook 2 á 3 foto’s bij sturen. Wil je graag anoniem blijven? Dat kan. Vermeld dit er dan bij. Let op: verhalen die elders al online verschenen zijn, worden niet gepubliceerd.