Het begon allemaal op zondagnacht 6 september om 00.30 uur. Ik had kramp, maar het was niet de kramp die ik gewend was. Midden in de nacht maakte ik mijn man wakker, omdat ik verging van de pijn. Maar het was een komen en gaan en mijn man zei: “Het zullen wel oefenweeën zijn.” We probeerden verder te slapen en hij viel meteen in slaap, maar ik deed geen oog meer dicht. Rond 04.00 uur ben ik de weeën gaan timen en bleek het constant tussen de 7 en 10 minuten te zitten.

1 centimeter ontsluiting

Om 10.00 uur ’s ochtends heb ik de verloskundige gebeld met de mededeling dat de krampen nu om de 4 á 5 minuten kwamen. Rond 14.00 uur zou ze bij mij langs komen. Nou, dat heb ik niet gered. Met het uur werd het erger en mijn man moest eerder de verloskundige bellen. Ze was er uiteindelijk rond 12.45 uur en toen had ik 1 centimeter ontsluiting.

Ritje in de ambulance met rugweeën

Ik moest als een speer mijn spullen inpakken en richting het ziekenhuis in Ede. Om 14.00 uur lag ik daar aan de monitor. Rond 17.00 uur was de ontsluiting inmiddels 2 tot 3 centimeter en de pijn werd alleen maar heftiger. Staan was het enige dat ik nog kon, de rest lukte me niet meer. Rond 19.30 uur hebben ze nog een keer mijn ontsluiting gecheckt en toen was het 4 centimeter. Gelukkig, zou je denken, maar helaas. Toen kwam de mededeling dat de kinderafdeling in dit ziekenhuis vol was en we naar het ziekenhuis in Apeldoorn moesten. Dat was een ritje in de ambulance die 180 km per uur reed, waar ik als een exorcist met mega rugweeën in lag. Je kunt je voorstellen: niet fijn.

Ruggenprik in ziekenhuis

Eenmaal aangekomen, geïnstalleerd en aangemeld in het andere ziekenhuis, wilde ik direct een ruggenprik. Ik trok het niet meer en was al bijna 24 uur verder. Ik kreeg een ruggenprik en toen trok de pijn even weg. Dat was een heerlijk gevoel, maar helaas maar van korte duur. Na twee uur kwamen de weeën er weer dwars doorheen.

Geopereerd voor placenta

Rond 03.00 ’s nachts had ik ineens 10 centimeter ontsluiting en mocht ik gaan persen. Na 1,5 uur persen, wilde ons jongetje er nog niet komen. Hij lag namelijk klem, dus ik moest een knip krijgen om de baby eruit te krijgen. Intussen werd de OK vast klaar gemaakt, want de energie van de baby was bijna op. En toen om 05.20 was hij daar: onze zoon Riley. Hierna moest de placenta nog geboren worden, maar die zat muur- en muurvast. Een halfuur na de geboorte van Riley ben ik nog geopereerd op de OK om deze te laten verwijderen. Om 7.30 uur was ik weer herenigd met mijn gezin en kon het genieten beginnen.

Ook je verhaal delen?

Heb jij ook een bijzondere bevalling meegemaakt en wil je die graag met andere mama’s delen? Deel dan je verhaal (500-800 woorden) via redactie@wij.nl. Verhalen worden anoniem geplaatst. Let op: verhalen die elders al online verschenen zijn, worden niet gepubliceerd.