In augustus was ik uitgerekend van onze dochter. De zwangerschap verliep niet zo lekker. Die roze wolk had ik gemist. Ik was de hele zwangerschap ziek, had last van een hoge bloeddruk en voelde ik me totaal niet mezelf. Met 28 weken kwamen ze erachter dat mijn ongeboren baby erg groot was. De kans dat ik moest worden ingeleid, was aannemelijk.

10 dingen uit mijn geboorteplan

Ondanks de inleiding wilde ik een mooie bevalling krijgen. Samen met mijn man deed ik een cursus hypnobirthing. Zo kreeg ik vertrouwen in de bevalling. Ik had een geboorteplan gemaakt. Zo wilde ik bijvoorbeeld:

• Mooie mantra muziek luisteren
• Het liefst geen medicatie, maar als de ontsluiting niet vorderde wilde ik wel een morfine pompje
• Ik wilde niet gestoord worden door de verpleegkundigen
• Ik wilde ondanks een CTG scan, wel bewegingsvrijheid
• Ik wilde douchen tijdens de ontsluitingsweeën
• Ik wilde op een zwangerschapsbal zitten tijdens de ontsluitingsweeën
• Ik wilde geen stagiaires
• Ik wilde positief benaderd worden en niet horen als dingen niet goed gingen
• Gedimde lichten
• En het belangrijkste van alles, ik wilde de ademhalingsoefeningen van hypnobirthing kunnen toepassen
• Als de baby er dan was, zou mijn man het kind moeten aanpakken en de navelstreng door mogen knippen

Mooie plannen, uiteraard. Maar tegen het einde van mijn zwangerschap kon ik letterlijk niks meer. Ik had vreselijk pijn in mijn bekken, kon niet meer lopen, sliep slecht, mijn hele lichaam deed zeer en ik was er helemaal klaar mee. Ik ontplofte voor mijn gevoel. Als ik ergens met mijn man heen wilde, moesten we nadenken over of er wel een parkeerplaats dichtbij was, een toilet in de buurt was en ik niet ver hoefde te lopen.

Ingeleid worden voor bevalling

Toen ik voor controle ging met 37 weken kwamen ze erachter dat mijn bloeddruk wat aan de hoge kant was en kwam het plan van inleiden weer op tafel. Wanneer dat was, wisten ze nog niet. Maar toen ze gingen voelen om te kijken of mijn lichaam rijp was om te bevallen, had ik al drie centimeter ontsluiting. Ik werd naar huis gestuurd en moest hopen dat het van zelf begon, maar ik wilde niet meer. Uiteindelijk werd ik ingeleid met 38 weken en drie dagen.

Ik mocht me om zes uur ’s ochtends melden, om half zeven werden mijn vliezen gebroken, werd er een infuus aangebracht met de weeën opwekkers en had ik de draadloze CTG-scan om mijn buik. Om precies acht uur kon ik niks meer, ik wilde niks meer, ik wilde niet lopen, ik wilde geen muziek horen. Daar ging mijn plan.

Ademhaling hypnobirthing werkte niet

De weeën deden verschrikkelijk veel pijn, ondanks dat ik de ademhaling van de hypnobirthing zo goed geoefend had, kon ik de weeën totaal niet opvangen. Ik moest met elke wee plassen, onderweg naar de wc kreeg ik weer een wee, op de wc kreeg ik een wee en op de terugweg naar het bed kreeg ik ook een wee. Ik raakte vreselijk in paniek, dit trok ik niet. Op de monitor zagen ze dat de weeën onregelmatig waren en totaal niet heftig, maar ik verging van de pijn. Om half 10 kwam de verloskundige kijken hoeveel ontsluiting ik had. Tot mijn teleurstelling was dat nog steeds drie centimeter. Ik wilde en kon niet meer, en dat zagen ze. Ze begon over de ruggenprik en besprak wat er wel en niet kon gebeuren. Mijn bloeddruk zou laag kunnen worden, maar die was toch al hoog. Ook moest ik dan acht uur na de bevalling nog blijven, maar vanwege de hoge bloeddruk moest ik al een nacht blijven. Dus ik zei meteen dat ik de ruggenprik wilde.

Ruggennprik tegen de pijn

Een half uur later werd ik naar de tweede verdieping gereden. Een verpleegkundige en stagiaire reden mijn bed en mijn man mocht ook mee. Tijdens het zetten van de ruggenprik kreeg ik nog wat weeën, maar toen hij erin zat, begon hij al snel te werken. Wat heerlijk. Ik voelde de weeën totaal niet meer. Eenmaal terug op de verloskamer gingen ze om één uur ’s middags nog even voelen, toen had ik vijf centimeter ontsluiting. Ik heb nog even gefacetimed met mijn ouders en zusje die thuis zaten, dat alles goed ging en ik ook weer kon praten.

Overgeven tijdens bevalling

Om drie uur ’s middags werd ik opeens niet lekker en moest ik heel erg overgeven. Ik drukte op de bel en de verpleegkundige kwam me helpen. Ook de verloskundige kwam om te kijken hoe het ging. Ze vertelde dat het juist goed is als je misselijk wordt, dat blijkt normaal te zijn als je aan het bevallen bent. Ze zou om vier uur terugkomen om te kijken naar mijn ontsluiting.

Om vier uur had ik volledige ontsluiting, maar er gebeurde verder niks. Uiteindelijk voelde ik om half zes echt een enorme persdrang. Ik drukte meteen op het belletje. Er kwam een verloskundige mijn kamer binnen, die meteen zei: “Gaan we persen?”, waarop ik zei: “Ja we gaan persen!”. Ze vroeg nog of ik een geboorteplan had waar ze kon lezen wat ik wilde. Maar toen zei ik: “Hij ligt daar op het kastje, maar alles gaat anders vandaag, ik wil alleen nog dat mijn man het kind kan aanpakken en de navelstreng mag doorknippen.'

Persen

Toen kwam eigenlijk het heftigste van alles. Het persen. Ja ik lag gewoon op mijn rug, ik kon ook niet anders door de ruggenprik, maar ik vond het prima zo, ik was al kapot. Uiteindelijk heb ik vijftien minuten ‘geoefend’ met persen, en 50 minuten echt geperst. Mijn man wilde graag onze dochter aanpakken. Dat, en de navelstreng doorknippen, zijn de enige dingen die gelukt zijn van het geboorteplan. Om tien voor half zeven ’s avonds is onze dochter Didi-Xanna geboren.

Naar de OK

Ik werd meteen losgekoppeld van alle apparatuur want ik was inwendig uitgescheurd, tot aan mijn darmen. Mijn dochter had haar hand naast haar hoofd gehad en is zo door het geboortekanaal gegaan. Ik zou naar de OK moeten om onder narcose gehecht te worden van beneden. Dat vond ik nog het ergste van de hele dag. De pijn en de ruggenprik en alles uit handen hebben moeten geven telden voor mij niet meer, ik vond dat weg moeten van Didi-Xanna en van mijn man het allerergste. Ik zei dat ik dat niet wilde, en ze gingen kijken wat ze voor mij konden doen. Er kwamen een gynaecoloog en nog een verloskundige kijken. Gelukkig werd toen besloten mij op de verloskamer te hechten. Het maakte mij op dat moment niet uit hoeveel pijn alles deed en wie er allemaal bij mij vanonder naar binnen keken. Ik was blij, ik mocht op de verloskamer blijven. Met Didi-Xanna in mijn armen.

Alles overgelaten aan experts

Je hoort tegenwoordig zoveel dat bevallen in het ziekenhuis niet oké is, maar dat heb ik niet zo ervaren. Zoals je ziet is er niets van mijn geboorteplan terecht gekomen, maar op het moment dat bij mij de weeën begonnen wilde ik niet meer en liet ik alles over aan de verpleegkundigen en verloskundigen. Ze zijn zo lief voor mij geweest, hebben naar mij geluisterd en hebben mij echt door die dag heen geholpen. Je faalt niet als je een ruggenprik krijgt. Je faalt niet als je in het ziekenhuis moet bevallen. Ik ben blij dat het op deze manier is gegaan en ik kijk er enorm positief op terug.

Ook je verhaal delen?

Heb jij ook een bijzondere bevalling meegemaakt en wil je die graag met andere mama’s delen? Deel dan je verhaal (500-800 woorden) via redactie@wij.nl. Verhalen worden anoniem geplaatst. Let op: verhalen die elders al online verschenen zijn, worden niet gepubliceerd.