“Ik ben 35 weken zwanger en we hebben net de sleutel gekregen van ons nieuwe huis. Haast is geboden. Als een stel idioten heeft mijn man samen met mijn vader het hele huis geschilderd. Vijf dagen later wonen we er. Weliswaar tussen de dozen, maar toch. Een hele prestatie!

Val van de trap

Na twee weken plof ik op de bank. Ik kan op dat moment echt even niets meer doen. Een paar dagen later loop ik de trap af en val ik. Ik glij zo een aantal treden naar beneden. Gelukkig kom ik op mijn kont terecht en niet op mijn zwangere buik. Van de schrik word ik erg misselijk en begin ik te huilen. Gelukkig voel ik ons meisje schoppen. Ik bel de verloskundige en die besluit dat ik niet direct hoef te komen. Ik heb die avond toch al een afspraak staan.

Tijdens het consult van die avonds grappen we wat af. De controles zijn goed. “Ze kan dan wel pas over 2,5 week uitgerekend zijn, ze komt dit weekend. Op mijn verjaardag én die van mijn schoonmoeder!’’, roept mijn man naar de verloskundige. Ze lacht en antwoord: “Dat lijkt mij sterk. Ik heb wel dienst overigens. Wie weet.”

Regelmatige krampen

Tijdens dat beruchte weekend ga ik naar het toilet en zie dat ik wat slijm en bloed ben verloren. Vreemd. Dat heb ik nog niet eerder gehad? Ik denk er verder niet veel van. Het kan alles en niets betekenen.. En daarnaast wil ik ook nog niet bevallen. Hoe bijzonder het ook is; papa, oma en dochter op dezelfde dag jarig. Liever geef ik haar een eigen dag. In de ochtend merk ik dat ik wat krampen heb. Voorweeën of weer een paar harde buiken? Gewoon rustig aan doen.

Die middag ervaar ik weer een kramp. Deze keer heftiger. Vreemd. Maar zolang het er maar één is, zal het wel goed zijn? Toch worden de krampen vervelender. ’s Avonds zouden we uiteten gaan met mijn moeder. Maar al snel geef ik aan dat ik dat nu niet zie zitten. We kiezen voor een afhaalmaaltijd. Rond 17.00 uur komen de krampen al om de vijf minuten. Mijn man belt de verloskundige. Zij adviseert om onder de douche te gaan. De weeën kunnen dan afnemen of juist doorzetten. Onder de douche verder getimed en ze blijken dan om de drie à vier minuten te komen. De verloskundige gebeld en ze komt eraan. Eenmaal bij ons thuis checkt ze mijn ontsluiting. “Gefeliciteerd”, zegt ze. “Je bent aan het bevallen.”

Vanaf dan wordt alles heftiger. Ik kreeg buik-, been- en rugweeën. Tussendoor gaat het gelukkig goed en krijg ik mooie rustige pauzes. Ik kan de weeën goed opvangen. Tijdens elke wee houd ik vol; deze wee komt nooit meer terug!

Bevallen in bad

Twee uur later arriveren we na een korte vervelende rit bij het kraamhotel. Om 22.00 uur blijk ik op vijf centimeter te zitten. Ik wil een badbevalling, dus vullen we het bevalbad. En wat was dat fijn! Ik raakt mijn beenweeën hier goed kwijt. Rond 00.00 uur wordt alles ineens weer heftig. Ik heb mijn lichaam nog slecht onder controle. Ik heb 9,5 centimeter ontsluiting en blijf in het bad zitten ook al wordt mij verzocht eruit te komen. Niet veel later krijg ik ineens persdrang. Ik heb volledige ontsluiting, dus ik mag aan de bak. Wat heb ik dat onderschat! Tijdens de laatste paar keer persen roep ik heel hard dat haar neus gewoon niet past. Haha!

Uiteindelijk komt ons meisje ter wereld om 01.51 uur. De verloskundige draait haar onder water om met haar ogen wijd open naar ons toe gericht. Als ze uit het water komt, is ze heel rustig en jammert een beetje. Er wordt een doek over haar heen gelegd, tegen afkoelen. Alles blijkt dik in orde te zijn met onze kleine meid. Ze weegt 2800 gram en maatje 44 is te groot. Wat een wonder, wat een liefde. En was ze toch bijna op de verjaardag van papa en die van oma geboren!”

Ook je bevallingsverhaal delen?

Wil jij ook je bevallingsverhaal met andere mama’s (to be) delen? Dat kan. We zijn heel benieuwd. Stuur je verhaal (500 - 800 woorden) naar redactie@wij.nl en wie weet delen we jouw verhaal binnenkort via de kanalen van WIJ. Verhalen worden anoniem geplaatst.