Mijn oudste dochter van bijna vijf jaar heeft gedurende mijn zwangerschap verschillende keren gevraagd of ze erbij mag zijn als de baby geboren zou worden. Ik was direct enthousiast, mijn man iets minder. Ik ben al drie keer eerder thuis bevallen zonder complicaties, dus dat kon de reden niet zijn. Maar ik wilde wel zeker weten dat zij het aan kon. Toen ik haar zei dat mama wel veel pijn zou hebben, antwoordde ze: “Maar dan kan ik jou toch troosten?”. En ook toen ik zei dat baby’tjes meestal in de nacht worden geboren, wuifde ze dit weg met een “Dan kan je mij toch wakker maken?” Kortom: geen reden voor haar om er niet bij te kunnen zijn. Mijn man ging overstag, als we haar maar niet wakker hoefde te maken.

Gestript bij verloskundige

Het is zaterdagmiddag en ik fiets met mijn 39 weken + 4 dagen zwangerschap naar de verloskundige. Voor de tweede keer deze week mag ik gestript worden. Vanwege mijn zwangerschapsdiabetes hoeven we gelukkig niet te wachten tot de 40+ weken. De verloskundige is enthousiast, het ziet er beter uit dan eerder die week, ze kan het hoofdje al goed voelen.

Ik fiets terug naar huis, en kruip mijn bed in. Ik voel me niet lekker en heb buikpijn. Tot de buikpijn om half vijf toch steeds heftiger wordt en ik het idee heb dat de weeën begonnen zijn. Een uur later besluiten we de verloskundige te bellen, geen paniek, geen haast, de andere drie keren duurde mijn bevallingen ook vier uur, dus dat zal nu ook wel zo zijn. Mijn man gaat onze dochter halen en brengt onze andere twee kinderen naar oma.

Mijn dochter vraagt of ik haar hand wil vasthouden

De weeën zwakken af zodra de verloskundige alles komt klaarzetten in mijn kamer. Ik lig op bed, mijn grote meid naast me. Ze kijkt een filmpje op de iPad en we kletsen wat tussen de weeën door. Het is fijn. De weeën worden steeds heftiger. Mijn dochter merkt dit en vraagt of ik haar hand vast wil houden. Bijzonder om dit samen met haar te delen.

Tussen de weeën door haalt ze al haar knuffels uit haar kamer, waardoor het bed uiteindelijk vol ligt met knuffels en kussentjes. Ze zegt me steeds haar beertje goed vast te houden als ik pijn voel. Dit helpt, samen met de druk die mijn man uitoefent met zijn hand op mijn rug. We zijn een geweldig team, dat besef ik en dat geeft kracht. Het doet pijn, ik wil zo graag mijn baby vasthouden, ik wil dat het voorbij is, het heeft lang genoeg geduurd.

Mama, de baby komt nu echt!

Het is ondertussen half negen en de persweeën zijn begonnen. Mijn dochtertje biedt haar tere handjes aan om in te knijpen. Dit durf ik niet, ik ben veel te bang om haar pijn te doen. Ze blijft tegen met praten, me knuffels geven, ze luistert aandachtig naar de verloskundige en kijkt of de baby er bijna aan komt. Op een gegeven moment hoor ik de verloskundige zeggen dat het nu echt bijna zo ver is, waarop mijn dochter tegen mij zegt: “Mama, houdt mijn beertje maar goed vast, nu komt de baby echt!”

En ze heeft gelijk, ik pers en mag mijn prachtige zoontje dat meteen krachtig begint te huilen zelf aanpakken. Dat wilde ik zo graag, mijn lieve zoontje zelf op mijn buik leggen, onder het toeziend oog van mijn geweldig stoere dochter. Ze kijkt naar mij, naar haar broertje en dan kijkt ze naar mijn man. En ik zie een supertrotse dochter en grote zus naar papa kijken met een blik van: “Wow, wat zijn wij een goed team, dit hebben we even samen geflikt”.

Ik ga toch niet in de baby knippen?!

En ik ben trots, zo ontzettend trots. Ik ben nu vier keer bevallen, maar nog nooit zo trots geweest als deze vierde keer. Trots op mijn man, trots op ons prachtige zoontje, maar vooral trots op mijn grote meid. Wat een topper, zo ontzettend dapper dat zij me dit gevoel geeft en dit moment nog specialer heeft doen maken. Ik vraag haar nog of zij papa wil helpen met de navelstreng door te knippen, waarop ze bijna verbaasd zegt: “Nee, mama, dat ga ik echt niet doen, ik ga toch niet in de baby knippen?!”

Deel je verhaal

Wil je ook graag je verhaal aan andere mama’s (to be) vertellen? Dat kan! Schrijf een blog (500 - 800 woorden) en stuur die naar redactie@wij.nl. Wie weet delen we jouw verhaal binnenkort op de kanalen van WIJ. Verhalen kunnen ook anoniem geplaatst worden. Let op: we delen geen verhalen die elders gepubliceerd zijn.