“Na een HG-zwangerschap (extreme zwangerschapsmisselijkheid) beginnen om 5.15 uur mijn eerste weeën. Om 11.30 uur zit ik op 5 centimeter ontsluiting en dus kunnen we naar het ziekenhuis. Rond de klok van 14.00 uur loopt de verloskundige net even weg om te overleggen over het breken van mijn vliezen als ze ineens spontaan zelf breken. Yes! Gaat het nu echt beginnen?!

Aan de weeënopwekkers

Ehm. Niet. Echt. Er zit totaal geen schot in de zaak en dus wordt de klinisch verloskundige erbij gehaald. Ik krijg de weeënopwekkers toegediend. Tijdens mijn persweeën komt het verplegend personeel vragen of ik een maaltijdsalade lust. Ehm, nee. De woorden van mijn man zijn kennelijk onverstaanbaar geweest, want om 18.00 uur komt de hulp met een geurig bord nasi aanzetten. Jongens, ik lig hier te bevallen!

“Ik zie het hoofdje”, roept mijn man en zo wordt om 18.28 uur onze dochter geboren. Strak omstrengeld met haar handjes langs haar hoofdje en haar kin op haar borst. Ze ziet erg bleek en moet heel lang onder veel dekens bij mij liggen. Ik word gehecht en daarna is de verpleeghulp ineens foetsie.

Een overstroomde kamer

“U kunt op de kraamafdeling douchen en daarvoor moet u even uw bed uit”, vertelt een verpleger die ineens uit het niets is opgedoken. Na kwartiertje zegt hij dat ik toch wel op mijn kamer kan douchen. De douche wordt aangezet en weg is de hulp. Mijn moeder en schoonmoeder helpen mij maar met douchen, want alleen zou dit echt niet zijn gegaan!

Wat blijkt daarna? De afwatering is niet goed. De kamer is totaal overstroomt. Ik loop samen met mijn moeder door de plassen water naar het bed. Als ik een paar keer knipper met mijn ogen staat zes man verpleging mijn kamer te dweilen.

Hallo, waar is iedereen?!

Thee en met beschuit met muisjes hebben wij nooit gehad en ook qua borstvoeding moet ik het zelf maar uitzoeken. Uiteindelijk moet ik toch van de kamer af en word ik naar de kraamafdeling gereden. Terwijl ik mij daarna net met moeite in een rolstoel hijs, krijg ik te horen dat ik in een nieuw bed moet gaan liggen. Ik snap er werkelijk niets meer van.

Lopen is lastig, aangezien ik net een kind op de wereld heb gezet. Eenmaal op de kraamafdeling kan ik eindelijk plassen. Het verplegend personeel is weer nergens te vinden, ook niet na een zoektocht van mijn man én schoonmoeder. Ook een bel of alarmknop op mijn kamer is nergens te bekennen.

Een klacht indienen

Na een hele poos krijg ik een zwaar verbaasde blik van een nieuwe verpleegkundige. Ze heeft geen idee waarom ik hier lig, wie ik ben en wat voor bevalling ik heb gehad. ’s Nachts mag ik eindelijk naar huis. Daar val ik in de armen van de kraamhulp die alles alsnog goed aan mij uitlegt.

Je snapt wel dat ik een fikse klacht heb ingediend bij het betreffende ziekenhuis. Zij beloven verbetering, maar dat betwijfel ik sterk. Vriendinnen zijn daar inmiddels ook bevallen en ook zij hebben dit soort taferelen meegemaakt. Wat een soap!”

Ook je verhaal delen?

Heb jij ook een bijzondere bevalling meegemaakt en wil je die graag met andere mama’s delen? Deel dan je verhaal (500-800 woorden) via redactie@wij.nl. Verhalen worden anoniem geplaatst. Let op: verhalen die elders al online verschenen zijn, worden niet gepubliceerd.