Op woensdag 14 januari 2015 moest ik mij ’s ochtends vroeg melden in het ziekenhuis, waar ik ingeleid zou worden. Ik vond het maar een gek idee, dat ik alleen mijn huis uit was gegaan en dat, wanneer ik weer thuis zou komen, de baby er ineens zou zijn.

Bevalling inleiden

Doormiddel van een ballonkatheter zou de bevalling worden ingeleid. Normaal gesproken mag je dan thuis de bevalling afwachten, maar omdat ik een alleenstaande toekomstige moeder was, bleef ik vanaf het moment van het plaatsen van de ballonkatheter in het ziekenhuis. Dit verliep allemaal voorspoedig. De hele dag door had ik af en aan visite van familie en vrienden en heb ik zelfs nog eten afgehaald.

Veel dorst en hoge bloeddruk

Die avond en nacht moest ik er vrij veel uit om te plassen en daarnaast had ik continu enorme dorst. Toen ik dit aangaf bij de verpleging, kreeg ik te horen dat er niets was om mij zorgen over te maken en dat ik moest proberen te slapen en uit te rusten. Mijn gehele zwangerschap was mijn bloeddruk aan het stijgen, maar volgens de verloskundige en gynaecoloog niets alarmerends, het bleef binnen de richtlijnen. Dat ik van nature een hele lage bloeddruk heb en dat deze “lichte” verhoging voor mij een enorme verhoging was, leek onbelangrijk en het werd niet bekeken.

Ontsluiting

Toen de arts ’s morgens mijn ballonkatheter controleerde, bleek dat ik wat ontsluiting had en dat de ballonkatheter zijn werk had gedaan. Ik werd aangesloten op de monitor en aan een pomp gezet om de weeën op te wekken.

Ruggenprik niet goed gezet

De rest van de ochtend verliep rustig. Twee vriendinnen en mijn moeder zouden bij mijn bevalling aanwezig zijn, dus die waren al op bezoek. Tegen het einde van de middag werden de weeën heftiger en kreeg ik de keuze om een ruggenprik te nemen. Uit angst voor de pijn die me waarschijnlijk nog te wachten stond, koos ik volmondig voor de ruggenprik. Niet wetende dat deze ruggenprik me uiteindelijk meer ellende zou opleveren dan me lief was.

Lees ook: Mirella is alleenstaande ouder en zit in een burn-out

Het zetten van de ruggenprik verliep niet heel soepel. Zo lukte het niet om de prik in een keer op de juiste wijze te plaatsen. Later bleek dat ook de tweede poging niet goed was gegaan en dat mijn ruggenprik nooit goed heeft gezeten. Het plaatsen van een katheter, wat procedure is bij een ruggenprik, was enorm pijnlijk en verliep ook niet soepel. Misschien was dat al de eerste indicatie dat de ruggenprik niet naar behoren werkte. Na het plaatsen van de katheter heb ik toch nog even kunnen genieten van wat verdoving en ontspanning. Ik had trek en vroeg of mijn moeder en mijn vriendinnen wat te eten voor mij wilden meenemen.

Weeënstorm begonnen

Toen zij na nog geen half uur terug waren, was bij mij een weeënstorm begonnen, die al snel niet te verdragen was. Toen de verpleging weer kwam controleren, bleek mijn bloeddruk veel te hoog en werd er acute zwangerschapsvergiftiging geconstateerd. Om mijn bloeddruk weer naar beneden te krijgen, kreeg ik een of andere medicatie toegediend, waar ik ook weer op reageerde. Mijn hele lijf voelde alsof ik in de fik stond. Met natte koude washandjes en handdoeken werd ik gekoeld door mijn vriendinnen en mijn moeder. Na verloop van tijd begon mijn hele lichaam te trillen van de spanning en uitputting. Op een bepaald moment was ik zo ontzettend moe, dat ik tegen de verpleging heb geschreeuwd dat ze pomp met weeënopwekkers uit moest zetten of dat ik hem anders er zelf wel uit zou trekken.

Spoedkeizersnede

Bij iedere controle van de gynaecoloog tussendoor, kreeg ik te horen dat ik het nog even vol moest houden. Dat ik meerdere keren aangaf dat ik niet meer kon, werd niet gehoord. Pas toen ik bloed begon te spugen, en nog steeds niet meer dan 6 cm ontsluiting had, werd besloten dat ik een spoedkeizersnede zou krijgen.

Geboorte niet bewust meegemaakt

Opgelucht dat de ellende eindelijk zou stoppen en dat ik eindelijk mijn baby in mijn armen zou kunnen sluiten, werd ik naar de OK gereden. Toen ik op de operatietafel lag, ging de anesthesist met een scherp voorwerp over mijn buik en vroeg of ik dat voelde. Ik beantwoordde zijn vraag bevestigend, waarop hij zei dat dat niet mogelijk was. Het laatste wat ik mij kan herinneren is dat ik het heb uitgeschreeuwd van de pijn toen de gynaecoloog mijn buik opensneed. Van de geboorte heb ik verder niks meer bewust meegemaakt.

Versuft en verdoofd

Toen ik weer bijkwam, reed ik in een ziekenhuisbed terug naar mijn verloskamer. Versuft en verdoofd van alle middelen die mij tijdens de operatie waren toegediend, ging ik de nacht in. Iedere keer als ik mijn ogen even opendeed, zag ik een foto van een baby boven mijn bed hangen. Ik begreep er niets van, waar was mijn baby? Heb ik alles gedroomd?

Week in ziekenhuis na bevalling

Op 15 januari om 23:23 uur is met 2700 gr mijn zonnetje Charley geboren. Hij had een moeilijke start en heeft daarom 7 dagen op de couveuseafdeling gelegen. Als gevolg van wat is misgegaan tijdens mijn bevalling, heb ook ik een week in het ziekenhuis gelegen. Al die tijd gescheiden van mijn pasgeboren baby. Des te groter was het feest toen wij allebei na een week naar huis mochten en ik hem eindelijk bij me kon nemen wanneer ik wilde. Eind goed, al goed.