Toch maken we een afspraak voor de volgende dag. Ik moet weer m’n urine meenemen en mijn bloeddruk laten meten. Niets veranderd: de bloeddruk aan de hoge kant, urine schoon. De verloskundige kijkt naar de landelijke afspraken voor verloskundigen en ik val nog net onder de grens. Ook omdat ik nergens last van heb, kunnen we het afwachten. We spreken af dat ik na het weekend terugkom met wederom urine, tenzij ik mij ineens anders voel, dan moet ik direct het noodnummer bellen en komen ze langs voor controles.

Controle in het ziekenhuis

Eenmaal thuis heb ik een gemiste oproep van de verloskundigenpraktijk. Ik bel terug. De verloskundige twijfelde toch en heeft overleg gehad met een collega. Zij vinden het verstandig dat ik naar het ziekenhuis ga. Een uur later word ik daar verwacht. Mijn vriend gaat mee. In het ziekenhuis vragen ze me of ik weer mijn urine wil opvangen. Daarna word ik boven verwacht om bloed te laten prikken. Dan word ik aan de CTG gelegd en ieder kwartier wordt m’n bloeddruk gemeten. Deze wil nog niet echt zakken. Na een uur mogen alle banden weer los en horen we van de gynaecoloog dat de hoge bloeddruk een rode vlag is. Zodra er een rode vlag bijkomt, word ik ingeleid. Ik ben nu medisch en mag niet meer thuis bevallen. De gynaecoloog adviseert dit weekend rustig aan te doen. Maandag moet ik terugkomen voor een controle.

Zaterdag ben ik jarig en heb ik mijn babyshower. Ik heb nog van alles op de planning staan want tja … ik voel me top. Maandag ga ik alleen naar het ziekenhuis. Mijn vriend gaat gewoon werken, want de vorige keer zat hij zich ook maar te vervelen, terwijl ik gecontroleerd werd. Omdat ik mij heel goed voel, kan dat ook prima. Dacht ik …

Hoge bloeddruk

In het ziekenhuis worden maandags dezelfde controles gedaan als vrijdag en het gaat gelukkig wat sneller. Ik verwacht vanmiddag in het zonnetje te zitten en een pakketje weg te brengen, maar de gynaecoloog denkt daar anders over. Zij wil niet wachten tot 38 weken … Ze maakt nog een echo, deze ziet er goed uit. Ze vraagt me om m’n partner te bellen, nogmaals bloed te laten prikken en daarna naar de vierde etage te gaan. Ik dacht nog: bloeduitslagen duren een uur, dus ik kan nog wel even naar huis om samen met mijn vriend de spullen te pakken, maar dat was niet de bedoeling? Zo erg was m’n bloeddruk toch ook weer niet?

Ingeleid worden

Ik herpak me snel en laat het over me heen komen. Ik loop naar de lift en bel mijn vriend. Hij gaat naar huis om de spullen te pakken en komt dan hierheen. Mijn bloeddruk wordt weer gemeten en ik kom weer aan de CTG te liggen. Ze vertellen me een ballonnetje te willen plaatsen als mijn partner er is. Ik krijg eten aangeboden, er wordt goed voor me gezorgd.

Inmiddels is mijn vriend er en na het eten komen de verloskundige, verpleegkundige en nog iemand in opleiding binnen. Zij komen het ballonnetje plaatsen. Na drie pogingen met verschillende eendenbekken, lukt het bij de derde poging. Dan mogen we naar onze kamer, waar we vannacht zullen slapen. We spelen spelletjes en kijken televisie. Door alle gekke geluiden kan ik niet goed slapen en ik vraag me steeds af wat ik in dit bed doe, terwijl ik me zo goed voel. Ik besef nog niet helemaal dat ik in de aankomende dagen ga bevallen.

Ontsluiting niet gevoeld

De volgende ochtend komt om half 7 een verpleegkundige. Zij vraagt of we ons klaar willen maken en daarna willen melden op een andere kamer. We krijgen daar een ontbijtje aangeboden en m’n controles worden gedaan. Om 9 uur komt de verloskundige en de verpleegkundige van de dagdienst. Zij doen nog een keer controles en zeggen dat we moeten wachten op de gynaecoloog. Rond half 11 is de gynaecoloog er, zij kijkt of het ballonnetje goed heeft gezeten. Ze zegt dat dit niet zo is, hij lag los. Shit! Dat gaat nog dagen duren … Voor de zekerheid voelt ze even of er toch niets gebeurd is; ik blijk al 4 cm ontsluiting te hebben. Oeps, daar heb ik haast niks van gevoeld!

Vliezen gebroken

Mijn vliezen worden gebroken, dat voelt heel gek. Een warme plas die wegvloeit. Het vruchtwater is helder, dus nu is het afwachten of ik uit mezelf weeën krijg. Op de CTG zien ze activiteit, maar nog niet voldoende. Er wordt een infuus geprikt door de arts in opleiding. Ik heb het idee dat hij wat zenuwachtig wordt van mij. Hij wil hem prikken waar het niet zo handig is om m’n hand nog te kunnen bewegen. Gelukkig zegt degene die hem begeleid dit ook. Door het infuus krijg ik mijn weeënopwekkers. Iedere 20-30 minuten komen de verpleegkundige en verloskundige binnen om te kijken of dit nog omhoog moet. Omdat ik er nog prima bij zit, doen ze dat. Ik kijk wat televisie en mijn vriend werkt, totdat ik de weeën voel. Ik wil naar de wc, bij elke beweging die ik maak verlies ik weer wat vruchtwater. Een gek gevoel. We lachen erom en de verpleegkundige ruimt het op.

Weeën steeds erger

Rond lunchtijd worden de weeën heftiger; het begint met korte menstruatiekrampjes die ik goed kan weg zuchten. Naarmate de tijd verstrijkt en ik telkens een nieuwe dosis weeënopwekkers krijg, wordt het minder prettig. Om 13.45 uur vraag ik of het bad vrij is. De vrouw die een kamer naast mij ligt, is onwijs aan het schreeuwen en ik vind het naar om te horen. In mijn ogen is het niet nodig om zoveel pijn te hebben. De verpleegkundige gaat het bad klaar maken en na 20 minuten komt ze me halen. Voordat ik het bad in ga, wordt de ontsluiting gemeten, maar helaas. Nog steeds 4 centimeter.

Badbevalling

Het bad is behoorlijk warm, er staan nep kaarsen, het licht is gedimd en er zit een licht in het bad. Fijn. In het bad worden de weeën erger, ik probeer meerdere houdingen en Jeroen probeert me te ondersteunen. Ik ben behoorlijk moe en val bijna in slaap tot de volgende wee komt. Ze volgen elkaar steeds sneller op en zijn moeilijk weg te puffen. Soms lijkt het net of ik aan het hyperventileren ben, maar dan is de wee weer weg en kan ik op adem komen. Iets voor 15.00 uur vraag ik de verloskundige naar de opties wat betreft pijnstilling. Met het idee dat ik nog uren zo door moet, vind ik dat het scherpe er wel vanaf mag. We spreken af dat ik remifentanyl krijg, ik kan dan zelf op een knopje drukken voor een nieuw shot. Het eerste halfuur zit er een arts bij, om te kijken hoe ik hierop reageer en ik mag niet in bad bevallen. Ik blijf nog even in bad en dan wordt het heftiger. Ik laat mijn vriend op het alarm drukken. Er moet echt snel iemand komen, want ik moet het persen voor mijn gevoel al inhouden. De artsen komen binnen en reageren wat verbaasd, want persdrang kan bijna nog niet. Ik lig nog steeds in bad en ze meten mijn ontsluiting. Ik blijk al tien centimeter te hebben en persen! Na een aantal minuten staat het hoofdje al. Ai, dat voel ik wel.

Jongen of meisje?

De verloskundige praat me er doorheen en geeft goede tips, ze zegt dat ik er al bijna ben en na nog een keer alles op alles te zetten, pers ik er zo een klein wonder uit. De verloskundige pakt het op uit het water en legt het op mijn borst. Wat een gek gevoel. Na 20 minuten persen, ben ik gewoon mama. De kleine huilt meteen en wordt toegedekt met warme lappen. Hij is zo mooi. Dan vraagt de arts: “Wat is het eigenlijk?” We weten nog niet eens of het een jongen of meisje is. Ik til de beentjes omhoog en zie dat het een jongetje is. “Lev”, roepen we allebei trots. Lev ligt op mijn buik terwijl papa de navelstreng doorknipt.

Placenta komt niet

Maar dan de placenta nog. Ik lig nog even met Lev, maar omdat de placenta niet loslaat moet ik uit bad, douchen en naar de kamer. Daar aangekomen zit Jeroen met Lev. Ik krijg weer weeënopwekkers, maar de placenta laat niet los. Ik ben op, ik heb het gevoel geen kracht meer te kunnen zetten en toch moet het. Het OK bed wordt al klaargezet. De verloskundige roept de gynaecoloog. De verpleegkundige en verloskundige drukken op m’n buik en de gynaecoloog trekt. Met grof geweld komt na iets meer dan een uur de placenta los. Dat ben ik er nog niet, er moest nog gehecht worden. En daarna mag ik éindelijk met de kleine Lev liggen, wow wat is hij klein en zó mooi!

Trots op lichaam

Hij pakt ook al meteen mijn borst, kijkt even met zijn donkere ogen de wereld in en valt dan lekker in slaap. Ik voel mij moe en tegelijkertijd zo intens trots. Na een check van de kinderarts mogen we naar onze eigen kamer. Eenmaal op de kamer knuffelen we met z’n drieën en videobellen we onze ouders om trots te vertellen dat we papa en mama zijn geworden. Ik wil met zo’n zwangerschap en bevalling wel een heel elftal grap ik nog, want wat heeft mijn lichaam dit fantastisch gedaan. De volgende dag mogen we naar huis en kan het genieten beginnen.