27 november zou de dag worden, dat zei ik al een tijd. Ik had in mijn zwangerschap vaker voorgevoelens die klopte. 26 november heb ik ‘s avonds in meditatie afscheid genomen van deze fase en ik voelde aan alles dat mijn lichaam, de kleine man in mijn buik en ik klaar waren voor de volgende fase. Ik had er alle vertrouwen in. En inderdaad… die nacht rond 2 uur braken mijn vliezen. In het daaropvolgende kwartier begonnen de eerste weeën. Vol goede moed begon ik aan mijn bevalavontuur.

‘’Heftig, maar het is te doen. Wie weet kan ik toch thuis bevallen?’’, zei ik. Toen ik niet meer kon zitten of liggen, omdat de weeën heviger werden, liet mijn man het bad vollopen. Ik heb zo’n twee uur in bad de weeën opgevangen en mocht je hier (net als ik had) een romantisch beeld bij hebben, dat viel vies tegen. Terwijl ik de buren wakker kreunde en mijn man zijn hand fijnkneep, zat hij op de badkamervloer tussen de weeën door de overdrachtsmail naar zijn collega’s te typen, zodat hij er daarna helemaal voor mij en de baby kon zijn.

In een rolstoel van hot naar her

Na drie uur (in totaal zes uur weeën) kwam de verloskundige terug. De weeën waren heviger en volgde elkaar sneller op, ik was al aardig uitgeput, maar trots op het werk wat ik de afgelopen uren geleverd had, dit ging lekker! Of toch niet… ‘’Ik moet je teleurstellen, anderhalve centimeter ontsluiting’’, aldus de verloskundige. Serieus? Ik had al een week anderhalve centimeter ontsluiting!

Ik kreeg het advies om naar het ziekenhuis te gaan. Inmiddels was ik op het punt dat ik een ruggenprik wilde, dus ik vond het allang prima. Zo snel mogelijk naar dat ziekenhuis, maar natuurlijk liep ook dit anders. Het ziekenhuis waar ik bekend ben, had geen plek en dus moesten we naar een voor ons onbekend ziekenhuis. Go with the flow: navigatie aan en gaan! Daar aangekomen hadden we allebei geen idee waar we heen moesten. Het geduld om dat eens rustig op de bordjes uit te gaan zoeken, had ik op dat moment ook niet meer. Puffend en vloekend rijden ze me in een rolstoel van hot naar her. Wanneer de mevrouw bij de receptie vraagt waar we precies heen moeten is mijn geduld echt op. Een schreeuwende vrouw met een bolle buik; goh waar zouden wij nou heen moeten? Mijn man probeert mij nog toe te fluisteren: “hou jij je nu maar rustig, ik regel het wel.”

Ruggenprik

Toen ik eenmaal op de goede afdeling was, wilde ik maar één ding weten: wanneer krijg ik die ruggenprik? Dat wist niemand te vertellen, dat hing af van wanneer er plek was. En dat duurde flink lang, kan ik je vertellen. We kregen te horen dat mijn man niet mee mocht naar de andere afdeling en we dus afscheid moesten nemen. Vooraf leek me dit verschrikkelijk, maar het maakte me nu allemaal niets meer uit. Het enige was dat ik mijn man zijn hand in wilde ruilen voor de hand van de chagrijnige verpleegkundige, die deze wegtrok en iets over Corona murmelde. Top…

Eenmaal aangekomen bij de anesthesist vroegen ze me of ik de risico’s ken. Het is natuurlijk een routinevraag, maar uiteraard kende ik de risico’s. Dat was ook de reden dat ik in mijn geboorteplan had staan geen ruggenprik te willen. Maar goed, het geboorteplan heeft de A4 niet gehaald. Ik dacht alleen maar: knal dat ding erin!

Hijgen in het mondkapje

Ondertussen lag ik al anderhalf uur in een mondkapje te hijgen, want dat moest op deze afdeling. De ruggenprik wilde niet werken. Ik vang iets op over een lichte scoliose en mijn lengte. Op dat moment krijg ik een enorme persdrang. Ik word snel teruggereden naar de verloskamers en blijk inderdaad ineens flink gevorderd te zijn qua ontsluiting. Ik zit inmiddels op acht centimeter en binnen zo’n vijf minuten krijg ik het bericht dat ik volledige ontsluiting heb en mag persen. Yeah, ik ga mijn zoon ontmoeten!

Was dat geboorteplan tóch nog ergens goed voor

Ik herpak mezelf en heb er zelfs een soort van zin in. Na de eerste persweeën begint er meer tijd tussen te zitten. Er staan nu zo’n vijf man om mijn bed heen te wachten tot de volgende perswee komt. Ik voel me een beetje knullig in de tijd die ertussen zit… We kunnen wel een theekransje beginnen. Gebeurt er wel iets? Uiteindelijk wordt besloten om wee opwekkers toe te dienen. Ik voel de persdrang en iedereen roept dingen als: ‘’maak je maar eens goed boos!’’ en ‘’geef alles wat je hebt!’’, maar voor mijn gevoel gebeurt er niets. In mijn beleving zou het vanaf volledige ontsluiting niet lang meer duren voor ik ons zoontje in mijn armen zou hebben. Zelf was ik er binnen drie persweeën, heeft mijn moeder wel eens verteld. De moed zonk me opnieuw in de schoenen. Dit gaat niet, dit past niet! Hoe meer er werd geroepen, hoe geïrriteerder ik raakte. Ik doe toch wat ik kan!

Na een uur en een kwartier persen, hoor ik de arts iets zeggen over inknippen. Wat stond er ook alweer in mijn geboorteplan over inknippen? Ach wat zou het, knippen die handel! Ze vraagt nog snel of mijn man nog steeds onze zoon wil aanpakken en de navelstreng door wil knippen. Dat had ze gelezen in het geboorteplan. Goh … is dat plan toch nog ergens goed voor geweest. Nog één keer alles op alles en daar is hij. Onze zoon, onze Lev!