Mijn bevalling is begonnen

Het begint bij de bevalling. Als de weeën regelmatig zijn, komt mijn verloskundige kijken. Ik zit op dat moment op 3 cm ontsluiting. Ik ben meteen enthousiast, want de ontmoeting komt steeds dichterbij. De verloskundige zegt dat ze om 01.00 uur ’s nachts terugkomt voor een nieuwe check. Alleen dat halen we niet, want een uurtje later breken mijn vliezen en beland ik in een weeënstorm. Ik krijg buik- en rugweeën tegelijk. De verloskundige komt gelijk weer kijken, ik zit opeens al op 9 cm ontsluiting en het vruchtwater is niet gekleurd, dus weer een zorg minder. Yes! Ik mag thuis bevallen, iets wat ik heel graag wil. Ik heb mezelf van tevoren goed ingelezen en een heel bevalplan gemaakt. Ik voel mezelf totaal niet op mijn gemak in het ziekenhuis en mijn droombevalling is om thuis in bad te bevallen. Natuurlijk weet ik in mijn achterhoofd dat er tijdens de bevalling nog van alles kan gebeuren, waardoor je misschien alsnog naar het ziekenhuis moet. Maar tot nu toe gaat alles volgens plan en is dit nog niet nodig.

Droombevalling in bad

Na het breken van de vliezen bel ik mijn moeder, omdat ik haar graag bij de bevalling wil hebben. Ik ga in de douche zitten en creëer mijn eigen veilige cocon. Ik wil in mijn eentje de weeën opvangen en ondertussen wordt het bevalbad gevuld. De persweeën worden steeds erger en ik wil ook echt gaan persen. Opschieten met dat bad! Uiteindelijk mag ik in bad en zit ik helemaal in mijn eigen wereld. Er wordt zelfs nog een grapje gemaakt, want ja … die ring of fire bestaat echt. Ik wil niet teveel hulp van buitenaf. Laat mij maar mijn ding doen. Na een kwartier persen pak ik mijn eigen baby aan. Dat is zo’n mooi moment. Om 00.03 uur is onze zoon, Thomas, geboren.

Thomas is grijs en er zit een grote plas bloed in bad

Ik heb mijn droombevalling gekregen, maar direct daarna klopt er iets niet. De droom wordt al snel een enorme nachtmerrie. Thomas ziet erg blauw/grijs en ik zie ook meteen dat er iets niet klopt. Bij de laatste pers is er opeens een grote plas bloed zichtbaar geworden. De verloskundige ziet al gelijk dat het niet van mij kan zijn … Ze reageert heel adequaat en pakt Thomas meteen van mij over. De navelstreng is tijdens de laatste pers gebroken. Er is gelukkig nog een klein stompje over dat zij direct dichtknijpt. De kraamzorg moet met spoed de klem pakken. Ik heb geen idee wat mij overkomt. Ik word het bad uitgehaald om op bed te liggen, want ik moet nog bevallen van de placenta. Terwijl ik daar lig, beademen ze Thomas naast mij op bed en tegelijk hoor ik dat de traumahelikopter en ambulance worden opgeroepen. Ik kan hem niet zien en ben bang dat ik hem kwijtraak. Ik zit nog vol hormonen en gelukkig is mijn moeder bij mij. Mijn man zit tussen Thomas en mij op bed en heeft Thomas zijn hand nog in mijn hand gelegd. Ik ben totaal in shock.

Hij had een apgarscore van 4. Vrij snel staat onze kamer vol met ambulancebroeders. Thomas moet mee naar het ziekenhuis en ik mag niet mee in de ambulance, vanwege het protocol. Ik word dus gescheiden van Thomas en dat is iets waar ik tot de dag van vandaag nog steeds last van heb. Pas 5 uur na de bevalling mag ik hem vasthouden, terwijl hij vol slangetjes zit. Iets waar ik me totaal niet op voorbereid heb … Ik had boeken gelezen, cursussen gevolgd en dat gouden uur is oh zo belangrijk, maar voor mij was het pure paniek. Geen gouden uur, niks.

Thomas in het ziekenhuis

Snel naar het ziekenhuis

Eenmaal in het ziekenhuis vind ik het heel heftig om te zien dat er zoveel mensen met hem bezig zijn. Hij had een CPAP op, dat is een apparaatje dat het ademen ondersteund, maar sterk als hij is slaat hij dat al vrij snel van zich af. In de ambulance is hij ook onderkoeld geraakt en hierdoor heeft hij een lichaamstemperatuur van 34 graden. Gelukkig komt dat in de couveuse goed.

Geen van de hulpverleners heeft dit ooit meegemaakt. De verloskundige niet, de kraamzorg niet en zelfs de mensen in het ziekenhuis niet. Niemand heeft ooit een gebroken navelstreng gezien. En hoe het kon? We weten het niet … Waarschijnlijk was de navelstreng poreus, zat die om zijn voet heen en heeft Thomas die doormidden geschopt. Zeker weten zullen we het nooit.

Weer thuis, maar met angst

Na drie dagen ziekenhuis mogen we naar huis. Ik durf Thomas alleen niet te laten en door andere mensen te laten vasthouden. Hij is veel bloed verloren en heeft op het punt gestaan voor een bloedtransfusie. Als we hem pakken om vast te houden moeten we dat minimaal om de 1,5 uur doen, zodat hij weer op kracht kan komen. Hierdoor zijn we erg voorzichtig en ik ben ook bang dat hij er iets aan overhoudt.

Er wordt al snel tegen mij gezegd dat ik in de gaten gehouden moet worden. Ik kan wel eens een trauma opgelopen hebben door deze ervaring. Het advies is om het nog even zes weken na de bevalling aan te kijken, want ‘hormonen’. Maar al vrij snel heb ik in de gaten dat het geen hormonen zijn. Ik huil veel en heb enorme controledrang en moeite met loslaten. Ik geef mijn lichaam de schuld; mijn lichaam had een ‘slechte’ navelstreng gemaakt en ik moet het goedmaken naar mijn zoon toe. Ik moet alles doen om hem het beste te geven en te zorgen dat hij veilig is. Ik had inderdaad een trauma opgelopen. Een trauma waar ik nog steeds elke dag mee vecht. Het trauma uit zich nog steeds in controledrang en niet willen loslaten. Een voorbeeld is dat ik het heel lang lastig heb gevonden als andere mensen Thomas vasthielden. Ik zie op die momenten alleen maar gevaar en wat er fout kan gaan. Er gaan gedachten in mijn hoofd zoals: “die kop koffie staat te dichtbij”, “hebben ze hem wel goed vast”, “laten ze hem niet vallen?”

Lisa en haar gezin | Foto: Pauline Jongenelen

Werken aan mijn trauma via EMDR

In oktober neem ik de stap om EMDR te gaan doen. Ik heb drie sessies gedaan en dit heeft het beeld rondom de bevalling echt een stuk rustiger gemaakt. Ik heb de variant met de lamp gedaan. Als ik aan dat beeld denk staat er gewoon een dikke streep doorheen. Zo bizar hoe dat werkt. Je maakt eigenlijk een nieuw pad in je hersenen aan. Ik moet eerlijk zeggen dat ik het vrij heftig en emotioneel vond. Tijdens de sessies komt ook naar voren wat het fysiek met mij gedaan heeft.

Mocht je een traumatische bevalling hebben gehad, dan kan ik je echt aanraden om EMDR te doen. Dat heeft mij al zoveel rust gebracht. Het plan was om daarna nog naar een psycholoog te gaan voor het stukje loslaten. Uiteindelijk dacht ik dat ik dat zelf ook wel zou kunnen, maar ik worstel hier nog elke dag mee.

Op dit moment gaat het nog steeds met ups en downs, maar wel met stapjes vooruit. Als ik maar bij Thomas ben, dan gaat het goed. Als ik de controle dreig te verliezen krijg ik een paniekaanval. Als hij slaapt check ik regelmatig of ik hem hoor ademen. Thomas heeft hierdoor ook heel lang op onze kamer gelegen. Hij was uit zijn wiegje gegroeid en we hebben het ledikantje toen maar op onze kamer gezet. Na een paar maanden verhuisden we zijn bed terug naar zijn eigen kamer. Thomas begint iedere avond in zijn eigen bed, maar eindigt iedere avond in ons bed, tussen ons in. Dat geeft mij het gevoel dat ik hem hoor en voel. Hij is ook nog eens een slechte slaper, waardoor ik de afgelopen 11 maanden nog geen nacht heb doorgeslapen. Doordat ik door het trauma altijd aan sta, ben ik uitgeput. Ik ga tegenwoordig overdag met Thomas mee naar bed om een beetje bij te slapen.

Niet alleen ik heb last van het trauma

De situatie is niet alleen voor mij lastig, maar ook voor mijn naasten. Zij zien mij lijden en kunnen weinig voor mij betekenen. Mijn ouders komen elke dag langs om mij even wat rust te geven, maar langer dan een paar uur kan ik Thomas echt niet missen. Mijn ouders en schoonouders hadden natuurlijk ook een heel ander beeld bij opa en oma zijn. Fijn oppassen op hun kleinkind, uitstapjes maken, enzovoort. Dat zit er nu voorlopig even niet in. Mijn man heeft dat gevoel ook heel erg. Hij zou ook graag zien dat zijn vrouw weer gezond en gelukkig is.

Lisa’s zoontje Thomas nu

Maar ondanks deze ervaring is het moederschap alsnog het mooiste wat mij is overkomen. Je krijgt er zoveel moois voor terug. Zoveel liefde. We hebben natuurlijk ook het beste kind getroffen. Thomas is echt een fantastisch mannetje dat enorm lief, knap en leuk is. Het mooie is dat hij zo ondernemend is. Je ziet elke dag iets nieuws en hij groeit als kool. Ik ben zo blij dat het goed gaat en dat hij er (zeer waarschijnlijk) niks aan over heeft gehouden. Met mij komt het ook allemaal wel weer goed. Het heeft alleen tijd nodig. Hoe ouder hij wordt, hoe makkelijker het is voor mij om los te laten. Ik blijf stappen nemen en aan mijn herstel werken. Ik ben trots op hoe ver ik al ben gekomen en ik hoop moeders die dit meegemaakt hebben herkenning te geven. Je bent niet alleen. Trek aan de bel als het niet goed gaat en durf hulp te vragen.