Een bevalling is heftig, pijnlijk, prachtig, intens en onvergetelijk tegelijk. Maar wat wil je, na hard werken heb jij jouw pasgeboren hummeltje vast. Uiteraard is het een fysieke prestatie, maar ook mentaal gezien gebeurt er heel veel. En dat brengt ons terug bij de vraag: is bevallen vooral een mentale prestatie? Hieronder lees je de reacties van verschillende moeders.

10 moeders, 10 meningen

1. “Het zou een perfect samenspel moeten zijn tussen mind en body. Door kalm te blijven, maak je de juiste stoffen aan om deze marathon met zware pijn aan te kunnen. Je hebt je lichaam nodig voor het zware werk, maar ook om je precies te vertellen hoe ver je bent en wat je moet doen. Dit alles natuurlijk als er geen ernstige complicaties zijn.”

2. “Ik kreeg tijdens mijn zwangerschap te horen dat ik waarschijnlijk een keizersnede ging krijgen, omdat mijn zoontje maar niet wilde draaien. Toen plots op 36 weken en 3 dagen brak m’n water en ging alles zo snel. Bij de controle had ik al volledige ontsluiting en moest ik zo bevallen. Ik was eerlijk gezegd zo blij dat ik toch natuurlijk en zonder epidurale kon bevallen. Dus ik heb alles gegeven en met een kwartiertje was m’n zoontje geboren”

3. “Allebei en daar kan ok nog eens de ontwikkeling van de zwangerschap in mee spelen. Zoals je eigen gezondheid, de van de baby en hoe je op dat moment in het elven staat. En hoe je zelf met de situatie omgaat, natuurlijk.”

4. “In mijn geval: ja zeker. Als ik er achteraf op terugkijk, heb ik een hele makkelijke bevalling gehad. En was het vooral mentaal wat ik zwaar vond.”

5. “Mentaal en fysiek. Als je zelf rustig bent en vertrouwen hebt in je lichaam, gaat de bevalling (vaak) makkelijker dan wanneer je erg nerveus of bang bent”

6. “Beide vind ik zwaar. Heb bij allebei de kinderen zware weeën gehad. Alleen maar weeënstormen en er zat geen tijd in om bij te komen. Ik had ze ook echt alleen in mijn rug, waardoor ik ze totaal niet kon opvangen. Bij mijn eerste bevalling heb ik daarom pijnbestrijding gevraagd, maar bij mijn tweede kon dat niet omdat het zo snel ging.”

7. “Het een sluit het ander niet uit! Bij mijn jongste een dalende hartslag, flinke spoed, een kamer vol met witte jassen, vacuümpomp, gevolgd door schouderblokkade, waardoor met lomp geweld drie pogingen tot bevrijding en een reanimatie, gelukkig met goede afloop. Tijdens de reanimatie van de baby brak mijn navelstreng in mij af en zat mijn placenta vast. Door naar de OK. Ik had amper tijd om mijn meisje te zien, ze waren nog zo druk met haar. Die beelden vergeet ik nooit meer, net als het gevoel van gescheiden worden. Mijn dochter heeft een week op neonatologie gelegen. Ik heb ook geen pijnbestrijding kunnen krijgen tijdens de bevalling, dus was lichamelijk helemaal verrot en nam verder ook geen tijd om te herstellen, omdat ik naar ons meisje wilde. Mentaal veel pijn en verdriet om hoe alles gelopen is, maar o zo dankbaar dat we volgende week haar eerste verjaardag mogen vieren. Die gaat gepaard met wat flinke tranen.”

8. “Het is zowel mentaal als fysiek heel zwaar. Althans, zo is mijn ervaring na een geplande keizersnede. Mijn natuurlijk bevalling vond ik met name fysiek zwaar. Dus ik denk dat het echt per bevalling verschillend is.”

9. “Ik had een spoedkeizersnede onder totale narcose. Nu ik er inmiddels 12 jaar later op terugkijk, was het zwaarder dan ik toen vond. Heb lang op een roze wolk gezeten en mijn klachten niet erkend. Ik was veel te blij met mijn lieve schat.”

10. “Ik vond het beide zwaar. Fysiek zo pijnlijk, dat je ergens mentaal kracht moet vinden om het 14 uur vol te houden. En zo zal iedereen het anders ervaren.”