“Ik wil geen knip! Zet geen knip. Nee, nee, nee!” Allerlei scenario’s gaan door mijn hoofd de afgelopen dagen. Ik had ook behoorlijk wat tijd om na te denken. Een week met 30+ graden én zwangerschapscholestase. Voor de mensen die er niet bekend mee zijn, je wilt het niet. Hitte tijdens de zwangerschap wil je niet, al hebben jullie die ook een aantal weken geleden overleefd als je dit leest. Maar cholestase … Dat al helemaal niet.

Jeuk als zwangerschapskwaal

Ik wist niet dat een mens zoveel jeuk kon hebben. Niet een klein kriebeltje, maar echte jeuk. Jeuk die ook zeer gaat doen. Onder je voeten, in je handpalmen en op een gegeven moment ook op de bovenkant van mijn voeten, benen en kuiten. Je kunt het zo gek niet bedenken. Nachten heb ik beneden gezeten met mijn voeten in ijskoud water. Het is echt overleven.

Inknippen tijdens de bevalling: alsjeblieft niet

En daar lag ik dan. Het moment van de knip. “Ik wil geen knip! Zet geen knip. Nee, nee, nee!” Dat was het enige wat er tijdens het puffen door mijn hoofd ging toen ik de tafel met glimmende instrumenten vanuit mijn ooghoek zag staan. Ik lag inmiddels al bijna een uur te puffen en ik wist dat mijn meisje veel haar had, dus er moest gas op. Weg met die buikpijn, op naar een kindje met een bos haar. Ik kan je vertellen: puffen met een lichaam van 185 centimeter is niet het meest ideale. Te lange benen en lange armen die in de weg zitten.

Sfeertje hoor, in de verloskamer

Van tevoren maakte ik mezelf heel druk over wat ik aan moest tijdens het bevallen. Niet te warm, niet te koud, niet te strak. Ik had heel zorgvuldig een oude pyjama uitgezocht. De bevalling zou vast een stuk relaxter zijn in deze outfit. Helaas had ik in het heetst van de strijd mijn hele pyjama ondergekotst. En niet alleen dat … ook de blote voeten en slippers van mijn vriend moesten het ontgelden. Ik moest dus verder in mijn blootje, heerlijk. Alle schaamte voorbij. Wat een sfeertje hè, daar in de verloskamer?

Oerkracht tijdens de bevalling, hijgen, duwen en kreunen

Ondertussen moest ik nog steeds mijn lange lichaam in bedwang houden en persen. Mijn nagels stonden inmiddels in mijn knieholten gegroefd. Wat een oerkracht komt er in je naar boven tijdens zo’n bevalling. Tussen al het persen, duwen, hijgen en kreunen door hoor ik ineens mijn vriend lachen. Dat was heus niet omdat ik hem had onder gekotst, geloof mij maar. Op het moment suprême wilde hij niet zeggen wat er te lachen viel, maar achteraf vertelde hij dat hij mijn uitstekende navel ineens weer terug naar binnen zag ploppen. Het bleek een hilarisch gezicht. Ineens hoor ik de verloskundige zeggen: “Nog één keer, je kan het!”

Eerste ontmoeting met dochter

En inderdaad, daar was ze: Moon. Moon met ontzettend veel haar. Ze werd op mijn blote borst gelegd en ik hield meteen van haar. Maar toen ineens, in de verte, hoorde ik die stem. “We gaan nog even kijken hoe alles eruit ziet hier beneden, of er gehecht moet worden”. Oh nee, shit. Ik was het éven vergeten. De knip, de instrumenten, het uitscheuren. Maar dan komen de verlossende woorden: “Goed gedaan. Alles ziet er perfect uit”.

De opluchting is groot: Aaaah yes! Ik ben nog heel, ik hoef geen hechtingen én ik heb een baby! Wanneer mag ik weer bevallen?"

Deel je verhaal

Wil je ook graag je verhaal aan andere mama’s (to be) vertellen? Dat kan! Schrijf een blog (500 - 800 woorden) en stuur die naar redactie@wij.nl. Wie weet delen we jouw verhaal binnenkort op de kanalen van WIJ. Verhalen kunnen ook anoniem geplaatst worden. Let op: we delen geen verhalen die elders gepubliceerd zijn.