Ik had in dezelfde week een afscheidsfeestje van een collega waar ik graag bij wilde zijn. Ik voelde mij fit en mijn vriend was er ook bij, dus mocht er wat gebeuren dan konden we doorrijden naar het ziekenhuis. De verloskundige gaf groen licht en zag er geen gevaar in. Maar ze gaf aan dat we even moesten bellen als het vocht erger werd.

Veel vocht verliezen

Tijdens het diner voelde ik dat mijn jurk wel erg nat was geworden, het maandverband was niet voldoende om het op te vangen. Ik ging naar de wc en bij het opstaan liep het vocht zelfs langs mijn benen. Toch maar even de verloskundige gebeld en zij vroeg mij foto’s te maken van het vocht. Op de wc heb ik foto’s gemaakt en opgestuurd, maar ze kon er geen kaas van maken en vroeg mij het vocht op te vangen in een boterhamzakje. Ondertussen belde zij het ziekenhuis voor advies. Daar mocht ik direct naar toe voor controle, dus heb ik afscheid genomen van mijn collega en ben samen met mijn vriend naar het ziekenhuis gereden.

Eerste zwangerschap

In het ziekenhuis was het zo druk dat we uren hebben gewacht tot ik onderzocht werd. Het was 3:00 uur ’s nachts toen er iemand tijd voor mij had. Bij het onderzoek werd er snel even gekeken naar het opgevangen vocht in het boterhamzakje met een microscoop. Er werd geen inwendig onderzoek gedaan (zoals het voelen of de vliezen al gebroken waren), want ze kon het ook prima zien via de microscoop, gaf ze aan. Wij mochten weer naar huis, want ook zij concludeerde: het is ‘gewoon’ veel afscheiding wat je verliest. De dagen erna moest ik regelmatig mijn kleding verschonen, omdat ik zoveel vocht verloor. Ik vond dit toch wel vreemd, maar het was mijn eerste zwangerschap, dus wat wist ik ervan?

Rugweeën

Na drie dagen kreeg ik last van kramp in mijn rug die steeds heftiger werd, maar het was niet consequent. Ik wist niets van rugweeën en ik zocht er daarom ook niks achter. Na drie dagen werd ik er ’s nachts wakker van en merkte dat de kramp heviger was dan de dagen ervoor. Ik maakte mijn vriend wakker om te overleggen. Zouden dit dan toch weeën zijn? We besloten om het te gaan timen, maar vielen allebei weer in slaap omdat we zo moe waren. Na een half uur schrok ik wakker van de pijn en besloot om voor de zekerheid de verloskundige te bellen. Ze was er binnen een half uur en wat bleek? Ik had 5 cm ontsluiting en mijn vliezen waren (toch wel) gebroken!

Ruggenprik en spoedkeizersnede

Eenmaal in het ziekenhuis koos ik voor een ruggenprik. Wat was het heerlijk om geen kramp te voelen. Ik zat vrolijk series te kijken, terwijl mijn vriend in de stoel verder sliep. De ontsluiting wilde niet vorderen en ook het hartje van de baby was niet meer consequent en stopte zelfs af en toe. Geen paniek dacht ik, zij houden het vast goed in de gaten. Toch zag ik zorgen bij de artsen en ze kwamen steeds vaker kijken. Het hartje stopte steeds vaker even, dus ik moest met spoed een keizersnede. Want mijn ontsluiting was maar 8 cm.

Jongen of meisje?

Van de zenuwen (en de narcose) heb ik mezelf op de operatietafel onder gespuugd en terwijl een verpleegkundige mijn braaksel aan het weg poetsen was, kwam Julie ter wereld. Wij wisten nog niet of het een jongetje of een meisje zou zijn en bij de bekendmaking van de arts: “het is een meisje”, vergaten wij dit direct weer door alle emoties. Na een paar minuten moesten we het opnieuw vragen: “Is het nou een jongen of meisje?”. Wauw, wat was het een mooie baby en ook nog eens de onze! Gelukkig is ze gezond geboren en heeft zij nergens last van gehad.

Luister altijd naar je gevoel

Wat ik hiervan geleerd heb? Toch naar mijn gevoel te luisteren, want ik bleek al een volle week met gebroken vliezen te hebben gelopen. Nu ben ik in verwachting van de tweede en deze keer weet ik een ding zeker: ik luister heel goed naar mezelf.