Naar het ziekenhuis

Om 20:30 uur word ik naar een kamertje gebracht, waar ze het vocht opvangen om te kijken of het vruchtwater is. Na een tijdje komt de klinisch verloskundige terug. “Je hebt vruchtwater verloren, waarschijnlijk zijn je vliezen gebroken en komt de baby binnen twee dagen,” zegt ze. Ik schrik, maar zij legt uit dat het veilig is om te bevallen vanaf 35 weken. Ze gaan dus niks doen om de bevalling te stoppen.

Mijn man en ik zitten gespannen te luisteren. Ik moet minimaal twee dagen in het ziekenhuis blijven. Mijn man gaat snel naar huis om onze spullen te halen. Ik blijf in het ziekenhuis in Alkmaar.

Slapeloze nachten en ziekenhuisbezoeken

‘s Nachts slaap ik slecht. Ik droom over de bevalling, een baby in een couveuse en dat mijn man er niet bij is. Na een paar uur slapen staat mijn man weer naast me. De komende dagen krijg ik twee keer per dag een CTG, een uitstrijkje voor de GBS-bacterie (Groep-B-streptokokken), en ze controleren mijn bloeddruk en temperatuur. Mijn man is veel bij me, wat de tijd sneller laat gaan. Gelukkig gaat alles goed en na twee dagen mag ik naar huis.

Ik moet wel elke dag terugkomen voor een CTG, bloeddrukmeting en moet thuis mijn temperatuur bijhouden. Zolang alles goed blijft en mijn vruchtwater niet verkleurt, word ik met 37 weken ingeleid.

Rust houden tot de inleiding

De twee weken die volgen doe ik het rustig aan. De ziekenhuisbezoekjes zijn snel en gelukkig is alles goed. Elke dag is een opluchting en ik ben blij dat de baby nog in mijn buik zit. Op de dag van de inleiding moet ik om 6 uur ‘s ochtends in het ziekenhuis zijn. De gynaecoloog controleert of ik al ontsluiting heb, maar helaas niet. Ze beginnen met orale medicatie om de bevalling op gang te brengen. De eerste dag wandelen we wat door het ziekenhuis, kijken we tv en maken er een feestje van. Het personeel is heel aardig en luistert goed naar mijn wensen. Ik heb eigenlijk maar één wens: als jullie denken dat er iets misgaat, grijp dan direct in!

De nacht gaat langzaam voorbij, ik lig te woelen en draaien. Waarom gebeurt er niks? Ook de volgende dag besluiten ze nog een dag met medicatie door te gaan. Om 17:15 uur bel ik met een vriendin. Terwijl ik mijn benen over elkaar doe, hoor ik iets knappen. Mijn vliezen zijn nu echt gebroken! Wat een opluchting. Eindelijk is er beweging.

Het gaat beginnen

De volgende dag krijg ik weeënopwekkers. Langzaam krijg ik ontsluiting, maar bij 5 cm gaat de baby’s hartslag omlaag. Ik moet in allerlei posities liggen, maar niets werkt lang genoeg. De klinisch verloskundige probeert bloed af te nemen bij de baby, wat spannend is. De eerste poging lukt niet, maar gelukkig lukt het wel als de gynaecoloog erbij komt. De zuurgraad van het bloed is te hoog en de gynaecoloog zegt dat ik een keizersnede moet. Ik ben opgelucht, want nu gebeurt er tenminste iets.

Ik krijg een keizersnede

Ik heb al een ruggenprik, dus ik kan direct naar de OK. Ze verhogen de ruggenprik en zeggen dat ik onder narcose kan als ik pijn heb. De keizersnede voelt oncomfortabel omdat ik geen pijn voel, maar wel alle bewegingen. Ik word misselijk, maar het team doet er alles aan om me te helpen. Om 21:16 uur wordt onze dochter Fayèn geboren. Ze wordt kort gecontroleerd door de kinderarts en daarna komt ze bij mij. Tijdens het hechten ligt ze heerlijk bij haar vader.

Na een korte periode op de uitslaapkamer en wat rust op onze kamer bellen we de opa’s en oma’s. Iedereen is opgelucht dat alles goed is gegaan.

De eerste dagen met Fayèn

Fayèn is 45 cm en 2370 gram. Omdat ze zo klein is, heeft ze moeite met drinken. Daardoor blijven we een paar dagen langer in het ziekenhuis. Thuis hebben we een superleuke kraamverzorgster die ons fijn helpt. We hebben een heerlijke kraamweek en ik kijk goed terug op mijn bevalling!

Lees ook: Bevallen met 35 weken van een kerngezonde premature baby

Ook je verhaal delen?

Heb jij een bijzonder, mooi, ontroerend of grappig verhaal en wil je die graag met andere mama’s (to be) delen? Deel je verhaal van ongeveer 500-800 woorden via redactie@wij.nl. Je mag er ook 2 á 3 foto’s bij sturen. Wil je graag anoniem blijven? Dat kan. Vermeld dit er dan bij. Let op: verhalen die elders al online verschenen zijn, worden niet gepubliceerd.