Zwanger! Van een jongetje! Wat een blijdschap en trots. De hele zwangerschap ging goed, tot ik met 29 weken en drie dagen zwangerschap wakker werd in een plasje water. Ik geloofde mijn ogen niet. Mijn man was al op zijn werk, dus ik belde direct mijn moeder en de verloskundige. Meteen zijn we doorgegaan naar het ziekenhuis, waar ze een test deden of mijn vliezen al gebroken waren. En helaas, dat was het geval.

Longrijpspuitjes en weeënremmers

Ik heb mijn man gebeld en die is direct naar me toegekomen in het ziekenhuis. Toen hij aankwam, lag ik al klaar op een verloskamer. Ik kreeg longrijpspuitjes en weeënremmers via een infuus. Ons kleintje moest in ieder geval nog 48 uur in mijn buik blijven, zodat de longrijpspuitjes goed zijn werk konden doen.

De hele dag verloor ik vruchtwater, maar er werd me verzekerd dat dit geen kwaad kon, omdat ik ook weer genoeg aanmaakte. Gelukkig werkten de weeënremmers goed en werd er nog niets in gang gezet. Later die dag hebben we bezoek gekregen van een Kinderarts die ons vertelde wat ons te wachten stond. Van tevoren had ik al bedacht dat het een zware bevalling zou worden met mijn man en moeder aan mijn zij bij een zwangerschap van 37-40 weken. Maar dat ging even anders.

Met dertig weken begon de bevalling

Drie dagen later begon het enorm te rommelen in mijn buik. Een mijlpaal, want die dag had ik de dertig weken zwangerschap aangetikt en de longrijpspuitjes waren ingewerkt. In de middag kreeg ik ontzettende weeën en om 19:30 uur kwam de gynaecoloog kijken. Ik had toen twee centimeter ontsluiting.

Ineens wist ik zeker: die avond/nacht ga ik ons zoontje op de wereld zetten. Om 22:00 uur heb ik toch om een ruggenprik gevraagd, omdat de pijn niet te verdragen was. Ik kreeg ook nog koorts, omdat er via het infuus magnesium werd ingespoten voor ons zoontje. Uiteraard lag ik aan het CTG-apparaat, zodat we de hartslag van onze zoon konden horen en er ingegrepen kon worden als er iets mis was.

Na geboorte meteen in plastic zak

Alles verliep gelukkig goed. Om 1:30 uur had ik acht cm ontsluiting en een halfuur erna gelijk tien cm. Om 2:15 uur ben ik begonnen met persen en 2:30 uur is ons mooie zoontje Díaz geboren. Hij woog 1390 gram en 41,5 cm lang. Na zijn geboorte werd hij meteen in een plastic zak gelegd door de kinderartsen en neonatologen. Dit was echt een vreselijk gezicht en staat nog op mijn netvlies geschreven.

Omdat Díaz goed huilde toen hij geboren werd, mocht mijn man gelukkig direct de navelstreng doorknippen. Dit vonden wij een erg mooi moment, omdat de kinderarts ons van tevoren verteld had dat mijn man dit alleen symbolisch mocht doen in het kamertje naast de verloskamer.

Voordat ik het wist, was Díaz bij me weg. De verpleegkundige waste me en deed schone kleren bij me aan. Ze zei dat er veel vrouwen aan het bevallen waren, dus dat ze me zo snel mogelijk kwamen halen om me naar Díaz te brengen op de op de NICU-afdeling.

Enorm schuldgevoel en machteloosheid

Drie kwartier lang heb ik op die kamer alleen gelegen. Ik voelde me ontzettend alleen. Ik was net bevallen van een prachtig zoontje die direct bij me werd weggehaald. Ik had hem zelfs niet kunnen aanraken, voelen of knuffelen. Ik voelde me ineens ook enorm schuldig. Wat heb ik gedaan of waar heb ik het aan de te danken dat ‘ie te vroeg geboren is? Het risico dat hij het niet overleeft of een infectie krijgt waar de artsen niets meer aan kunnen doen, gaf me een machteloos gevoel.

Na drie kwartier kwam er eindelijk iemand van de verpleging die me naar Díaz bracht. Mijn man was daar al. En daar lag ‘ie dan: mijn kleine mannetje. Ik heb hem heel even kunnen aanraken. Ik zag bijna niets van zijn gezichtje.

Een zuurstofmasker op zijn neusje met een enorm gek mutsje op zijn hoofd. Bloeddrukmeter om zijn enkeltje, plakkers over zijn hele lichaam, infusen in zijn kleine armpjes, allemaal slangetjes op en rondom zijn lichaam en met een ieniemini luiertje om. Ik ben een halfuurtje bij hem geweest en daarna zijn we naar onze kamer gegaan om alles even te laten bezinken. Gelukkig mocht mijn man op mijn kamer slapen totdat ik het ziekenhuis uit mocht.

Geen infecties en happy end

Eenmaal op de kamer, werd ik direct aan een kolfapparaat gehangen. Met een bevalling van krap twee uur geleden en dan meteen zo’n apparaat om er melk uit proberen te krijgen, deed hartstikke zeer. Daarna probeerden we te slapen, maar dat lukt niet. Op de afdeling hoorden we natuurlijk allemaal baby’s huilen en dat was heel emotioneel. Normaal heb je je kleine bij je als je bevallen bent. Die van ons moest God weet niet hoelang in het ziekenhuis blijven in zijn glazen huisje.

Maar het kwam goed. Onze lieve Díaz heeft 7,5 weken op de neonatologie gelegen. Heeft godzijdank geen infecties gehad en heeft het ontzettend goed gedaan, wat een vechtertje!

Deel je verhaal

Wil je ook graag je verhaal aan andere mama’s (to be) vertellen? Dat kan! Schrijf een blog (500 - 800 woorden) en stuur die naar redactie@wij.nl. Wie weet delen we jouw verhaal binnenkort op de kanalen van WIJ. Verhalen kunnen ook anoniem geplaatst worden. Let op: we delen geen verhalen die elders gepubliceerd zijn.