Het lijkt een goede keuze te zijn geweest om de vorige avond vroeg te gaan slapen. Jij was die avond drukker dan ooit in mijn buik en op de wc had ik ook al een aantal keer iets roods gezien dat erop kon wijzen dat de slijmprop aan het loskomen was. De eerste tekenen dat de bevalling snel zou beginnen?

Een rustige start

Om kwart voor 6 zijn de weeën nog steeds niet heel krachtig, maar toch bel ik voor de zekerheid de verloskundige. Bij mijn eerste bevalling had ik binnen vijf uur mijn zoontje Luca op mijn borst liggen en een tweede bevalling gaat toch vaak sneller. De verloskundige komt langs. “18 augustus,” zegt ze. “Mooie datum.” Jij maakt alleen nog niet heel veel haast om eruit te komen, dus voor nu laat de verloskundige ons weer even alleen. We kunnen de dag rustig beginnen. Om half 8 brengt Joey Luca naar de opvang. We vertellen hem nog niets. Vlak voor hij de deur uitgaat, begint Luca ineens te zingen: “Au, au, au.” Hij noemt het het au-lied. Zou hij ergens weten wat mij te wachten staat?

De bevalling gaat beginnen

Als de verloskundige om 8 uur voor de tweede keer komt kijken hoe het gaat, heb ik 3 centimeter ontsluiting. De weeën zijn nog steeds niet heel heftig, dus we spreken af dat ze om 11 uur weer terugkomt. Het is een fijn idee dat we beter zijn voorbereid dan de vorige keer. De vluchttas staat klaar en het bed staat op klossen. Hoe Joey het bed tijdens mijn eerste bevalling in z’n eentje op klossen heeft gekregen, is me nog steeds een raadsel. Nu kunnen we nog rustig een serie kijken op de bank. Om 11 uur is de verloskundige er weer. “4-5 centimeter ontsluiting.” De verloskundige vertrekt weer en de serie kan weer aan. Rond lunchtijd lukt het mij ineens niet meer om de serie te volgen en het broodje gezond dat Joey voor mij gemaakt heeft blijft grotendeels staan. Joey belt de verloskundige.

Niet puffen, maar … au!

De weeën zijn ineens een stuk heftiger, maar ik blijk niet meer dan vijf centimeter ontsluiting te hebben. Een tegenvaller. Geen bevalling is hetzelfde, maar toch blijf ik vergelijken met mijn eerste bevalling. Nog geen half uur nadat ik toen op de wc iets roods zag, braken mijn vliezen, direct gevolgd door hevige weeën. Alles was nieuw en onbekend en de bevalling ging in een waas voorbij, waarbij ook de pijn te doen was. Nu duurt alles voor mijn gevoel lang. De weeën lijken (of zijn) ook een stuk pijnlijker. In de hoop dat het voor wat meer tempo zorgt, breekt de verloskundige mijn vliezen. In de hoop op wat meer comfort, ga ik onder de douche zitten. Ik weet niet meer hoelang ik al onder de douche zit, maar het wegpuffen van weeën is geleidelijk overgegaan in een ritmisch “au, au, au” en tegen de tijd dat ik de nodige pijnkreten niet meer kan onderdrukken, besluit ik het badkamerraam maar dicht te doen.

Persdrang

Bij de eerste persdrang kom ik onder de douche vandaan. “Acht centimeter ontsluiting,” zegt de verloskundige en ze stelt voor dat ik even op mijn zij op bed ga liggen. Ik voel misselijkheid opkomen en ga toch liever op de rand van ons bed zitten. Weer persdrang. Ik pers mee en het lijkt wel alsof ik jouw hoofdje voel. Ik vertel mezelf dat dat nog niet kan als de verloskundige ineens naar de kraamhulp roept: “Laat dat washandje maar zitten!” Alles gaat ineens heel snel.

Ik ga op bed liggen en daar is jouw hoofdje al. We wachten op de volgende wee. Ik pers mee, maar jouw lijfje wordt niet geboren. Van de mogelijke ernst van deze situatie ben ik mij op dat moment gelukkig niet bewust. De verloskundige vraagt mij om op handen en knieën te draaien. Ik heb mij voorgenomen om alles bewust mee te maken deze bevalling en vraag enigszins verbaasd: “Wie? Ik? Waarom?” De verloskundige vertelt ons dat jij tekenen vertoont die erop kunnen duiden dat je vastzit met jouw schouder. Ik draai mij snel om om meer ruimte in mijn bekken te creëren en gelukkig … daar ben je. Zonder de gebruikelijke uitwendige spildraai te maken. Nog helemaal wit van de vernix. Een flinke bos zwart haar. Onze Milan.