Wat voorafging

Ik wilde jong moeder worden, maar dat is helaas niet gelukt. In de jaren voordat ik zwanger werd, heb ik best wel getobd met mijn gezondheid. Ik heb ontzettend veel last gehad van mijn darmen, en artsen konden niet vinden waardoor dat kwam. Uiteindelijk werd het afgedaan als een prikkelbare darmsyndroom, maar het was zo intens dat ik nachten niet sliep van de pijn. Het ging beter toen ik op mijn voeding ging letten door meer onbewerkte producten te eten en supplementen te slikken. Niet veel later werd ik zwanger.

Frambozenbladthee en dadels

Naar de bevalling keek ik echt uit. Ik zat al even aan de frambozenbladthee en dadels in de hoop de boel wat te bespoedigen, toen ik met 38 weken en 4 dagen wel érg veel afscheiding verloor. Toen mijn vriend Robin rond half zes thuiskwam van zijn werk, zat mijn hele onderbroek vol. ’s Avonds, toen we naar bed wilden en ik ging plassen, spotte ik een minuscuul sliertje bloed. Dit zou het weleens kunnen zijn, dacht ik. Omdat ik van plan was om de volgende dag te gaan stofzuigen en ik dat er niet van zag komen, ben ik het die avond nog maar even gaan doen. Robin verklaarde me voor gek en ging lekker slapen.

Toch even de verloskundige bellen

Om 22.15 uur heb ik de verloskundige gebeld. Die dacht net als Robin dat het niet zo’n vaart zou lopen. We spraken af om in de ochtend weer te bellen. Maar toen ik op bed wilde gaan liggen, lukte dat niet meer. Ik kreeg steeds meer pijn in mijn onderrug. Toen ben ik maar een beetje gaan rommelen beneden. Rond middernacht heb ik de verloskundige weer gebeld. Die adviseerde me om een warme douche te nemen. Dat heb ik gedaan, maar de pijn werd er niet minder op. Om 02.15 heb ik nog maar een keer gebeld. Ik gaf aan dat ik het toch wel fijn vond als ze langs zou komen, ik wist niet goed of het nou wel of niet begonnen was. Toen ze rond een uur of 3 kwam, had ik al 2 à 3 centimeter ontsluiting. Dus toch!

De bevalling

Omdat het nog wel even kon duren, ging de verloskundige weer weg. Robin heeft toen snel het bevalbad opgezet. Vanaf het moment dat het gevuld was, ben ik in dat warme water gaan zitten en ik ben er bijna niet meer uit gekomen. Om half 7 kwam de verloskundige terug. Op dat moment had ik 7 à 8 centimeter ontsluiting. Tweeënhalf uur later zat ik op de 10 centimeter. Toch duurde het nog uren voordat Noa geboren werd. De verloskundige die de eerste afloste, zei dat ik mijn persweeën onderdrukte. Het laatste uur van de bevalling heeft zij me er echt doorheen gesleept. Ik wist niet goed hoe ik moest persen en zij vertelde me precies wat ik moest doen. Dat had ik even nodig. Uiteindelijk, na ruim een uur persen, kwam Noa ter wereld.

Tóch alles volgens mijn bevalplan

Van tevoren was ik gewaarschuwd: hecht niet te veel aan een geboorteplan, want je weet nooit hoe het loopt. Maar ik had geluk. Bij mij is alles precies volgens plan verlopen. In bad, lekker thuis en zo natuurlijk mogelijk, zonder pijnbestrijding en ingrepen. Ik ben er heel dankbaar voor dat dat is gelukt.

De eerste kennismaking met onze dochter

Toen Noa er eindelijk uit was, was ik enorm opgelucht. En in shock ook wel, zag ik op de - fantastische - foto’s die de geboortefotograaf heeft gemaakt. Het moment dat Robin haar op mijn borst legde, zal ik nooit meer vergeten. Hij werd heel emotioneel, en zo zie ik hem niet vaak. We wisten van tevoren niet of het een jongen of meisje zou worden. Robin wilde dat wel graag, ik niet. Het maakte me niets uit, ik was al zo dankbaar dat ik überhaupt zwanger mocht worden. We hadden dan ook een uniseks naam uitgekozen. Noa, dat rust en troost betekent, en Nowi, ‘nieuwe vriend’. De grap is: toen we daar met z’n drietjes in het bad zaten, genoten we zo van het moment dat het niet eens in ons opkwam om naar het geslacht te kijken. Pas na een kwartier zei Robin: ‘Wat is het eigenlijk?

Lees ook: Alles over de naam Noa

Mijn grote steun

Robin is er altijd voor mij. Tijdens de bevalling brak ik op een zwaar moment, maar toen hebben we even lekker samen zitten knuffelen en kon ik er weer tegenaan. Tijdens mijn zwangerschap was hij ook een schat, hij deed alles voor me. En nu nog steeds. Hij noemt ons zijn meisjes en heeft net een tatoeage laten zetten met haar naam. We zijn bijna vijftien jaar samen en Noa is het mooiste bewijs van onze liefde - en dat maakt ons zó gelukkig.

De eerste weken samen

Vond ik pittig. Als je een nacht hebt overgeslagen en net een bevalling achter de rug hebt, begin je al met een achterstand. Ik vond het allemaal intens. De eerste twee weken zat ik niet op een roze wolk, ik moest echt mijn weg vinden in het moederschap. Tijdens mijn zwangerschap had ik helemaal geen last gehad van hormonen, maar dat heb ik de kraamtijd dubbel en dwars ingehaald. Ik denk dat ik elke dag wel een keer in huilen ben uitgebarsten. Zeker ook omdat de borstvoeding niet vanzelf ging. Dat gaf me het gevoel dat ik faalde. Tot ik uiteindelijk besefte dat het belangrijkste is dat Noa haar voeding krijgt, en dat het niet uitmaakt hoe. Dus nu kolf ik melk af en geven we haar dat in een flesje; dat werkt wel.

Zo’n nieuwe situatie is wennen. Ik merk dat mijn emmertje soms een beetje overstroomt met gedachtes, emoties en onzekerheden. Maar als ik Noa tevreden in haar wiegje zie liggen, vergeet ik alle huilbuien en slapeloze nachten gelijk. Dan zeggen we tegen elkaar: ‘Wat is ze toch lief hè?!’ De liefde voor elkaar en voor Noa groeit met de dag. Ze is niet meer uit ons leven weg te denken.

Dit artikel is eerder verschenen in magazine WIJ.