We gaan de nacht in. Ik lig in bed en de krampen beginnen sterker te worden. Ze zijn nog goed te doen. Af en toe moet ik even van houding veranderen. Ik begin de krampen te timen met een app. Die geeft aan dat ik snel de verloskundige moet bellen. Huh? Die ga toch niet storen voor wat lichte kramp?

Verloskundige op bezoek

Later die nacht moet ik plassen. Voordat ik wil doorspoelen zie ik wat bloed in de wc liggen. Ik bel toch de verloskundige. Die zegt dat het waarschijnlijk mijn bloedprop is en ik even onder de douche kan gaan staan om te zien of het blijft bloeden. Dat doe ik een paar minuten en ga daarna weer mijn bed in. Het lukt om nog even te slapen. De krampen blijven aanhouden. Vroeg in de ochtend ga ik weer onder de douche. Mijn partner, die ik lekker heb laten slapen, roept: “Zit je lekker onder de douche?” Waarop ik hem verzoek om de verloskundige te bellen. Ik hoef niet voor de reguliere controle naar haar toe, ze komt naar ons huis. Gelukkig!

Als we later op de bank zitten te kletsen krijg ik een wee. “Zullen we voor de grap even kijken of je ontsluiting hebt”, vraagt mijn verloskundige. “Verwacht er niet teveel van, je bent nog zo relaxed.” Ik moet lachen en zeg nog: “”Het zal wel 2 centimeter zijn.” Ze voelt en vraagt meteen: “Wil je thuis of in het ziekenhuis bevallen?” Waarop ik antwoord dat ik graag naar het ziekenhuis wil als het zover is. “Dan gaan we nu, want je zit al op 6 centimeter!” Wat?! Ik begin weer te lachen. We pakken snel onze spullen en vertrekken naar het ziekenhuis.

Geen pijnlijke wee te bekennen nog

Om 12.50 uur komen we aan het in ziekenhuis. Om 13.00 uur breekt de verloskundige mijn vliezen. Daarna ga ik onder de douche zitten, terwijl het bevalbad volloopt. Nu gaat het beginnen met de pijnlijke weeën, denk ik dan. Maar nee, geen pijnlijke wee te bekennen nog. Het zal nog wel even duren …

Eenmaal in bad krijg ik een echte wee. Na drie van dat soort weeën, voel ik een soort druk. De verloskundige voelt: 10 centimeter. Ik ben daarna even zoekende. Hoe moet ik persen? Er zijn maar twee beugels om mij aan vast te houden, waardoor ik op eigen kracht mijn benen omhoog moet trekken. Na een paar keer persen wordt onze zoon geboren om 15.25 uur. Eenmaal in bed zeg ik: “Ik snap niet waarom mensen zeggen nooit meer”. Later besef ik dat ik gewoon super veel mazzel heb gehad. Wat een fijne bevalling!

Trots op mijn eigen oerkracht

Ik ben zo trots dat ik zonder medicatie en op eigen kracht onze zoon ter wereld heb gebracht. Ik zat helemaal in mijn eigen bubbel. Ik heb niet gepuft, gekreund of gepraat. Ik voelde me zo krachtig.

De dag daarna begon de pijn. Ik had spierpijn door mijn hele lijf en de vermoeidheid hakte erin. Toch maakte het mij allemaal niets uit. Mijn lichaam had zo hard gewerkt. Inmiddels heb ik zwanger van de tweede. Ik kijk nu al uit naar de bevalling die hopelijk net zo fijn en mooi gaat zijn.

Deel je bevallingsverhaal

Wil je ook je bevallingsverhaal via WIJ delen met andere moeders? Dat kan! Stuur je verhaal (500 - 800 woorden) naar redactie@wij.nl. Verhalen worden anoniem gedeeld.