Een onverwacht en moeilijk begin

Het begin van mijn zwangerschap was zwaar. Toen ik vier weken zwanger was, deed ik een test. Die was positief. We konden ons geluk niet op, maar geloofden het eerst niet. Dus deed ik er nog drie. Pas daarna konden we het echt bevatten: we krijgen een kind.

Maar al snel sloeg de blijdschap om in zorgen. Een week later begon ik hevige buikkrampen te krijgen, gevolgd door bloedverlies. Ik dacht meteen: dit is mis. We belden diezelfde avond nog de verloskundige, die ons gelukkig een echo aanbood. Hoewel ik nauwelijks energie had en voortdurend moest overgeven, sleepte ik mezelf daarheen. En daar zagen we de kleine; zo klein als een appelpitje, maar met een snel kloppend stipje. De baby zat er nog. We huilden van opluchting. Het bloed bleek afkomstig van een bloedprop, vier keer zo groot als het vruchtje. Maar ondanks dat alles goed leek, voelde ik me geen moment beter. De misselijkheid werd met de dag erger, en er was weinig wat echt hielp. Uiteindelijk belandde ik in het ziekenhuis, omdat ik zelfs geen water meer binnenhield. Daar kreeg ik een vochtinfuus. Na zes weken op bed ging het langzaam beter.

De bevalling begint

Op 40 weken en een dag, begon het allemaal. Ik was moe van de dag en ging even liggen. Toen werd ik wakker van een plop: mijn vliezen waren gebroken. Ik riep mijn man, die me hielp rechtop, want direct daarna kwamen de rugweeën. De weeëntimer gaf meteen al intervallen van slechts een minuut. Ik wist: dit is het echt.

De verloskundige was onderweg, een invaller van de praktijk, maar ik had meteen een klik met haar. Binnen een uur had ik vijf centimeter ontsluiting en werd het ziekenhuis gebeld. Daar wilde ik graag bevallen, voor de zekerheid, mocht er iets gebeuren.

Vertraging en pijn

Eenmaal in het ziekenhuis ging het allemaal wat langzamer. Na uren puffen werd het me te veel. Bij zeven centimeter vroeg ik om een ruggenprik. De anesthesist maakte nog grapjes met me. Toen ik haar vertelde dat ik hoopte haar niet meer terug te zien, lachte ze: “Dat hoop ik ook, dan kan ik eindelijk slapen.” Maar de rust was van korte duur.

De ruggenprik hielp niet echt. De rugweeën kwamen in volle kracht terug, en ik moest aan de oxytocine. Mijn man bleef onafgebroken in mijn rug duwen. Uiteindelijk, rond 5:15 uur ’s ochtends, mocht ik persen. Eindelijk voelde ik me nuttig. Maar na ruim anderhalf uur persen en allerlei houdingen besloten de artsen: “We zetten grof geschut in.” Ik verwachtte een knip of een pomp. Maar het oordeel was duidelijk: een keizersnede. Ik raakte in paniek, want ik wilde geen grote buikoperatie.

De VR-bril: van sceptisch naar dankbaar

Toen we tijdens de zwangerschapscursus hoorden over de VR-bril in het Deventer Ziekenhuis, fronsten we nog onze wenkbrauwen. “Wie doet dat nou?” zeiden we tegen elkaar. Maar nu ik daar lag, in paniek, kreeg ik diezelfde bril opgezet. En wat een verschil dat die bril maakte!

Terwijl er van alles om me heen gebeurde, keek ik naar een zonnig strand.

Terwijl er van alles om me heen gebeurde, keek ik naar een zonnig strand. Rustige golven, blauwe lucht, zachte muziek. Er werd me een afstandsbediening in de hand gedrukt waarmee ik ademhalingsoefeningen kon aanzetten, maar daar kwam ik door de persweeën niet aan toe. Toch was het genoeg. Elke paar minuten veranderde het strand. Ik zag het blauwste blauw, de rustigste horizon. En al gebeurde er van alles om me heen, ik zag alleen dat randje werkelijkheid onderaan de bril.

Lees ook: Bevallen met een VR-bril: de meestgestelde vragen beantwoord

Jesper is er

Voor ik het wist, lag ik op de operatietafel. En daar was ze weer: diezelfde anesthesist. “Dit was niet de afspraak,” grapte ze. Ik lachte, ondanks alles. Toen hij er bijna was, zei iemand: “We zetten de bril nu af ,dit moment krijg je nooit meer terug.” En daar was hij dan: Jesper. Ons kleintje.

Het ging allemaal anders dan ik had gehoopt. Maar ondanks alles; de zorgen, de ziekenhuisopname, de keizersnede, was het de mooiste ervaring van mijn leven. En die VR-bril? Die gaf me rust toen ik het het hardst nodig had. Dus als jij bang of gespannen bent: probeer het. Echt.

Ook je verhaal delen?

Heb jij een bijzonder, mooi, ontroerend of grappig verhaal en wil je die graag met andere mama’s (to be) delen? Deel je verhaal van ongeveer 500-800 woorden via redactie@wij.nl. Extra leuk als je ook 2 á 3 foto’s meestuurt. Wil je graag anoniem blijven? Dat kan. Vermeld dit er dan bij. Let op: verhalen die elders al online verschenen zijn, worden niet gepubliceerd.