Ik was er nog niet klaar voor. Bij 37 weken op de zwangerschapsteller dacht ik: blijf nog maar even zitten. Ik ging voor de laatste keer nog naar de kroeg en deed wat ik normaal deed. Even spontaan wat leuks doen.

Zwangerschapsbuik: zo mooi

Wat ik het mooiste vond aan mijn zwangerschap was mijn buik. Ik voelde mij uniek. Als ik een kamer binnenkwam, had ik het gevoel dat iedereen naar mijn buik keek. Ook heb ik normaal cup B en die was nu veranderd in cup D of E. Dat vond ik hélemaal niet erg.

Vliezen gebroken met 38 weken

Bij 38 weken verloor ik steeds vocht en dacht ik dat mijn vliezen al waren gebroken. Maar iedere keer dat we naar het ziekenhuis gingen (en dat waren wel vijf dagen achter elkaar) werd ik terug gestuurd. Totdat er een medewerker was die het wel meteen zag en bevestigde dat ik gelijk had. Ik moest opeens in het ziekenhuis blijven zonder spullen. Als je iedere keer je spullen meeneemt, maar toch naar huis wordt gestuurd, dan denk je: nou, ik laat het lekker thuis. Nu had ik het beter toch mee kunnen nemen, want ik ging het ziekenhuis niet meer verlaten zonder kind.

Witte veter met hormonen

Er werd een ‘witte veter’ (vaginale hormoonveter, red.) in mij gebracht waar hormonen op zaten. Dit zou de bevalling op gang kunnen helpen. De volgende dag werd ik om zeven uur ’s ochtends gecontroleerd en had ik twee centimeter ontsluiting. Ze brachten nog een veter in en twee uur later begon de ergste pijn van mijn leven. Ik was aan het FaceTimen met een vriendin en zij zei dat ik mijn man moest bellen. Hij moest komen om mij te steunen. Niet veel later gaf ik over, wat gek genoeg blauw van kleur was. Ook lag ik, terwijl ik weeën had, naast iemand anders in een kamer. Ik probeerde mijn geschreeuw in te houden, maar dit was lastig.

Verloskundige was een heks

Mijn man kwam en zette mij onder de douche met een warme straal op mijn rug. Maar dit werkte niet. Ik had zo veel pijn. Uiteindelijk kwam er een verloskundige en wat een heks vond ik dat! Ze was zo pessimistisch en hielp absoluut niet. Ik heb meerdere keren “Help me!” geroepen, maar niemand kwam. Ik zat al op zeven centimeter ontsluiting en mocht toen éindelijk naar een kamer voor mij alleen.

Stiekem ingeknipt

Tijdens de bevalling ging mijn been slapen en werd niet wakker. Ik heb meerdere houdingen geprobeerd, maar werd gek van alles. Na totaal zeven uur mocht ik persen en kwam mijn dochter vast te zitten met haar hoofd. Ik kreeg haar er niet uit. De gynaecoloog zei dat als ze me zou inknippen, ons meisje er meteen uit zou komen. Ik wilde dit niet, ik wilde het zelf nog proberen. Toch had ze stiekem de tang gepakt en mij geknipt. Ze had wel gelijk, ze kwam er meteen uit.

Naar de OK

Mijn dochtertje huilde niet en werd nadat ze op mijn borst was gelegd hier snel vanaf gehaald. Ze werd aan de beademing gelegd terwijl twee anderen de placenta bij mij er nog uit probeerden te krijgen. Dit probeerde ze door met veel kracht op mijn buik te drukken. Het lukte niet en ik verloor veel bloed. Ik moest naar de OK en werd daar onder narcose gebracht. Ik weet nog dat ik in een grote plas met bloed lag en van het ene bed moest verhuizen naar het andere bed.

Alles goedgekomen

Toen ik weer bijkwam vroegen ze in de OK of ik wat te drinken wilde of een ijsje wilde, omdat ik een pijp in mijn keel had, voor het ademhalen. Ik koos voor een perenijsje. Ik was daarna heel suf en heb mijn dochter niet vast kunnen houden. Mijn man heeft iedereen gebeld en verteld dat ze was geboren. Voor de zekerheid moesten we een nachtje blijven en werd ons dochtertje in de couveuse gelegd. Uiteindelijk is alles gelukkig goedgekomen. Mijn dochtertje is gezond en ik ben ontzettend blij met haar. Maar of ik weer in hetzelfde ziekenhuis wil bevallen dat weet ik nog niet, want wat een hel was dat.

Ook je verhaal delen?

Heb jij ook een bijzondere bevalling meegemaakt en wil je die graag met andere mama’s delen? Deel dan je verhaal (500-800 woorden) via redactie@wij.nl. Verhalen worden anoniem geplaatst. Let op: verhalen die elders al online verschenen zijn, worden niet gepubliceerd.