Zaterdagavond begint het met lichte rugpijn. Ik heb praktisch mijn hele zwangerschap al last van mijn rug, dus schenk hier niet teveel aandacht aan. Ik ben immers al 38 weken zwanger en ga er vanuit dat mijn groeiende buik de oorzaak is. Toch is de pijn zo heftig, dat ik pas om een uur of vijf ’s ochtends in slaap val. De zondag is oké. Ik loop samen met mijn vriend nog een rondje over de rommelmarkt om de hoek en krijg af en toe een flinke steek, maar dit is aardig te doen. Die avond begint de rugpijn weer. Dit keer is de pijn heftiger dan de dag ervoor.

Weeën in de rug

Ik heb de afgelopen nacht slecht geslapen en probeer ondanks de pijn toch nog wat rust te pakken. Dit is helaas echt onmogelijk. De pijn wordt met de minuut erger. Ik ga er niet vanuit dat dit weeën zijn. Ik heb het althans alleen in mijn rug en de pijn komt om de tien minuten.

Twee nachten niet slapen

Mij is verteld dat zolang er meer dan vier minuten tussen de krampen zitten, ik niet hoef te bellen, want dan komt er niemand. Na enkele uren woelen in bed, besluit ik te ruilen met mijn vriend. Hij boven in bed liggen, ik beneden op de bank. Op dat moment kan hij toch nog niet veel doen. Ik kan beneden bij elk pijntje (een wee, weet ik later) een rondje door de kamer lopen. Dit geeft wat verlichting. Na uren rondjes lopen en twee nachten slecht slapen, besluit ik maandagochtend toch maar de verloskundige te bellen.

Vliezen gebroken?

Na het aanhoren van mijn verhaal, gaat zij er niet vanuit dat ik weeën heb. Wel vindt ze het raar dat ik aangeef al enkele dagen (misschien zelfs weken) kleine beetjes vocht te verliezen. Ze besluit toch maar even te komen. Eenmaal aangekomen geef ze aan dat ze niet kan kijken of ik al ontsluiting heb. Ze denkt dat mijn vliezen gebroken zijn, in verband met het vochtverlies. Ik heb zelf totaal geen weet van dit alles gehad. Ze hebben overigens meerdere malen aangegeven dat je afscheiding naarmate de zwangerschap vordert kan toenemen. Ik ga er dus vanuit dat dit het geval is.

Twee nachten pijn en nog geen ontsluiting

Ik word naar het ziekenhuis gestuurd. Daar kunnen ze kijken of ik ontsluiting heb. Iedereen is super relaxed, terwijl ik eigenlijk steeds meer pijn begin te krijgen. Ik heb het gevoel dat ze mij totaal niet serieus nemen. Die lekkage kan mij niks schelen. Ik heb pijn! In het ziekenhuis doen ze een test om te kijken of mijn vliezen misschien gebroken zijn en of ik vruchtwater lekte. Zo ja, inleiden, zo nee, medicijnen om wat te kunnen slapen. Even later krijg ik de uitslag van de test … positief! Ik kan mijn oren niet geloven. Mijn vliezen zijn gebroken, althans er zit een scheurtje in. Hoelang al!? Ik heb geen idee. Ik verlies al zeker een week vocht , misschien zelfs twee. Ik durfde het niet eens te zeggen, aangezien je maar 48 uur met gebroken vliezen rond mag lopen. Tegelijkertijd ben ik super blij! Mijn baby wordt vandaag geboren. Ik word naar een andere kamer gebracht en krijg tabletjes voor het inleiden. Ik had nog nul centimeter ontsluiting. Dat is een flinke tegenvaller. Twee nachten helse pijn en dan nog steeds geen ontsluiting?

Eindelijk de baby ontmoeten

Maar goed … ik heb er zin in en kan niet wachten om mijn baby te ontmoeten. Elke seconde lijkt de pijn heftiger te worden en ik kan de weeën met geen mogelijkheid opvangen. Ze blijven maar aanhouden en dan alleen in mijn rug. Iedereen op de afdeling blijft maar grappen dat dit pas het begin is. Het begin? Is dit het begin?! Ik ga dit nooit volhouden … nooit! Alles doet pijn. Ik wil een ruggenprik, iets wat ik heel mijn zwangerschap roep niet te willen. Maar als dit het begin nog maar is!? Ik heb geen keus. Ze moeten eerst kijken of ik inmiddels al wat ontsluiting heb, voordat ze de prik gaan zetten.

Met twintig minuten geboren

Eindelijk goed nieuws. Ik ben in anderhalf uur van niks naar zeven centimeter gegaan. Te laat voor een ruggenprik dus. Het wordt een morfinepomp, heerlijk. De bevalling is nog steeds geen pretje, maar het is nu wel beter. Een half uur later heb ik volle ontsluiting en mag ik gaan persen. Dit is een makkie! Ik vind het zo’n opluchting om eindelijk wat te mogen doen. In twintig minuten is ze er, mijn meest kostbare bezit. Onze dochter is geboren om 16.11 uur met een gewicht van 2685 gram (een kleintje, maar dat is mama ook). Ze doet het geweldig en is nu bijna drie maanden oud.

Ook je verhaal delen?

Heb jij ook een bijzondere bevalling meegemaakt en wil je die graag met andere mama’s delen? Deel dan je verhaal (500-800 woorden) via redactie@wij.nl. Verhalen worden anoniem geplaatst. Let op: verhalen die elders al online verschenen zijn, worden niet gepubliceerd.