Die ochtend voelde ik het al een beetje rommelen, maar het waren nog geen weeën. Wel hoopte ik dat het vandaag zou komen, zodat ik niet ingeleid hoefde te worden de volgende dag. Ik was namelijk al een week overtijd. Uiteindelijk, in de middag, had ik elke vijf á zeven minuten een spieraanspanning. Echte weeën vond ik het niet, maar doordat mijn eerste bevalling zo snel ging, wilden ze me toch graag even in het ziekenhuis zien.

CTG-scan: geen contractie

Aan de CTG had ik geen enkele contractie meer, niet meetbaar en niet voelbaar. Wel zat ik al op vier centimeter ontsluiting. Ik wilde graag naar huis, naar onze dochter toe. Om nog samen met haar te kunnen eten, voordat ik de volgende dag heel vroeg in het ziekenhuis moest zijn. Met vier centimeter ontsluiting hoefde ik in ieder geval ’s avonds geen ballonnetje te laten zetten. Achteraf gezien had ik beter in het ziekenhuis kunnen blijven, want bij onze dochter ging ik in tien minuten tijd van vier naar tien centimeter ontsluiting.

Een weeënstorm

Eenmaal thuis aangekomen, met eten van de cafetaria, begon de weeënstorm. Heftiger dan bij mijn eerste bevalling. Buik-, rug- en beenweeën: alles tegelijkertijd. Toch had ik honger en heb ik ‘braaf’ mijn avondeten opgegeten, tussen het weeën wegpuffen door. Daarna belden we het ziekenhuis en mochten we weer komen.

De helse rit naar het ziekenhuis

Eenmaal in de auto ging alles erg snel, we waren de straat nog niet uit of mijn vliezen braken. Gelukkig hadden we handdoeken op de stoel gelegd. De hele weg, wel acht minuten, heeft mijn man alleen maar gezegd wegpuffen die weeën, wegpuffen. Dit moest ik bij onze dochter ook twintig minuten doen, dus mijn man vond dat dit ook wel kon tijdens het korte ritje naar het ziekenhuis. Ik luisterde braaf en pufte me een ongeluk.

Bevallen in de auto

Voor de straat van het ziekenhuis, staat een stoplicht. Daar zei ik tegen mijn man dat ik een hoofd voelde tussen mijn benen. Mijn man geloofde het niet, dus om het te laten zien trok ik mijn broek naar beneden. Gelukkig had ik een voetbalbroekje aan, die kun je snel naar beneden trekken. Toen zag mijn man dat er inderdaad al gedeeltelijk een hoofdje zichtbaar was. Hij belde direct het ziekenhuis om te vertellen dat het hoofd er al bijna was. Uiteraard zaten wij achter een bus, maar gelukkig sloeg die snel af. Mijn man was nog aan de telefoon toen schreeuwde ik: “IK HOU HET NIET MEER!” En toen was daar onze zoon. Mijn man zei aan de telefoon: “Laat maar hij is al geboren!” En heeft zo opgehangen. Het eerste wat ik zei was: “Kijk het huilt!" Daarna heb ik hem uiteraard bij me gepakt.

Baby dysmatuur

We zijn doorgereden naar de eerste hulp, aangezien ik medisch moest bevallen en we toch al vlakbij waren. De verpleegkundigen van de spoed hadden dit nog nooit meegemaakt. En ook de gynaecoloog en verpleegkundige van de kraamafdeling die op dat moment aan het werk waren, stonden vol verbazing te kijken. Helaas moesten we nog wel 24 uur in het ziekenhuis blijven, omdat onze zoon dysmatuur geboren is, maar gelukkig deed hij het verder hartstikke goed. Ik moest na de bevalling nog naar de OK, want mijn placenta kwam niet vanzelf. Omdat ik dit bij mijn eerste bevalling ook had meegemaakt, vond ik het niet zo spannend.

Bevalling duurde een uur

Uiteindelijk heeft de bevalling vanaf de eerste echte wee een uur geduurd en heb ik geen enkele keer hoeven persen. Deze bevalling zou ik oprecht nog wel tien keer over willen doen. Dan alleen niet in de auto, daar heb je toch een beetje weinig beenruimte. Maar de rust en het feit dat het allemaal zo vanzelf ging, was heel fijn. Nadeel: door de gekke houding, had ik de volgende dag ontzettende spierpijn aan mijn billen en benen.

Ook je verhaal delen?

Heb jij ook een bijzondere bevalling meegemaakt en wil je die graag met andere mama’s delen? Deel dan je verhaal (500-800 woorden) via redactie@wij.nl. Verhalen worden anoniem geplaatst. Let op: verhalen die elders al online verschenen zijn, worden niet gepubliceerd.