Daar sta ik dan. Het is maandagochtend half 11. Ik sta samen met mijn zusje voor het ziekenhuis. Gisteren zei ik nog: “We gaan ervoor!”, nu vind ik het vooral erg onwerkelijk en spannend. Met koffers en tassen melden we ons in het ETZ in Tilburg.

Ingeleid bij 38 weken

Ik word meteen aan het CTG gelegd en zie de hartslag en de bewegingen van mijn meisje. Bij het checken blijkt dat ik nog totaal geen ontsluiting heb. En dat is geen verrassing; ik ben 38,1 week zwanger. Ik word vandaag ingeleid vanwege een teveel aan vruchtwater en een groot kind. Ik luister terwijl de gynaecoloog in opleiding vertelt dat dit wel een aantal dagen kan duren. Vanwege het risico op complicaties mag ik niet meer weg, en ik kijk mijn zusje even aan. Ergens hadden we de hoop dat het vandaag of morgen zover zou zijn, maar die hoop vervliegt vrij snel. “Ik ben nu wel blij dat ik toch nog maar wat kleren heb meegenomen”, fluistert ze me toe.

Ballonkatheter laten plaatsen

Iedere 4 uur krijg ik medicatie. Die maandag eindig ik met een wekere baarmoedermond. Dinsdag blijkt halverwege de dag dat er nog niet veel veranderd is. Mijn zusje gaat dan ook maar thuis slapen, en ik laat een ballonkatheter plaatsen. Ik moet 2 à 3 cm ontsluiting hebben willen ze mijn vliezen kunnen breken. Na een paar uur pijnlijke contracties val ik in slaap.

Verlosafdeling: het is de dag van de bevalling

Op woensdagochtend is het zover; ik heb genoeg ontsluiting. Opgetogen verplaatsen we ons naar de verlosafdeling. Vandaag is de dag! Ook daar volgt een CTG en een inwendig onderzoek. Het ziet er allemaal goed uit en voelt ontspannen aan. Als de vliezen gebroken zijn, kan het snel gaan, geeft de gynaecologe aan. Maar het breken van de vliezen is niet zonder risico. Mijn dochter is namelijk nog niet volledig ingedaald, en door het vele vruchtwater bestaat het risico dat de navelstreng klem komt te zitten. En dat willen we niet! Dus eerst maar weeënopwekkers via het infuus om te kijken of ze indaalt. Iedere twee uur krijg ik een controle. Om 14:00 uur blijkt dat ik op bijna 4 cm zit en ze nog steeds vrolijk rondzwemt.

Extra kracht op buik door arts

De arts in opleiding pakt er een stoel bij en vraagt of het goed is als ze wat extra kracht zet op mijn buik. Ik vind alles prima! Ik wil gewoon dat mijn dochter geboren wordt. Voor een buitenstaander moet het er raar uitgezien hebben; ik met een gigabuik op bed, mijn zusje naast mijn hoofd, de gynaecologe tussen mijn benen wachtend op een wee, een andere arts op een stoel duwend op mijn buik, en een verpleegkundige met een aantal matjes ernaast.

Kamer blank van vruchtwater

Tijdens een wee prikt ze door, en wordt mijn meisje in mijn bekken geduwd. Ondertussen staat de verloskamer zowat blank van het (heldere) vruchtwater. Het ene matje na het andere wordt onder me gelegd om meteen weer vervangen te worden. Ik vind het wel grappig. Maar ondertussen begint het me nu wel te dagen dat dit niet vanzelf gaat komen. Ook al zegt de gynaecologe dat dit goed komt, ik twijfel. En ik krijg gelijk. Bij iedere controle zien ze dat dat mijn ontsluiting niet vordert. En zo besluit ik, omdat ik op 5 weeën in 10 minuten zit en dit nog lang gaat duren, dat ik een ruggenprik wil. Dit scheelt enorm in het opvangen van de weeën, en hierna kunnen ze ook flink ophogen.

Keizersnede

Helaas blijkt mijn baarmoeder, na dagen van contracties, niet meer te reageren op alle medicatie. En om 00:00 uur komen ze met drie man sterk mijn kamer binnen. Wat gaan we doen? Voor mij is de beslissing snel gemaakt; dit kan zo niet doorgaan. En ik wil met enige energie mijn kraamperiode in. De afgelopen drie dagen waren vol indrukken, hoop en teleurstelling. We gaan voor een keizersnede. En zo lig ik, trillend van snelheid en spanning, op donderdag om 01.25 uur te kijken via een plastic schermpje naar hoe mijn meisje geboren wordt. Hoe langzaam de dagen hiervoor gingen, hoe snel de geboorte nu gaat. En vanaf het moment dat ze bij mij ligt, weet ik dat ik haar alleen nog maar dicht bij mij wil hebben. Waar ze hoort.

Alleenstaand ouderschap

Mijn (dubbele) bevalling was vooral heel intens en vermoeiend. Maar ook ontzettend mooi. Dat ik dit met mijn zusje heb mogen doen, maakt het alleen nog maar extra bijzonder. Want ook al kies ik bewust voor het alleenstaand ouderschap, dit meemaken met haar was een unieke ervaring.

Inmiddels zijn we vijf weken verder. We zijn lekker thuis, met zijn tweetjes. We vinden ons ritme, en soms even niet. Maar als ze naar me lacht weet ik waar ik het voor gedaan heb. En is de kleine week in het ziekenhuis eigenlijk alleen nog maar een vage herinnering.

P.s. uiteindelijk woog ze 3490 gram, helemaal niet zo groot.

Ook je verhaal delen?

Heb jij ook een bijzondere bevalling meegemaakt en wil je die graag met andere mama’s delen? Deel dan je verhaal (500-800 woorden) via redactie@wij.nl. Verhalen worden anoniem geplaatst. Let op: verhalen die elders al online verschenen zijn, worden niet gepubliceerd.