Het is zover, eindelijk krijgt mijn lieve opa de rust die hij zo verdiend heeft. Na een redelijk kort, maar toch veel te lang ziektebed heeft hij eindelijk afscheid van de wereld genomen.

Twee dagen overtijd

Ik kijk naar mezelf in de spiegel. Een rood, betraand gezicht, een stukje lager mijn loeigrote buik. Alweer twee dagen overtijd vandaag. Mijn lieve mannetje zit nog veel te lekker. Dan bekruipt me een gedachte. Ik moet naar de uitvaart van opa, ik moet. In gedachten spreek ik richting mijn buik: “Blijf alsjeblieft nog langer zitten, lief kindje.” Tot gisteren hoopte ik vanuit de grond van mijn hart dat hij zou komen, maar nu hoop ik net zo hard, misschien nog wel harder, dat hij nog even wat langer blijft zitten.

Uitvaart opa en 41 weken zwanger

De dag van de uitvaart breekt aan. Ik ben exact 41 weken zwanger, we hebben het gered, mijn mannetje zit nog steeds in mijn warme buik. Om 8.00 uur gaan we weg. Het is een flinke rit van onze woonplaats naar opa, een kleine 100 kilometer, zo’n anderhalf uur rijden. Dus voor de zekerheid nemen we de ziekenhuistas en de autostoel maar mee. Even voor 10.00 uur komen we aan bij oma, die ik de allerdikste knuffel ooit geef. In gedachten geef ik opa, die bij het raam ligt, een dikke handkus.

Speechen

Dan komt het moment dat we naar buiten gaan en met zijn allen toekijken hoe opa door zijn (schoon)zoons en kleinzoons naar de auto wordt gedragen. Opa gaat voorop en wij rijden erachteraan naar de kerk, waar om 11.00 uur de dienst begint. Vlak na aanvang mag ik naar voren komen om mijn laatste eer in herinneringen aan opa op te dragen. Ik lees de eerste zin van mijn blaadje en breek. Kut, ik kan het niet. Maar het moet, ik moet dit van mezelf doen. Voor opa. Voor mezelf. Fuck het spontaan en levendig overkomen. Ik plaats mijn vinger op het papier. Ik lees zin voor zin voor, mijn trillende vinger begeleidt me. En het lukt; ik herpak mezelf.

Oefenweeën beginnen

Als ik weer ga zitten, voel ik wat steken en krampjes, ik ga ervan uit dat het oefenweeën zijn en richt me weer op de dienst. Ik merk wel dat de momenten waarop ik gevraagd word te gaan staan, steeds lastiger worden en ik geneigd ben te blijven zitten. Na afloop van de dienst is het lunchtijd. De gezichten van de mensen die vragen wanneer ik uitgerekend ben, en het antwoord ‘vorige week’ krijgen, zijn echt onbeschrijfelijk. Ik denk aan opa en hoe geweldig hij het had gevonden dat ik hier nu ben.

Bloed verliezen bevalling

Na een tijdje merk ik dat ik even moet gaan zitten, omdat staan nu echt niet meer prettig is. Als ik naar het toilet ga, zie ik dat er bloed in mijn onderbroek zit en bel ik de verloskundige. Onze conclusie is dat de krampen weer weg kunnen zakken. Zolang het niet regelmatig is en ik me ontspannen voel, kan ik gewoon blijven.

Weeën voor crematie

Na de lunch vertrekken we naar het crematorium, voor het laatste afscheid van opa. Ik neem plaats op een bankje, wachtend tot we het zaaltje in mogen. Die oefenweeën beginnen toch verdraaid veel op echte weeën te lijken, maar ik bijt nog even door. Het duurt hier maar iets van een kwartier en ik wil het niet missen. Ik besluit wel dat het niet verstandig is na afloop nog mee te gaan naar het huis van mijn oma. Mijn broertje vraagt of het wel gaat en vraagt zich hardop af of ik geen weeën heb. Ja, dat klopt denk ik wel. Ik haast me naar oma, zeg dat ik denk dat ik weeën heb, of dat ik dat eigenlijk wel zeker weet. Ik geef haar een dikke knuffel en mijn man en ik stappen in de auto naar huis, waar we om 15.30 uur aankomen.

Bevalling gaat snel: thuis bevallen

Tijdens de terugreis hebben de weeën doorgezet, dus rond 16.00 uur komt de verloskundige aan huis. Op dat moment heb ik twee á drie centimeter ontsluiting en mijn bloeddruk is ietwat aan de hoge kant. Ze vraagt haar collega rond 19.00 uur te komen. Het gaat toch iets minder hard dan we dachten. Om 19.20 uur heb ik acht centimeter ontsluiting. We krijgen te horen dat we het ziekenhuis niet meer gaan halen. Het gaat allemaal ontzettend snel. Onze zoon zal thuis geboren worden.

Naar ziekenhuis wegens totaalruptuur

Om 20.04 uur komt hij op de wereld: ons zoontje Mick. Na de eerste momenten van intens geluk, blijkt dat ik toch nog even naar het ziekenhuis moet, omdat er mogelijk sprake is van een totaalruptuur. Ik word op een bedje richting de ambulance gereden en kijkt naar boven, de donkere hemel in. In gedachten zeg ik tegen opa dat we dit toch maar mooi even geregeld hebben met elkaar. Ik doe mijn ogen dicht en zie hem. Hij knikt en hij lacht.

Ook je verhaal delen?

Heb jij ook een bijzondere bevalling meegemaakt en wil je die graag met andere mama’s delen? Deel dan je verhaal (500-800 woorden) via redactie@wij.nl. Verhalen worden anoniem geplaatst. Let op: verhalen die elders al online verschenen zijn, worden niet gepubliceerd.