Een onverwacht begin

En om 05.20 uur lag hij daar ineens, huilend op mijn borst. Ons eerste kind, Melle. Maar het begon allemaal heel anders dan ik had verwacht. Drie uur eerder was ik gewoon naar het toilet gegaan, maar toen ik het licht aandeed - iets wat ik ’s nachts nooit doe - ontdekte ik een beetje bloed. Mijn intuïtie zei me om naar het ziekenhuis te bellen, het zat mij niet helemaal lekker. Het ziekenhuis vertelde me dat het waarschijnlijk het begin van de bevalling was, maar dat ik het rustig af kon wachten. Ze zouden mij over een half uur nog terugbellen.

De weeën beginnen

De krampen waren eerst mild, zoals een menstruatiekramp, maar het werd snel sterker. Zo’n kramp dat je lekker met een kruik tegen je buik ineengedoken wil zitten. Ik maakte mijn man, Nick, wakker en vertelde hem dat het misschien al begonnen was. Het ziekenhuis belde terug en de dame hoorde dat ik een kramp had tijdens ons gesprek. Ze stelde me gerust en ze zei dat dit wellicht al een voorwee kon zijn. Ik mocht alles thuis afwachten want het zou nog heel lang kunnen duren, maar als het me toch allemaal niet lekker zat mocht ik ook komen. Het was volledig aan mij. Met de wetenschap dat het bij een eerste een bevalling lang duren dus ik besloot het thuis af te wachten. Ik vroeg Nick of hij de ziekenhuistas en het autostoeltje vast wilde inpakken. Dan was dat maar klaar. En voor de zekerheid een matrasbeschermer op de autostoel, want mijn vliezen waren nog niet gebroken! Terwijl hij rustig een kopje thee zette, veranderden de krampen in heftigere weeën. Uiteindelijk besloot ik dat we toch naar het ziekenhuis moesten, want de weeën kwamen steeds vaker.

In de auto naar het ziekenhuis

In de auto werden de weeën steeds intenser. Ik grapte nog tegen Nick dat er mensen zijn die langs de kant van de weg bevallen. Maar ik was er van overtuigd dat we nog wel wat uren in het ziekenhuis zouden doorbrengen voordat we onze baby zouden ontmoeten. Toen we aankwamen, liep ik zelf achter de rolstoel met een stop bij elke wee naar de afdeling. We waren direct welkom op de kraamafdeling en ze vroegen me of ik een badbevalling wilde, maar ik wilde alleen maar iets tegen de pijn. Dit zou ik écht geen uren volhouden, want sinds we aankwamen in het ziekenhuis werd de pijn wel heviger.

Lees ook: De bevallingssoap: Mevrouw, dit wordt een A2-bevalling!

Ik moet nog plassen

Ik kreeg de ctg-banden om mijn buik en de assistent kwam binnen. Ik moest ineens plassen, en voelde een rare rilling. De assistent wilde toch liever eerst even kijken hoeveel ontsluiting ik had. En achteraf snap ik waarom: ik had al persdrang en 10cm ontsluiting. Ik mocht direct persen. Oke. Dit moest ik even verwerken… Wat gebeurt er? Ik ging dus even liggen om onderzocht te worden en wilde graag wat pijnstilling. Ik dacht dat de bevalling nog heel wat uur zou duren, maar ineens heb ik 10cm ontsluiting en moet ik persen.

10 centimeter ontsluiting

Het ziekenhuispersoneel stelde me gerust, maar voor mij kwam dit als een complete verrassing. Ik had me niet kunnen voorbereiden op dit moment en raakte ik paniek. Voor ik het wist, was Melle er al! En dat alles gebeurde zo snel, in een paar minuten. Hij werd geboren in de vliezen en lag meteen op mijn borst, huilend van de wereld. Het was een wonderlijk moment. “Hoe heet hij?” vroeg de verpleegkundige. “Melle” zei ik trots! Ik kon haar gedachten lezen en zei er snel achteraan: Ja, zijn bijnaam is nu Snelle Melle!

Ja, zijn bijnaam is nu Snelle Melle!

Een blije, maar verwarde mama

Toen Melle werd geboren, voelde ik me ongelooflijk gelukkig, maar ook een beetje in de war. Ik had de kans niet gehad om een intake te doen, had geen polsbandje om en mijn zorgvuldig ingepakte ziekenhuistas lag ongeopend op tafel. Wij kwamen om 05.08 uur binnen op de afdeling en om 05.20 is onze kerngezonde zoon geboren! Het is mooi, maar het moest allemaal even landen. Mijn hoofd tolde, maar tegelijkertijd voelde ik me zo gelukkig. Dit was het begin van ons nieuwe leven als ouders.

Het verwerkingsproces

We moesten een tijdje in het ziekenhuis blijven voor observatie, omdat Melle in het vruchtwater had gepoept, maar alles ging goed. Het personeel was geweldig en zorgde ervoor dat we ons speciaal voelden, ook al was het hun dagelijks werk. Melle werd gezond verklaard en na een paar dagen mochten we naar huis.

Het heeft een tijd geduurd om alles te verwerken. Ik heb veel gepraat, geschreven en het ziekenhuisverslag teruggelezen om mijn emoties een plek te geven. Nu, maanden later, ben ik volledig gewend aan het moederschap. En Melle? Die doet zijn naam alle eer aan met zijn twee schattige ondertandjes!

Ook je verhaal delen?

Heb jij een bijzonder, mooi, ontroerend of grappig verhaal en wil je die graag met andere mama’s (to be) delen? Deel je verhaal van ongeveer 500-800 woorden via redactie@wij.nl. Je mag er ook 2 á 3 foto’s bij sturen. Wil je graag anoniem blijven? Dat kan. Vermeld dit er dan bij. Let op: verhalen die elders al online verschenen zijn, worden niet gepubliceerd.