Onze voormalige verloskundige kijkt me vanaf de andere kant van de koffietafel aan. Ze heeft bijna het hele dorp op de wereld gezet en is sinds een aantal jaren met een welverdiend pensioen. Toevallig komt ze die ochtend op de koffie om bij te praten. Met haar enorme berg aan ervaring heeft ze me door de vorige zwangerschappen heen geloodst, soms zelfs via Whatsapp toen we nog in Ierland woonden en daar onze tweede zoon kregen. Ik onderbreek ons gesprek een paar keer om een vervelende harde buik weg te puffen. “Ga jij maar vast twee warme kruiken in het wiegje leggen”, zegt ze glimlachend voordat ze naar huis gaat. “Die baby komt vandaag nog.”

De baby komt!

Gespannen, opgewonden, bang en enthousiast tegelijk - want onze baby komt vandaag! - sjok ik door het huis zodra de doorgewinterde vroedvrouw weg is. De baby komt. Dit zijn geen gewone harde buiken, de bevalling is begonnen. Als iemand een bevallende vrouw kan herkennen, is zij het wel. Met trillende handen volg ik haar advies op: twee kruiken maken en in het wiegje leggen. Wat een vreemd idee dat er vanavond een baby in dit wiegje ligt. Hoelang zal het gaan duren en in welke kamer en hoe zal ik gaan bevallen? En meer nog; hoe zal ze eruitzien? Als in een roes loop ik door het huis, met dekentjes, kleertjes en de geboorte traktaties die de jongens morgen mee naar school moeten nemen. Iets wat ik opeens heel belangrijk vind.

Meteen platliggen

Wanneer ik na mijn zoveelste bezoek aan het toilet bloed en vruchtwater verlies, bel ik de verloskundige. De baby was tijdens de laatste controle nog niet ingedaald, dus we hadden afgesproken dat ik meteen zou bellen, ook al heb ik nog geen echte weeën. Mijn voormalige verloskundige had vanmorgen nog gevraagd wie uit de praktijk ik het liefst bij m’n bevalling zou hebben en dat is zonder twijfel Ruth. Ervaren, kalm, vriendelijk en ontzettend duidelijk en doorpakkend. Precies wat ik als controlfreak nodig heb. Helaas blijkt ze die dag geen dienst te hebben, maar het is mijn vierde bevalling, dus wie er ook komt helpen, dat komt vast goed. Kom maar op weeën! We zijn er klaar voor!

Weeënstorm of weeënstop

Alleen … die weeën komen maar niet. De verloskundige en haar stagiair zitten in een hoek van de kamer te overleggen, terwijl ik op bed naast mijn man zit. Mijn buik blijft stil. Op af en toe een verloren wee na. Goed, ze zijn wel wat pijnlijker geworden, maar verder blijft het rustig en dat maakt me onzeker. Het voelt inmiddels als een erg ongemakkelijk theekransje, waarbij ik in m’n onderbroek vol kraamverband zit terwijl iedereen afwacht tot ik een keer vertrek van de pijn.

Bij de vorige bevallingen kwam er een weeënstorm over me heen gedenderd, waardoor ik geen tijd had om na te denken. Het was intens en razendsnel. Dit keer gaat het totaal anders. “We laten jullie wel even alleen, zodat je wat meer in je bubbel kunt kruipen”, oppert de verloskundige en ze verdwijnt uit de slaapkamer. Laat me niet alleen, denk ik nog. Vertel me wat ik moet doen! Maar er is niks te doen, behalve afwachten.

Ziekenhuisritje?

“Misschien moeten we toch overwegen naar het ziekenhuis te gaan,” oppert de verloskundige uiteindelijk na twee uur ijsberen door de gang. “Anders ben je straks misschien te moe.” Ik heb net een paar prachtige, sterke weeën opgevangen, maar daarna blijft het weer heel lang stil. He gatsie, nu nog naar het ziekenhuis? Ik voel de goede moed wegebben. Waarom lukt het me niet dit keer? Waarom komt ze er niet uit? “Luister Annet, ik moet om 5 uur mijn kinderen ophalen, dus mijn collega komt het zo overnemen, oké?” Ik luister maar met een half oor naar de verloskundige, want ik ben te druk aan het piekeren waarom mijn bevalling nou niet doorzet, of de baby het wel goed heeft daarbinnen en wat ze in het ziekenhuis allemaal zouden kunnen doen. Ik gooi m’n wanhoop eruit tegen mijn man, terwijl beneden de deurbel gaat en iemand de trap op komt lopen.

Verlossing

“Hey Annet, we gaan nu niet opgeven he?” Hoor ik een welbekende stem een beetje uitdagend zeggen, terwijl ze de slaapkamer binnenstapt. Ze schopt haar schoenen uit, stroopt de mouwen op en dimt meteen het licht. De afwisselende verloskundige blijkt Ruth te zijn. “Doe de gordijnen maar dicht. Kijk me eens aan? Wij gaan niet meer naar het ziekenhuis, hoor je me? We gaan hier bevallen.” Het voelt alsof er een last van me af valt.

Eindelijk kan ik loslaten en me overgeven aan het proces, want ik voel dat ik in goede handen ben. Ik kan stoppen met piekeren en blind afgaan op wat Ruth zegt. Mijn lichaam zat blijkbaar op dit moment te wachten, want opeens gaat het als een razende. De weeën worden krachtiger en volgen elkaar snel op. Nog geen drie kwartier later pak ik mijn pasgeboren baby aan en leg haar op mijn borst. Ze tilt haar kleine hoofdje op en kijkt me met knijpende oogjes aan. De tranen van opluchting en pure blijdschap lopen over mijn wangen bij het zien van dit prachtige, kleine meisje.

Wat een bizarre bevalling was dit. Het was van begin tot het einde een complete mindf*ck. En het was het allemaal meer dan waard.

Deze lieve foto van Pippa ontvingen we op de redactie van Annette toen ze net bevallen was. Wat een plaatje hè?