Om vijf uur ‘s ochtends, met precies veertig weken, werd ik wakker met weeën. YES, het is begonnen. De bevalling van ons eerste kind. En helemaal hoe ik hoopte. Ik wilde namelijk thuis bevallen zonder medicatie.

Man corona tijdens bevalling?

Ik maakte mijn man wakker en vertelde wat ik voelde. En mijn man vertelde mij wat hij voelde; snotverkouden. Niet zo handig. Ik ging naar beneden om een stevig ontbijt te nemen, dat zou ik vast nodig hebben. Mijn man maakte lichtte zijn werk in.

De hele ochtend ging het prima, ik kon het goed wegpuffen. Mijn man snotterde met mij mee. We kletsen wat, ik at een oranje tompouce (omdat de dag erna Koningsdag was) en we keken een serie. Tegen twee uur belden we de verloskunde, toen begon het serieus te worden. Slechts een halve centimeter ontsluiting. Maar … vertelde de verloskundige, met zulke frequente weeën zou het over een paar uur wel verder zijn.

Een bad tijdens de weeën: vreselijk

Ik nam een bad, dat leek me van tevoren heerlijk. Dat was het dus niet, ik kon absoluut geen houding vinden om de weeën op te vangen. Dan maar onder de douche, lekker de warme straal op mijn rug. Zelfde verhaal, verschrikkelijk. Dan maar wat op de bank liggen en tegen de tafel aan leunen. Vervolgens over de wc heen hangen, want alles kwam er weer uit. Het moest maar zonder eten in mijn buik.

Om half zes kwam de verloskundige weer en had ik nog maar een centimeter. Ze beloofde dat het nu toch wel echt snel moest gaan, want ze zag ook dat ik het zwaar had. Haar dienst zat erop. We spraken af dat er over drie uur, om half negen ’s avonds, een collega zou komen.

Helse autorit naar ziekenhuis

Na weer drie uur puffen, houdingen zoeken en zelfs persdrang had ik nog maar drie centimeter ontsluiting. Hoe dan? De moed zonk me in de schoenen. Nieuw plan: dan maar mét medicatie. Sterker nog: doe me de hele mikmak maar. Want zes uur puffen voor drie centimeter? Wat krijgen we de aankomende uren dan nog.

Wat volgde was een helse rit naar het ziekenhuis. Puffend en met mega persdrang duwde mijn man mij door het ziekenhuis en kwam ik aan op de verloskamer. Ik hees mezelf op het bed en werd onderzocht: acht centimeter! Hallelujah. Was de hobbelige autorit toch nog ergens goed voor geweest. Ik wilde het dan toch zonder medicatie proberen.

Zoon had in vruchtwater gepoept

Mijn vliezen werden gebroken en mijn zoon bleek in het vruchtwater te hebben gepoept. Hij kreeg een meter op zijn hoofd en zijn hartslag bleef het gelukkig goed doen. Na drie kwartier had ik tien centimeter en kon ik gaan persen. Ineens waren de heftige weeën verdwenen en voelde ik af en toe een lichte golf opkomen. Zijn dat nou die verschrikkelijke persweeën waar iedereen het over heeft? Ik mocht op gevoel gaan persen, maar voelde eerlijk gezegd niet veel. Toch perste ik mee met elke lichte aandrang en blijkbaar was dit goed, want mijn zoon zakte steeds en beetje verder.

Het was pittig, maar prachtig

Het werd nog even spannend, zijn hartslag daalde bij iedere wee. De verloskundige vertelde dat ze mij bij de volgende wee zou verdoven om een knip te zetten. Ik perste bij de volgende wee zo hard ik kon en nog een wee later kwam onze zoon ter wereld. Mijn man kon hem nog net opvangen en samen brachten we hem ter wereld. Een uur en kwartier nadat ik begon met persen werd onze gezonde zoon geboren. Een half uur na de uitgerekende datum, op Koningsdag. Het was pittig, maar wat een prachtige ervaring. En mijn man, ondertussen nog meer verkouden, schor en het heel warm hebbende in de verloskamer, heeft het volgens zichzelf ook héél zwaar gehad.

Ook je verhaal delen?

Heb jij ook een bijzondere bevalling meegemaakt en wil je die graag met andere mama’s delen? Deel dan je verhaal (500-800 woorden) via redactie@wij.nl. Verhalen worden op verzoek anoniem geplaatst. Let op: verhalen die elders al online verschenen zijn, worden niet gepubliceerd.