Zwanger en een auto-immuunziekte

Mijn zwangerschap verloopt goed, maar ik vind het lichamelijk toch best pittig. Ik heb een auto-immuunziekte, een chronische darmontsteking, waardoor ik sowieso al sneller moe ben. Tel daar een zwangerschap bij op, en dan weet je het wel! Zeker vanaf week 20 merk ik dat mijn lichaam moe is. Ik kan gelukkig nog wel goed slapen tijdens mijn zwangerschap, dat hoor je ook wel eens anders.

Omdat ik een auto-immuunziekte heb slik ik altijd al zwaardere medicijnen. Die moet ik ook blijven slikken tijdens mijn zwangerschap. Om de kleine in mijn buik extra in de gaten te houden krijg ik gedurende mijn zwangerschap extra echo’s om zijn groei in de gaten te houden. Door de medicijnen kan het namelijk gebeuren dat hij kleiner blijft. Of dit door de medicijnen komt is niet zeker, maar hij zit tijdens de zwangerschap ook steeds op de groeilijn van klein/te klein.

Lees ook: Mag ik nog medicijnen slikken als ik zwanger ben?

Aftellen maar!

De weken verstrijken en alles blijft redelijk hetzelfde. Ik heb nog steeds groeiecho’s, maar tijdens de echo van week 32 zit de kleine man onder P10. Dat betekent dat hij nu een hele kleine baby is en daarom krijg ik meteen ook een navelstreng controle en vanaf week 37 krijg ik deze uitgebreide controle wekelijks. Mijn bloeddruk zit ook op de grens van te hoog, maar omdat ik zelf geen last heb van duizeligheid of hoofdpijn is dit niet zo erg.

Mijn uitgerekende datum komt dichterbij, maar het blijft op harde buiken na, vrij rustig. Kerst gaat voorbij, dus een kerstkindje kunnen we afstrepen. Nu is de vraag of hij blijft zitten tot na de jaarwisseling. Op 30 december, mijn uitgerekende datum, verloopt de dag zoals elk ander. Ik voel niks in mijn lichaam, maar ik verlies in de avond wel mijn slijmprop. Omdat er verder niks te merken is gaan we toch gewoon naar bed, ik wil ook goed uitgerust zijn als de bevalling vannacht wel op gang komt.

Is dit het nou? Of niet?

De volgende ochtend, de 31ste, word ik om 7 uur in de ochtend wakker met een gevoel waardoor ik denk dat er iets gaande is. Ik kan nog niet echt peilen of dit nou weeën zijn, aangezien mensen weeën als menstruatiekrampen beschrijven en dit vind ik wel anders voelen.

Mijn vriend en ik doen rustig aan. We nemen lekker een ontbijtje op bed, maar na een uur of twee krijg ik heel erge buikpijn. Ik twijfel of mijn chronische darmontsteking opspeelt of dat de bevalling op gang komt. Voor de zekerheid bellen we de verloskundige en zij komt rond een uur of 11 langs. Ze doet een controle en ziet dat ik nog helemaal geen ontsluiting heb. Ter controle stuurt ze mij toch even naar het ziekenhuis om bloed te prikken en de gewone controles te doen. Ook die zijn allemaal goed, dus ze kunnen nog niet zeggen of mijn bevalling op gang aan het komen is of dat het mijn ziekte is.

Vals alarm, we gaan weer naar huis

Vanwege de jaarwisseling worden we naar huis gestuurd met de mededeling ‘Kom dinsdag 2 januari maar terug.’ Wij weten het zelf op dat moment ook niet zo, dus gaan we naar huis met het idee dat we het vanzelf wel zien. We zijn gezellig gaan lunchen en hebben een rustig dagje. Rond 15:00 uur is de buikpijn over en is het rustig. Dus toch geen bevalling.

Vanwege mijn uitgerekende datum hebben we al geen drukke oud en nieuw gepland. Er zou ’s avonds een bevriend stel langskomen en rond een uur of 11 zouden we even naar mijn moeder lopen om daar te proosten op het nieuwe jaar. Maar dat gaat toch anders.

Kramp, of toch weer buikpijn?

De buikpijn trekt weg en ik weet dat mijn ziekte gewoon weer even was opgespeeld, alleen de krampjes die ik al voelde worden erger. Ik ga twijfelen en begin de krampen te timen. Het lijken toch weeën te zijn! Ik besluit om ter ontspanning in bad gaan zitten en mijn vriend zit voor de gezelligheid ook in de badkamer. Later komen die vrienden ook even langs en terwijl ik nog in bad zit komt mijn vriendin even bij mij zitten met het mooie nieuws dat ze ook in verwachting is! Zo leuk! Na een tijdje wordt het qua krampen ook pittiger en weet ik zeker; dit moet de bevalling zijn. Ik ga kwart voor 5 uit bad. We hebben de verloskundige al even op de hoogte gebracht en ze vraagt of ze voor het eten nog even zal komen kijken. Dat lijkt mij fijn, en als ze de controle doet ziet ze dat ik al 6 cm ontsluiting heb! Wauw, dat eerste deel van mijn bevalling ging soepel en fijn.

Nog 4 cm te gaan

Ik wil graag in het ziekenhuis bevallen en mag van de verloskundige al naar het ziekenhuis, maar omdat alles zo fijn verloopt kies ik ervoor om nog thuis te blijven. Mijn verloskundige gaat thuis nog eten en we spreken af dat ze rond 19 uur weer terugkomt. Mijn vriend en ik gaan nog eten, maar dat komt er bij mij na 5 minuten allemaal weer uit. En ik voel dat het allemaal opeens een stuk sneller gaat. We bellen dus de verloskundige of we toch al naar het ziekenhuis mogen, omdat ik bang ben dat als ik nog een uur thuis blijf en het nog heftiger wordt, dat ik dan niet lekker meer in de auto zit straks. Het is gelukkig maar 5 minuutjes rijden naar het ziekenhuis, dus we zijn er gelukkig zo.

In het ziekenhuis krijg ik weer alle controles en ik zit inmiddels al op 8 cm ontsluiting. Ik wil graag in bad bevallen, dus we hebben een kamer met een eigen bad en die wordt meteen klaargemaakt als ik aankom. Ik heb dit al in mijn geboorteplan gezet. Die is niet heel uitgebreid, maar ik heb wel een beetje de basis beschreven zoals ik het graag zou willen.

Ongeveer een uurtje in bad gezeten, maar dan krijg ik ook rugweeën. Hierdoor kan ik mijn draai niet meer vinden en ga onder de douche staan. Op dat moment denk ik; ‘Als het nog langer duurt kan ik echt niet meer normaal staan’. De verloskundige doet nog een controle en dan heb ik 10cm ontsluiting, omdat mijn vliezen nog in tact zijn, breekt ze die.

Persweeën op oudjaarsavond

Vrij snel daarna komen de persweeën op gang en om 21:15 uur op Oudjaarsavond begin ik met persen. Ik pers anderhalf uur, maar het vorderde niet. Daarom wordt mijn bevalling medisch en ben ik overgedragen aan het ziekenhuispersoneel. Er wordt besloten om mij weeën opwekkers te geven en een morfinepompje. Ik moet vervolgens een uur op mijn zij liggen met een peanut kussen tussen mijn benen en de persweeën wegpuffen. Ons zoontje is namelijk niet genoeg ingedaald. Ik ben in dat uur echt in mijn eigen bubbel. Na een uur mag ik weer anderhalf uur persen. Tijdens deze perssessie is ook de jaarwisseling, dus om middernacht opeens al het vuurwerk en mensen die elkaar gelukkig nieuwjaar wensen. Mijn vriend geeft me ook nog een kus en wenst mij gelukkig nieuwjaar! En toen gingen we weer verder, best grappig. We hadden zelf al alcoholvrije champagne meegenomen, want ik dacht dat ik allang bevallen zou zijn.

Het eind in zicht

Rond een uur of 1 zegt een verpleegkundige dat ze haar ziet, wat een opluchting! Hij komt! Maar daarna zegt ze ‘Ik zie het echt in de verte’ en de moed zinkt echt in mijn schoenen. Ik kan kiezen uit een vacuümpomp of keizersnede, en kies voor het eerste. Dat lijkt me sneller en een keizersnede zie ik niet meer zitten. Het is niet alleen je baby halen, maar ook een heftige operatie natuurlijk. Ik kan ook gewoon echt niet meer. De baby doet het ondertussen super goed, zijn hartslag blijft stabiel.

De eerste baby van 2024

Om 01:40 uur komt Jace ter wereld en de sfeer is daarna heel grappig. Er lag nog een dame te bevallen tijdens de jaarwisseling dus ze gaan snel checken of Jace de eerste is die geboren is in het nieuwe jaar in dit ziekenhuis. En dat is zo!

Ik kijk met een goed gevoel terug op mijn bevalling, tot de 10cm ontsluiting was echt zoals ik het zou willen hebben. Het ziekenhuis personeel was ook heel lief en ook de vacuümpomp heb ik niet als erg ervaren, eerder als verlossing en opluchting omdat ik echt op was en zo konden we onze kleine man eindelijk in onze armen sluiten.

De vrijdag voor de bevalling werd hij 2980 gram geschat, en uiteindelijk weegt hij 2912 gram, dus ietsje kleiner. Hij had een 9 voor zijn Apgar- score dus dat was heel goed. We moeten wel een nachtje blijven omdat hij dysmatuur is. Hij is ook erg misselijk van de bevalling en heeft last van de vacuümpomp waar hij een paracetamol voor krijgt. Hierdoor wilde hij niet aanhappen voor de voeding, hij was hier ook wat te klein en te zwak voor dus op aanraden van de arts krijgt hij uiteindelijk een fles. Ik ben wel blij dat we nog een nachtje konden blijven, met als ontbijt beschuit met muisjes en een oliebol! Niet dat ik daar echt trek in had maar het was wel leuk! Onze familie mag gezellig langskomen om de kleine man te bewonderen.

Ze vragen of we het leuk vinden om in de krant te komen, dat doen ze elk jaar met de eerst geboren baby. Er worden foto’s gemaakt en we krijgen een fles met ‘Ik ben de eerste baby 2024’.

Ook je verhaal delen?

Heb jij een bijzonder, mooi, ontroerend of grappig verhaal en wil je die graag met andere mama’s (to be) delen? Deel je verhaal (500-800 woorden) en eventueel 2 á 3 foto’s via redactie@wij.nl. Anoniem blijven? Dat kan. Vermeld dit er dan bij.

Let op: verhalen die elders al online verschenen zijn, worden niet gepubliceerd.