3 generaties met placenta problemen

Na een ogenschijnlijke vlekkeloze zwangerschap begint mijn lichaam langzaam maar zeker de bevalling aan te kondigen. Mijn placenta blijkt al twee weken weinig voeding meer te geven aan de baby. Het wordt dus tijd dat de kleine komt. Een week voor mijn bevalling ontdekt de arts een afwijking. Ik woon in Spanje en krijg een nieuwe arts. Helaas wisselen de artsen erg vaak. De kans bestaat dat mijn placenta uit twee delen bestaat. Dat kan betekenen dat bij een bevalling mijn placenta nooit in één geheel eruit komt.

Ik benoem dat wij in de familie al drie generaties lang placenta problemen hebben. Het gaat om infarcten en het niet loskomen van de placenta bij de bevalling. De arts schrikt en vraagt waarom ik dat niet eerder heb gemeld. Dit had ik wel degelijk gedaan, maar ik kreeg (net zoals mijn zus en moeder destijds) te horen dat het niets erfelijks kon zijn en het dus niet nodig was om mij zorgen te maken. Het was puur toeval volgens de toenmalige arts.

Toch erfelijk

Mijn huidige arts wordt er boos om en geeft aan dat dit wel degelijk erfelijk kan zijn, maar dat artsen tot op de dag van vandaag snel geneigd zijn te zeggen dat het niet zo is. Waarom? Hij vermoedt dat dat is omdat een erfelijk onderzoek best ingewikkeld is. Ze weten niet goed waar ze moeten zoeken. De arts drukt mij op het hart dat ik straks bij mijn bevalling de dan aanwezige arts goed laat onderzoeken of alle resten placenta eruit zijn. Een duidelijke boodschap dus! De afwijking in mijn placenta kan duiden op een afwijking in de navelstreng, maar dat wordt gelukkig later uitgesloten.

Mijn bevalling

Tijdens mijn bevalling kies ik voor een ruggenprik. Ik heb alle vertrouwen in de bevalling, maar mijn intuïtie zegt dat ik dit voor de zekerheid moet doen. Ik zou het vreselijk vinden als het toch misgaat en ik onder narcose gebracht moet worden, niet wetende hoe en of ik er überhaupt uit kom.

De bevalling zelf gaat goed. Ik loop al een aantal dagen met lichte weeën en ontsluiting. Uiteindelijk word ik een beetje op gang geholpen. Onze dochter Mila doet het fantastisch en na drie kwartier persweeën wordt ze geboren. Na dit mooie moment komt toch de angst. Mijn placenta komt niet los. Na een geruime tijd op mijn buik gestompt te hebben, komt de boodschap, “Hij moet er nu uit anders moeten we met spoed naar het OK”. Gek genoeg wordt er door het team besloten met beide armen, meerdere keren naar binnen te dringen om de placenta los te trekken. Waarom weet ik niet goed, maar er is duidelijk paniek in de ruimte. Uiteindelijk wordt de placenta met flinke golven bloed verwijderd en word ik naar een andere kamer gebracht. Ik moet ijzerpillen innemen en verder word ik behandeld als elke vrouw na de bevalling.

De dagen erna voel ik mij vreselijk. Ik kan niet op mijn benen staan, verga van de pijn en heb veel last van naweeën. Het zal wel normaal zijn, dacht ik. Maar mijn gevoel zegt anders. De naweeën blijven aanhouden, net als het bloeden. Na meerdere controles, waarbij ik vraag of er echt geen placenta is achtergebleven, kom ik weer bij de arts terecht die de afwijking destijds vond op de echo. Het is niet oké en er wordt direct een operatie ingepland. Geen gewone dag-opname, want ik moet langer blijven. “Niets ernstigs”, zegt de arts, maar ik denk dat dit vooral is om mij gerust te stellen en hij geen onnodige paniek wil veroorzaken.

Charissa met dochtertje Mila

De operatie en een Placenta Accreta

Na de operatie krijg ik te horen: “Je hebt twee drains, eentje voor je urine en eentje voor je baarmoeder.” Niet veel later komt de arts mij uitleggen dat ik nog een afwijking heb: Placenta Accreta. Normaal gesproken groeit een placenta tegen je baarmoeder aan, bij mij is die in mijn baarmoeder gegroeid. Een zeldzame afwijking, zeker in mijn geval. Ze hebben stukken weg moeten schrapen en een ballon ingebracht. Dit komt omdat ik door deze operatie het syndroom van Asherman heb. Snel wordt er nog aan toegevoegd dat de kans op kinderen krijgen en een risicoloze zwangerschap in de toekomst klein is. Bij het syndroom van Asherman gaat het om chronische en heftige verklevingen. Om de kans op deze verklevingen en de impact daarvan te verkleinen, is het zaak dat je baarmoederslijmvlies dik genoeg is. De verkleving zorgt ervoor dat je met moeite óf helemaal niet zwanger kunt worden. Ook kan het een miskraam veroorzaken.

Tijdens mijn volgende control operatie blijken er nog steeds restjes placenta te zitten en heb ik ook ernstige verklevingen. Na het plaatsen van een koperspiraal zou dit goed moeten gaan. Ik reageer niet goed op de spiraal en blijf bloeden. In januari word ik opnieuw geopereerd en ik begin met hormonen om de schade te beperken.

Onzekere toekomst

De toekomst is nog steeds erg onzeker. Er thuis over praten is lastig. Alle gebeurtenissen hebben een behoorlijk trauma achtergelaten en wát beslis je als je niet de juiste of volledige informatie krijgt? Als je elke keer het bericht krijgt: ‘Nu is alles oké’ en dan blijkt dat toch niet zo te zijn. Dat is heel frustrerend. De artsen geven aan dat ze een tweede zwangerschap zeker niet afraden. Via de juiste controles en omstandigheden moet alles voor mij en het kind goedkomen. Maar risico’s zijn er zeker. Ik kan het nog een keer krijgen of zelfs ernstiger. Ook kan ik na een volgende bevalling mijn baarmoeder verliezen. Toch kan het ook zomaar goed gaan. Het is dus erg onzeker allemaal.

Tijdens mijn laatste controle zag alles er op de echo, wonder boven wonder, naar omstandigheden goed uit. De arts werd er zelfs emotioneel van! We weten het pas 100% zeker als er opnieuw van binnen gekeken wordt. Al met al lijkt dit een positief vooruitzicht. Wel baal ik ervan dat ik, en de vrouwen voor mij, niet serieus genomen zijn door hun artsen. Als ik van te voren bijvoorbeeld had gekozen voor een keizersnede, had ter plekke mijn baarmoeder schoongemaakt kunnen worden. Dit had misschien de lange nasleep verminderd of zelfs voorkomen. Maar dat is achteraf praten. Ik hoop dat ik door mijn verhaal te delen andere vrouwen kan wijzen op deze aandoening, zodat zij hier wel van tevoren overna kunnen denken.