“1 November. Mijn eerste dag verlof en nog vier weken tot de uitgerekende datum. Heerlijk uitslapen, een factuur maken van mijn laatste werkdag van mijn 1-op-1 cliënt en ‘s middags winkelen met een vriendin voor de bruiloft van mijn lieve vriendinnetje die de volgende dag gaat trouwen. Maar vandaag loopt toch even iets anders! Wat uitslapen had moeten worden, is om half 7 al een wedstrijdje plafond staren geworden. Ja hoor, kan en mag je uitslapen en dan lukt het niet. Na een lange ochtend is het eindelijk winkeltijd.

Drankje bij vrienden: vliezen breken op wc

’s Avonds gaan mijn en vriend en ik eten bij m’n schoonouders en daarna door naar vrienden. Gezellig! Ik zit naast m’n vriendin op de bank en af en toe pak ik haar hand om te laten voelen dat “de vrucht” aan het schoppen is. Natuurlijk moet de vrucht daar niks van weten en is het gelijk weer stil als ik haar hand op mijn buik leg. M’n vriendin pakt de volgende ronde drinken en ik ga even naar de wc.

Als ik ga zitten schrik ik een beetje. Ben ik nou aan het plassen of zijn er andere dingen gaande!? Dat zal toch niet? Ik ben net een dag met verlof en ik moet nog vier weken! Ik sta op, maar er gebeurt verder niks dus ik loop rustig naar binnen en ga weer zitten. Ik besluit voor de zekerheid toch nog even naar de wc te gaan, want het zit me niet helemaal lekker. Zodra ik weer ga zitten, weet ik het zeker: dit is geen plassen, mijn vliezen zijn gebroken. Langzaam sta ik op en schuifel ik de woonkamer in. Ik zeg: “Uhm, ik geloof dat we naar huis gaan!” Ik word gek aangekeken en vriendlief zegt: “Hoezo? We zijn er net en ik heb net een biertje!!” Ik lach en zeg: ”Ja schat, maar ik geloof dat mijn vliezen gebroken zijn.” Er wordt moeilijk en gek naar me gekeken tot vriendlief begint te lachen en zegt: “Oh, nou dan gaan we maar hè?”.

Vloedgolf vruchtwater

Onderweg bellen we de verloskundige en die komt naar ons huis. Zodra ik op de bank lig zodat de verloskundige kan checken of het echt mijn vliezen zijn die zijn gebroken, komt er een vloedgolf vruchtwater. Ik spring op van de bank en hobbel naar de wc. Lachend hoor ik de verloskundige zeggen dat mijn vliezen zeker gebroken zijn en dat ze dit verder niet meer hoeft te checken.

Ik ben direct medisch geworden, omdat ik 35 weken en 6 dagen zwanger ben. Thuis bevallen zit er dus niet meer in! Eenmaal in het ziekenhuis beginnen de weeën heel lichtjes te komen. Ik heb er totaal geen last van. Ik word aan allerlei toeters en bellen gelegd, zodat ze kunnen mij en de baby kunnen controleren. Even later komt er een assistent met de vraag naar welk ziekenhuis we naartoe willen als er hier toch geen plek is, want het is erg druk. Door dit alles begin ik nu wel een beetje zenuwachtig te worden. Dag één verlof en mijn vliezen breken, dus thuis bevallen is geen optie en nu moeten we ook nog ergens anders heen? Na lang wachten mogen we toch blijven.

Uiteindelijk krijg ik om 3 uur een ruggenprik. Bij Iedereen werkt dat altijd heel goed, maar ook dit liep anders dan ik zou willen. Mijn weeën bleven en de intensiteit van de pijn was nog net zo heftig als voor de ruggenprik.

Hoe blij kun je zijn met tien centimeter?

M’n vriend lag al even te slapen en op een gegeven moment trok ik het niet meer. De pijn was zo heftig dat het voor hem tijd was om wakker te worden en mij bij te staan. Makkelijker gezegd dan gedaan, want je kan nog een bom afspreken naast hem en dan nog wordt hij niet wakker! Ook de stift die ik subtiel tussen zijn ogen wist te planten, maakte geen indruk en uiteindelijk de zuster hem wakker maken.

Om 7.30 kwam de verloskundige om mijn ontsluiting te checken en ik had 10 cm. Yes! Hoe blij kan je zijn met 10 centimeter? Oh, shit nu moet het ergste nog komen.. Waar ben ik aan begonnen en ik wil een heel voetbalelftal aan kinderen. Nou, daar kwam ik van terug tijdens het persen. 15 minuten leken wel een eeuwigheid, maar daar was ze dan op 2 november om 7.54. Onze mooie kleine Sophie. Al snel liet ze goed van zich horen. Alle clichés zijn waar: baby’s zijn lelijk, maar die van jezelf is de mooiste van de wereld. Nadat ze bij mij had gelezen, hebben ze Sophie bij papa gelegd en ben ik naar de OK gebracht vanwege een ruptuur en bloedverlies.

Couveuse en ademondersteuning

Toen ik terugkwam van de OK bleek dat Sophie in de tussentijd was weggehaald bij papalief. Hij had opgemerkt dat ze niet zo goed ademde en toen hij dit aangaf bij de zusters hebben ze haar gelijk mee genomen. Uiteindelijk is ze in de couveuse aan de ademondersteuning gelegd en hebben ze sondevoeding slangetjes via haar neus naar binnen gebracht. Toen ik haar voor de eerste keer zo zag in de couveuse moest ik heel erg huilen. Dit was allesbehalve zoals ik het had bedacht. Waar is dan die roze wolk waar iedereen het over had? Tot nu toe vond ik er nog niet veel aan.

Sophie heeft uiteindelijk elf dagen in het ziekenhuis gelegen. Het is een grote zoektocht geweest en mevrouw heeft de eerste vijf maanden alleen maar gehuild, maar inmiddels is ze heel tevreden en het mooiste kind van de wereld.”

Deel je verhaal

Wil je ook graag je verhaal aan andere mama’s (to be) vertellen? Dat kan! Schrijf een blog (500 - 800 woorden) en stuur die naar redactie@wij.nl. Wie weet delen we jouw verhaal binnenkort op de kanalen van WIJ. Verhalen kunnen ook anoniem geplaatst worden en bevallingsverhalen zijn altijd anoniem. Let op: we delen geen verhalen die elders gepubliceerd zijn.