Zaterdag 6 februari ben ik precies 37 weken zwanger. Een zwangerschap die voor mij eigenlijk niet snel genoeg voorbij kan zijn. Helaas ben ik mijn hele zwangerschap misselijk geweest en is er geen dag voorbijgegaan dat ik niet heb overgegeven. Gelukkig doet de kleine het heel goed en groeit zelfs boven gemiddeld. Met de verloskundige is afgesproken om na 38 weken te bespreken hoe nu verder en ergens hoop ik dat ik niet die 40 weken vol hoef te maken.

Sneeuwval en gebroken vliezen

Die zaterdag grappen mijn vriend en ik nog; het zou wat zijn als de kleine tijdens de sneeuwstorm komt. Niets is minder waar. Rond half 5 ‘s middags zit ik rustig op de bank en heb ik het gevoel alsof ik in m’n broek plas. Ik denk nog: die klote bekken. Ik ben tijdens m’n zwangerschap redelijk incontinent en bij elk niesje of hoestje laat ik het al lopen. Al snel heb ik door dat het toch iets anders is en spring op. Ik zeg tegen m’n vriend dat m’n vliezen zijn gebroken en hij belt de verloskundige. Ze komt langs om te checken of het vruchtwater in orde is en dit is gelukkig zo.

Samen lopen we mogelijkheden door. Ze geeft aan dat het echt nog wel even kan duren gezien het mijn eerste is en ik pas 37 weken zwanger ben. Uiterlijk dinsdag beval je, zegt ze. Voor de zekerheid zet mijn vriend toch die avond het bed alvast maar op klossen en checken we de vluchttas nog even. We gaan vroeg naar bed en het begint langzaam te rommelen in m’n buik. Je hoeft pas te bellen als je om de 5 minuten één minuut een wee hebt, zei de verloskundige. Maar zij werkt niet heel dichtbij en inmiddels sneeuwt het gigantisch. We bellen rond 22:00u, maar ze geeft aan dat het nog alle kanten op kan.

BEL DIE VROUW!

Om 23:00u slaat het om, ineens blijven de weeën komen en weet ik niet waar ik het zoeken moet. Om 00:00u geef ik aan dat m’n vriend de verloskundige moet bellen. Hij spurt nog een beetje tegen omdat ik niet volgens het boekje om de 5 minuten een wee heb. ‘BEL. DIE. VROUW!’, is het enige wat ik nog kan uitbrengen en braaf pakt hij de telefoon.

Ze arriveert iets voor 01:00u en ik zeg nog tegen haar: ‘Als ik geen ontsluiting heb, wil ik nu naar het ziekenhuis voor een ruggenprik’. Maar dat is niet zo, ik zit al op 7cm ontsluiting. Ik wil graag in het ziekenhuis bevallen, maar gezien het tempo van de ontsluiting en de sneeuwstorm besluiten we toch thuis verder te gaan. Ik ga in bad, maar na 10 minuten begint de persdrang al.

Door de avondklok was de snelweg met sneeuw nog onaangetast

De persfase verloopt heel rustig en gecontroleerd. Het voelt zelfs een beetje als bijkomen van de heftige weeën. Om 02:21 wordt onze mooie dochter geboren. Een vliegensvlugge bevalling met helaas een mindere afloop. Ik verlies ruim 1,5 liter bloed en moet alsnog met de ambulance door het winterse weer naar het ziekenhuis. Door de avondklok is de snelweg nog onaangetast en kunnen we slechts met 30km per uur richting het ziekenhuis. Mijn vriend met onze pasgeboren dochter er achteraan.

In het ziekenhuis word ik behandeld en ben ik weer snel boven water. We mogen die zondag al naar huis. We moeten met zijn drieën wederom het weer trotseren en rijden in een slakkentempo naar huis. We zijn nu bijna een maand verder en blikken nog dagelijks terug op die bizarre nacht.

Deel je verhaal

Wil je ook graag je verhaal aan andere mama’s (to be) vertellen? Dat kan! Schrijf een blog (500 - 800 woorden) en stuur die naar redactie@wij.nl. Wie weet delen we jouw verhaal binnenkort op de kanalen van WIJ. Verhalen kunnen ook anoniem geplaatst worden. Let op: we delen geen verhalen die elders gepubliceerd zijn.