“Ik was 39 weken en 3 dagen zwanger toen ik ingeleid werd om te bevallen van onze zoon. Mijn moeder was ernstig ziek en zou mogelijk de geboorte niet meer meemaken. Haar toestand verslechterde met de dag en gelukkig wilde mijn gynaecoloog mee werken aan het inleiden van de bevalling.

Op een maandag in oktober 2017 mocht ik me melden in het ziekenhuis en werd er een ballon geplaatst. Ik heb de hele nacht niet kunnen slapen door de spanning en harde buiken. Om 05:00 kwam de verloskundige omdat ze alvast wilde kijken in verband met de tijdgevoelige kwestie. Ik had 4 cm ontsluiting en mijn vliezen werden gebroken.

In mijn eigen wereld

Ondertussen werd mijn partner gebeld en werd ik geïnstalleerd op de bevalkamer en aangesloten op het infuus met wee opwekkers. Ik was helemaal in mijn eigen wereld, alleen op deze manier kon in de weeën enigszins opvangen. Zodra er ook maar iemand tegen me praatte, verloor ik de controle en was het veel heftiger.

Helaas vlotte de ontsluiting niet erg, na 4 uur had ik er pas 1 cm bij. Ik kon de pijn moeilijk meer aan en wilde graag pijnstilling. Na anderhalf uur was er door de drukte nog niemand geweest om dit te regelen. Ik vond het moeilijk mijn grenzen aan te geven tegen de verloskundige. Uiteindelijk kreeg ik na 3 uur een morfine pomp. Wát een opluchting. Ik kon eindelijk wat eten, want dat had ik al 24 uur niet meer gedaan. Mijn lichaam had brandstof nodig, maar zo snel als dit erin ging, kwam het er ook weer uit.

Wat een hel was dit

Toen ik weer een shot pijnstilling wilde toedienen gebeurde er niets, ik kreeg ineens weer volle weeën, en vroeg meteen om een nieuwe dosis. Dit liet slechts 10 minuten op zich wachten, maar het voelde als een eeuwigheid. Een uur later voelde het anders, ik bleek volledige ontsluiting te hebben. De pijnstilling werd afgekoppeld en ik had persweeën, dit was het hefstigste tot nu toe. Tijdens elke wee kon ik 3 keer persen, zodra de wee wegviel deed alles in mijn lichaam zoveel pijn. Het hoofdje stond en ik moest nog 1 keer. Wat een hel was dat zeg!

Een dag later om 17:10. Eindelijk was onze zoon daar: een prachtig kereltje. Hij lag op m’n borst terwijl de verloskundige probeerde de placenta eruit te krijgen, maar dit lukte niet. Ik kreeg medicatie toegediend. Ondertussen bloedde ik door, en werden er getallen opschreven. Op een gegeven moment hoorde ik ze zeggen: ‘piep de gynaecoloog op, we zitten nu op 1,5 liter’. Even later kwam daar een mannelijke arts binnen in zijn polo en op cowboylaarzen. Hij begon te trekken en duwen op mijn buik. Dit voelde allemaal erg beurs en ik was wel klaar met de pijn. Na een hoop gedoe, lukte het alsnog.

Ik was zwak en 2 liter bloed verloren, maar ik kon mijn moeder bellen dat haar kleinzoon was geboren en dat was het enige dat telde op dat moment. Ik wilde snel naar huis om mijn moeder te bezoeken, maar daar was ik te zwak voor. Ik kreeg meer medicatie aan een infuus en Noud moest nog onderzocht worden door de kinderarts in verband met zijn hart.

Mam, je bent oma

De volgende dag wilde ik echt naar huis, maar ik kreeg te horen dat dit echt nog niet de bedoeling was. Toch stonden wij erop om te gaan, ons mannetje was inmiddels goedgekeurd door de arts. Wij gingen naar huis, althans we gingen eerst langs mijn moeder. Ik voelde aan alles dat ik dit eigenlijk lichamelijk nog niet aan kon, maar we gingen. Eindelijk kon ik mijn moeder en mijn zoon aan elkaar voorstellen en eindelijk wist ik in welke volgorde dit ging eindigen; mijn moeder is nog oma geworden. Iets waar ik me de afgelopen maanden veel zorgen over heb gemaakt. Beval ik op haar sterfdag? Leeft ze nog? Of is het te laat?

Het was een enorme opluchting dat ik haar dit moment nog heb kunnen geven. Al was het veel te kort. Een aantal dagen later, mijn uitgerekende datum, overleed mijn moeder. Vlak nadat ze haar kleinzoon ontmoet had, werd ze onrustig en hebben ze haar in slaap gebracht. Ze heeft op hem gewacht.”

Deel je verhaal

Wil je ook graag je verhaal aan andere mama’s (to be) vertellen? Dat kan! Schrijf een blog (500 - 800 woorden) en stuur die naar redactie@wij.nl. Wie weet delen we jouw verhaal binnenkort op de kanalen van WIJ. Verhalen kunnen ook anoniem geplaatst worden. Let op: we delen geen verhalen die elders gepubliceerd zijn.