“Het is inmiddels twee dagen voor mijn uitgerekende datum. Bij het wakker worden voel ik mij moe en een verhoogde druk op mijn bekken. Ik app nog naar mijn vriend dat de baby nu echt wel gezakt is en als de verloskundige dat morgen niet zou voelen, ze geen goede verloskundige is. Ook heb ik kramp. Alsof ik nodig moet plassen. Eenmaal uit bed en verdwijnen de ongemakken en doe ik mijn ding. Tijdens het koken voel ik me wat ongemakkelijker worden. Ik app nog naar alle familieleden dat ik de oudste nog kan tillen en kan kroelen dus dat alles rustig is.

Regelmatige krampen

‘s Avonds voel ik dat er steeds regelmatiger kramp op komt zetten. Mijn vriend vraagt nog: “Ben je aan het bevallen denk je?” Ik reageer met: “Geen idee, maar als dit zo blijft, ga jij morgen niet werken in ieder geval.”
We kijken rustig een serie en ondertussen timen we die krampen. Die komen heel regelmatig en precies een goed moment om de verloskundige te bellen. Tot twee keer toe is ze onbereikbaar, gelukkig krijgen haar te pakken. Om 23.00 uur is ze bij ons en ze bevestigt: ‘Drie centimeter ontsluiting!’ Hoera! Ik wil graag in een warm bad liggen om te ontspannen, want mijn rug begint te irriteren. Na een half uur, ga ik in bad en kan ik even chillen. Ik kijk vol bewondering naar mijn buik tijdens de weeën, die trekt helemaal samen. En opeens word ik niet goed!

Ik heb zo’n ontzettende pijn ineens. Ik kan het niet weg puffen en ik kan niet goed blijven liggen in het net te grote bad voor een vrouwtje met een lengte van maar 160 cm. Mijn vriend komt net binnen gewandeld en vraagt toch of we de verloskundige niet moeten bellen, ook al voldoen we niet aan de gemaakte afspraken.

Tegen de verloskundige: je moet NU komen

Eindelijk heb ik de verloskundige aan de telefoon en ik roep op de achtergrond: “Je moet NU komen, want het komt er nu uit! Of is het poep? I don’t care! Er komt NU iets uit mijn lijf. Dus kom hier!” Ik roep nog dat mijn vliezen zijn gebroken, want het water is smerig. Ik ben tijdens dit telefoon gesprek een soort van uit bad geklauterd en denk nog even op de wc te kunnen zitten voor het geval ik dus wel aan het poepen ben. Dan heb ik het niet meer, de zwaartekracht helpt overduidelijk mee en ik glijd bijna de wc-pot af van ellende. Ik kan niets meer opvangen of wegpuffen op deze manier.

Via de telefoon stelt onze verloskundige ons gerust en ik moet op mijn zij op bed gaan liggen. Ik ben nog zeiknat van het badderen en plof op bed. Elke keer voelde ik een ontzettende druk alsof ik echt aan het poepen ben. Ik deed helemaal niets, maar voelde toch echt iets uit mij komen.

Zeldzaam fenomeen: met de helm op geboren

Mijn vriend blijft maar roepen dat ik niet mag persen en ik snauw hem toe dat ik toch echt niet pers, maar het juist allemaal aan het tegenhouden ben. De verloskundige komt binnen (onze voordeur staat al open) en ze schrikt direct en roept: “Oh jeetje, het hoofdje is er al uit joh! En je vliezen zijn niet gebroken, want dat zit nog om het hoofdje. Goh wat bijzonder!” Achteraf hoor ik dat dit een zeldzaam fenomeen is en je dit ‘met de helm op geboren’ noemt.

Ik draai op mijn rug en dan glibbert mijn zoon verder de wijde wereld in. In krap twee uur tijd heb ik zonder te persen of veel moeite een kerngezond ‘met de helm op geboren’-mini mensje op de wereld gezet. Wat een bijzondere flitsbevalling zeg!”

Deel je verhaal

Wil je ook graag je verhaal aan andere mama’s (to be) vertellen? Dat kan! Schrijf een blog (500 - 800 woorden) en stuur die naar redactie@wij.nl. Wie weet delen we jouw verhaal binnenkort op de kanalen van WIJ. Verhalen kunnen ook anoniem geplaatst worden. Let op: we delen geen verhalen die elders gepubliceerd zijn.