Toen de verpleegkundigen aan het eind van de middag uiteindelijk terugkwamen, had Lev wat verhoging. Dat vond ik niet zo heel vreemd, want hij lag inmiddels al zo’n vier uur op mijn bezweette lichaam met een verwarmde molton over ons heen.

Bami met satésaus proppen

We kregen de keuze om een nachtje te blijven slapen of na het avondeten naar huis te gaan, met de voorwaarde dat ik eerst geplast moest hebben. Ik begon fanatiek de hele kan water die naast mijn bed stond achterover te klokken, want ik wilde niets liever dan weg uit die ongezellige, met TL-verlichte kamer (oké, het licht hadden we inmiddels uitgezet, maar gezellig was het nog steeds niet). Mijn man propte bij mij wat bami met satésaus in mijn mond. Letterlijk proppen, want ik had de hele dag niets gegeten, dus ik wist niet hoe snel ik het weg moest krijgen. Doel: aansterken en plassen!

Plassen: ja of nee?

Na het eten was het moment daar, gaat mevrouw plassen ja of nee? Yes, we mochten naar huis. We kregen het bericht dat de kraamzorg de volgende ochtend om 8.00 uur voor de deur zou staan, dus dat we de eerste nacht alleen zouden moeten doen. Er werd ons verteld dat pasgeboren baby’s de eerste nacht veel slapen, dus we gingen ervoor. Degene die je dat wijs maakt… trap er niet in.

Er zal vast een kern van waarheid in zitten, maar bij ons niet. Ik weet weinig meer van die eerste nacht, maar wat me er wel van bijgebleven is: veel wakkere uren, veel gehuil, heel veel zwarte poepluiers en golven bruin spuug. Oh, terwijl ik dit schrijf, herinner ik me dat ik hierover ‘s nachts de verloskundige nog heb gebeld. Iets met vruchtwater en bloed. Het mannetje bleek nog misselijk te zijn van de bevalling. Zo sneu.

De kraamweek

Toen begon onze kraamweek. Ik zou graag willen zeggen dat ik het prachtige tijd vond. Dat ik intens van ons kind heb genoten en romantisch op bed met m’n partner beschuit met muisjes at, maar ik moet ook eerlijk zijn: ik vond het verschrikkelijk! Waarom? Hierom:

1. De vreemde mensen in mijn huis die bepalen wat wel en niet goed is voor mij en mijn kind. Mensen ja, want we hadden drie verschillende kraamverzorgsters. Als kersverse mama wil je graag duidelijkheid, maar ze spraken elkaar ook alle drie volledig tegen. Na het zoveelste tegenstrijdige advies, begon ik te realiseren dat het enige waar ik beroep op kon doen mijn moedergevoel was. Mijn eerste les als mama. Vanaf dat moment ben ik de regie zelf gaan terugpakken, maar dat vond ik mega intensief in een kraamweek.
2. Niet kunnen slapen van de adrenaline. ‘s Nachts zat ik bij ieder klein geluidje rechtovereind in bed en overdag schoot ik bezweet en met hartkloppingen wakker: ‘WAAR IS MIJN KIND?’. Die had de kraamverzorgster even meegenomen naar beneden, zodat ik kon slapen. Slapen… wat is dat?
3. Melkmachine. Op het moment dat je denkt eindelijk een momentje voor jezelf te hebben, staat er een kraamverzorgster of man voor mijn neus met een hongerige baby. Het is weer zover. Alweer? Ik ben erachter gekomen hoe intensief borstvoeding geven is. Altijd paraat staan.
4. Stolsels zo groot als tennisballen. Geluiden vanuit de wc als: ‘Wooooooow, waaaaauuwww!’
5. Trekkende hechtingen. Horen ze die dingen zo strak aan te snoeren?
6. Naweeën. Als je denkt dat je alles gehad hebt…
7. Hormonale zweetaanvallen. Ik hoor de kraamverzorgster nog roepen: ‘Doe je wel een jas aan als je een frisse neus gaat halen?’ (Haha, een jas!)
8. Honderden dingen tegelijk leren, terwijl mijn hoofd niet eens in staat was te bedenken waar ik trek in had als ik de vraag kreeg wat ik wilde eten.
9. Een huis dat veranderd is in een complete ravage. Ik had van tevoren het huis kerstklaar gemaakt, maar onze kerstboom heeft de kerst nooit gehaald (dat ding heeft dus water nodig). Kaartjes en kadootjes die zich opstapelde tot een grote hoop en waarvoor ik pas na de kraamweek de tijd en rust vond om ze open te maken.
10. Ik weet nog dat ik in één van mijn blogs schreef over kerstfilms kijken in bed. We hebben er twee weken over gedaan om één kerstfilm af te kijken.
11. Kraamtranen. Ik had ze standaard om een uur of vijf wanneer de kraamverzorgster naar huis was en wij samen in de ravage achter bleven en ons afvroegen hoe we het deze keer samen gingen bolwerken. Ik had het meeste moeite met het enorme verantwoordelijkheidsgevoel wanneer ik naar de kleine man keek.
12. Geen visite vanwege corona was het minst erge. Een paar lieve mensen om ons heen die zorgden voor een gezonde maaltijd, een lekkere lunch en wat spullen die we konden lenen. Daar waren we het meest meegeholpen. Kopjes thee, beschuit met muisjes en sociaal gedrag, daar was ik echt nog niet aan toe!
13. Waar ik dan wel enorm van kon genieten, was dat kleine lijfje wat op mijn borst in slaap viel. Praktisch was het zeer zeker niet, maar… wat een heerlijk ventje!

De romantische verhalen over intens genieten van je kleintje waar ik het eerder over had, ga ik ook met jullie delen hoor, geloof me! Maar dat begon bij ons pas écht na de kraamweek.

Lees hier: De vorige blog van Maartje