“Ik ben 36,3 weken zwanger. Rond vijf voor zes in de ochtend voel ik een plop en spring uit bed. Mijn vliezen zijn gebroken en het water valt op de grond. Ik ben nog geen 37 weken dus snel het ziekenhuis gebeld. Daar aangekomen blijkt dit inderdaad het geval. Maar omdat ik nog geen echte weeën en ontsluiting heb, gaan ze overleggen. Of thuis afwachten of blijven. Uit de urine kweek blijkt dat ik het GBS-bacterie bij me draag dus ik moet toch in het ziekenhuis blijven.

Aan de weeënopwekkers

Met 37 weken gaan ze beginnen met primen. Dit schiet helaas steeds niets op. Ik blijf maar zitten op de anderhalve centimeter en tot de twee centimeter doen ze niks. Na een week is het eindelijk zo ver. Ik ben in een nacht van anderhalve centimeter naar vier centimeter gegaan. Ik mag mijn vriend gaan bellen. De weeënopwekkers worden aangezet en het gaat beginnen. Na een paar uur in een weeënstorm te hebben gezeten, wil ik toch wel graag een ruggenprik. Ik ben moe, uitgeput en eigenlijk ook wel klaar met het liggen op zo’n bevallingsbed.

De hartslag van de kleine is al de hele dag niet erg stabiel, maar corrigeert zich tot die tijd goed. Door de ruggenprik kunnen de weeënopwekkers omhoog. De weeën worden heftiger en de hartslag zakt steeds verder omlaag. Mijn vriend moet dit allemaal aanzien en het bevalt hem maar niks. Hij rent de gang op en schreeuwt dat het niet goed gaat.

Binnen no-time staat mijn hele kamer vol met verpleegkundigen en een gynaecoloog. Er wordt schraapsel van het hoofdje afgehaald. Helaas is de kleine al zo verzuurd dat het direct gehaald moet worden. OK wordt geregeld en ik ga er met spoed naar toe.

Onder gehele narcose bevallen

Daar aangekomen blijkt het zo slecht met de kleine te gaan dat er geen tijd is om de ruggenprik goed te zetten en dat ik onder algehele narcose moet bevallen. Nog voordat ik goed en wel besef wat er gebeurt, ben ik al onder narcose. Niet veel later wordt onze dochter geboren. Mijn vriend staat in een ruimte ernaast samen met de kinderarts. Alles is gelukkig goed. Wel wat opstartproblemen dus word er besloten dat ze een nachtje op de kinderafdeling moet blijven.

Ondertussen word ik op de uitslaapkamer langzaam aan weer wakker en krijg de mededeling dat ik een dochter heb gekregen en dat ze even naar de kinderafdeling moet en dat mijn vriend en verpleegkundige zo naar mijn toe komen om me op te halen, zodat we even bij haar kunnen kijken. Alles gaat langs me heen. Ik begrijp er niks van. Hoezo heb ik een dochter gekregen?!

Een dochter? Ik begreep er niets van

Eindelijk mag ik naar haar toe. Van dit alles weet ik niets. Ik heb de foto’s als bewijs van onze eerste ontmoeting maar een herinnering is er helaas niet. Ik was nog niet echt wakker en begreep er gewoon niks van. Na ruim een week in het ziekenhuis mag ik eindelijk naar huis. Beseffen doe ik het allemaal nog niet. Mijn lijf reageert. maar mijn hoofd zegt: dit kan niet.

Eindelijk thuis als ze in bad gaat en ik haar de fles mag geven, komt dan eindelijk het besef. Ik ben mama en wel van een werkelijk prachtige dochter.”

Deel je verhaal

Wil je ook graag je verhaal aan andere mama’s (to be) vertellen? Dat kan! Schrijf een blog (500 - 800 woorden) en stuur die naar redactie@wij.nl. Wie weet delen we jouw verhaal binnenkort op de kanalen van WIJ. Verhalen kunnen ook anoniem geplaatst worden. Let op: we delen geen verhalen die elders gepubliceerd zijn.