Na uitgebreid onderzoek wilden ze mij daar houden. Ik moest vijf dagen blijven, omdat er een scheurtje in mijn buitenste vlies zat, waardoor ik minimaal vruchtwater verloor. Ik was in dikke paniek, alles werd zwart en ik hoorde niets meer. Gelukkig was mijn vriend er, hij bleef kalm en heeft mij later alles uitgelegd.

Contact met artsen

Ik besloot dat ik niet in het ziekenhuis wilde blijven. We mochten gaan, op de voorwaarde dat we de buikband mee zouden nemen en iedere dag contact hadden met de artsen. We zijn toen tijdelijk bij mijn schoonouders ingetrokken, omdat zij maar vijf minuten van het ziekenhuis wonen. De artsen hadden namelijk gezegd dat 90% van de vrouwen die dit hadden, binnen 24 uur zou bevallen. Alleen bij mij duurde het een week.

Buikpijn als start bevalling

Middenin de nacht van 15 augustus kreeg ik buikpijn. Ik had het gevoel te moeten poepen, maar dat lukte niet. Ik ging terug naar bed en kreeg last van mijn rug. Uiteindelijk heb ik mijn vriend wakker gemaakt. Hij schrok, want ik maak hem nooit wakker als ik naar de wc ga.

We gingen even in de tuin zitten, maar echt zitten lukte niet door de rugpijn. We hebben toen mijn schoonmoeder wakker gemaakt, zij had al een vermoeden. We hebben het ziekenhuis gebeld en mochten komen. Ik kreeg de buikband om, er werd urine afgenomen en een echo gedaan, maar er was niets te zien.

Overgeven tijdens weeën

Mijn vriend was wat drinken halen en ineens werd ik zo misselijk. Ik trok de buikband af, maar was te laat en moest overgeven over de vloer. Daarna voelde ik me weer kiplekker. Niets aan de hand, geen pijn, helemaal niets. We mochten terug naar huis. Ik ben daar in de tuin op een bank gaan liggen, maar kon de rust niet vinden. Iedere 1 á 2 minuten wilde ik weer draaien van de pijn en krampen. Ik hoorde niet meer wat iemand zei, behalve als mijn vriend tegen me praatte.

Gebroken vliezen

Ondertussen hielden we contact met het ziekenhuis. We moesten toch weer komen. En op het moment dat ik opstond, flats. Vruchtwater: mijn vliezen waren gebroken. Toen werd net mijn stiefdochter wakker en die hoorde mij alleen maar ‘au’ roepen. We gingen snel naar het ziekenhuis en schijnbaar heb ik het hele ziekenhuis bij elkaar gekrijst.

Bevallen zonder pijnstilling

Op naar de verloskamer. Twee, hele op dat moment niét lieve, vrouwen stonden klaar. Ik vroeg of ik nog mocht kiezen voor pijnstilling, maar toen zei een van de twee: “Nee meid, je hebt tien centimeter ontsluiting, jij gaat persen.” En dat heb ik geweten ook.

Binnen 20 minuten bevallen

Ik herinner me niets en weet alleen wat me verteld is; ik was niet aardig tegen hen. Mijn vriend appte mijn schoonmoeder op het moment dat we begonnen waren, zij zou de vluchttas komen brengen. Enfin, na 20 minuten was ons mannetje geboren en kon ze alsnog de tas brengen. Het ging zó snel. Ik had me er niet op voorbereid. Expres niet hoor. En ik moet zeggen dat het op zich allemaal is meegevallen. Ik ben er letterlijk zonder scheuren vanaf gekomen.

Fantastisch? Dat is wat overdreven

Uiteraard verschilt alles per bevalling en ik heb alle verhalen aangehoord; ook de horrorverhalen, maar ik heb het vooral over me heen laten komen. Maar om het nou fantastisch te noemen, zoals sommige moeders doen, dat dan ook weer niet. Maar ze hebben ergens toch gelijk, want wat je ervoor terug krijgt: dat is absoluut fantastisch!

Lees ook: Mijn fantastische en snelle thuisbevalling