Mijn man en ik probeerden al 1,5 jaar een baby te krijgen. Zijn eerste, mijn tweede. Hij is de beste bonuspapa die mijn zoon (nu 8) kan wensen, maar we wilden ons gezin graag uitbreiden. Nadat ik al vier maanden geen menstruatie had gehad, en ook geen positieve test, ging ik naar de huisarts. De beste man vertelde me dat hij mij alleen maar kon doorverwijzen, want, omdat we het “te veel” probeerden, zou het psychisch zijn.

IVF zwangerschap

Uiteindelijk kwamen we op de IVF poli uit. Daar werd eerst ronduit gezegd “mevrouw, we gaan u pas helpen als u twintig kilo bent afgevallen”. Na veel strijd tegen de kilo’s, hormoontabletten (en bijbehorende depressie), terugplaatsingen, huilen en hopen, had ik eindelijk een positieve zwangerschapstest in handen.

Zwanger van een tweeling

Dus we moesten naar het ziekenhuis voor de verlossende echo. Twee hartjes! Op dat moment wilde ik de hand van mijn partner pakken, maar die moest op de parkeerplaats wachten; coronaregels van het ziekenhuis. Huilend van geluk liep ik naar hem toe, maar hij vreesde het ergste omdat hij me zag huilen. Toen het goede nieuws hem raakte, huilden we samen de hele rit naar huis. We hadden besloten het de oudste pas te vertellen als we het de rest van de familie ook zouden vertellen. Na de twaalf weken, zodat we een soort van zekerheid hebben.

Afspraken over starten bevalling tweeling

Na veel controles in mijn eentje (manlief mocht alleen bij de 20 weken echo zijn), zat ik met 34 weken bij de gynaecoloog. Mijn partner was erbij via beeldbellen. We spraken af dat de tweeling, mits het niet natuurlijk op gang zou komen, met 38 weken +1 gehaald zou worden met een keizersnede. Ze lagen beide in stuit, dus natuurlijk bevallen zat er niet in. De gynaecoloog liet me foto’s zien van de OK, zodat ik me een beetje kon voorbereiden. Dit stelde mij wel gerust.

Slijmprop verloren

Vrijdagochtend 01.00 (net geen 37 weken onderweg). Ik werd weer eens wakker, omdat ik naar het toilet moest. Het nadeel van hoogzwanger zijn, is dat dat nog al eens gebeurd. Daar aangekomen zag ik dat ik mijn slijmprop was verloren. Ik zat in dubio, bellen of niet? Het kon nog wel even duren, zo wist ik van mijn eerste kind, dus ik besloot niet te bellen.

Al vijf centimeter ontsluiting

Om 04.00 maakte ik mijn man wakker met het nieuws dat ik ging bellen en heb zou roepen als het nodig was. Uiteindelijk waren we rond 6.30 in het ziekenhuis. Daar aangekomen zei de intake verpleegkundige: “Och mevrouw, u had die koffers niet mee uit de auto hoeven nemen hoor. Ik zie zo al dat u niet aan het bevallen bent. Maar ik zal voor de zekerheid even een controle doen”. Met schrik zei ze daarna: “O, u hebt al vijf centimeter ontsluiting, ik ga de OK even bellen zodat ze die gereed kunnen maken.”

Eerste moment met baby’s

Uiteindelijk waren de kleintjes er om 09:00. Ik heb heel veel lol gehad met de twee gynaecologen die de keizersnede uitvoerden. Manlief ging met de baby’s mee, want ik wilde niet dat die alleen zouden zijn. Maar toen hij wegging, ging het scherm ook omhoog en had ik minder contact, dus begon ik een beetje in paniek te raken. Gelukkig was daar de gynaecoloog als reddende engel die me al pratende kalmeerde en mijn hoofd op andere gedachten bracht. Na drie uur op de recovery (alleen, want de afdeling had een misverstand met de kraamafdeling), werd ik eindelijk herenigd met mijn man en kinderen. En dat eerste moment is zoveel waard.

Ook je verhaal delen?

Heb jij ook een bijzondere bevalling meegemaakt en wil je die graag met andere mama’s delen? Deel dan je verhaal (500-800 woorden) via redactie@wij.nl. Verhalen worden anoniem geplaatst. Let op: verhalen die elders al online verschenen zijn, worden niet gepubliceerd.