Maandag 24 februari. We zitten lekker met z’n drieën aan het ontbijt: manlief, ik en onze zoon Mart die vandaag zijn eerste kaarsje mag uitblazen. Wat is het eerste jaar razendsnel voorbijgevlogen. Daarnaast ben ik inmiddels 39+3 dagen zwanger van ons tweede wonder. Als we rond 8:30 ons ontbijt op hebben, begin ik toch wel wat krampen te krijgen. Ik grap nog: als dit doorzet, wordt het straks echt dubbel feest!

Twee kinderen op zelfde datum geboren

Niet veel later wordt het toch wel echt wat heftiger. Ik breng onze zoon naar op bed voor z’n ochtend slaapje en stap onder de douche voor wat ontspanning. De weeën zetten door en we besluiten toch m’n schoonmoeder te bellen om Mart op te halen. Ik kon wel janken, die eerste verjaardag. En hij “moet” weg! Niet veel later besluiten we ook de verloskundige te bellen. Ze maakt haar huisbezoek af en komt naar bij ons. Na inwendig onderzoek blijk ik alweer 5 cm te zitten, de bevalling is dus echt begonnen.

Omdat ik dit keer graag thuis wil bevallen, blijft ze bij ons. De vorige keer met Mart ging het ook zo vlot. Ook de kraamzorg wordt gebeld. Ik had zelf al contact gehad met de kraamzorg die er vorig jaar bij ons was en ze zou ook dit keer weer bij ons kramen en helpen bij de bevalling. Ze had nog een afspraak in het ziekenhuis, maar zou daarna direct onze kant op komen. Ze stapt rond 14:30 bij ons binnen, ik sta dan weer onder de douche.

Vliezen laten breken

Rond 15:00 uur kom onder de douche vandaan. Op dat moment heb ik 9 cm, maar de vliezen zijn nog intact. We besluiten de vliezen te laten breken. Met het breken van de vliezen ontstaat er ineens die enorme persdrang! Ik schiet overeind en sta al leunend en kreunend over de box gebogen. Helaas zijn de persweeën net zo snel weer weg als ze gekomen zijn. Het hoofdje was voor de helft geboren maar daar bleef het steken. Door de verloskundige word ik onderuit getrokken om op handen en knieën verdergegaan. Ze moet helpen want de baby zit vast en met al haar én mijn kracht wordt uiteindelijk om 15:20 onze dochter Lieke geboren! Tijdens het wegen van haar hoor ik wat gemompel: “Stond ie wel goed?”, “Is ‘ie niet stuk?”. Mevrouw blijkt 5170 gram te wegen! Geen wonder dus dat het wat moeizamer ging om haar eruit te krijgen haha.

Baby blijkt macrosoom

We wisten dat we geen kleine baby zouden krijgen, Mart is met 39+1 met 4335 geboren, maar dit had niemand zien aan komen. Als de verloskundige mij vervolgens wil hechten, doet dit haar zoveel pijn dat we besluiten dit in het ziekenhuis te laten doen. Daar moesten we sowieso al heen omdat Lieke met dit gewicht ‘macrosoom’ bleek te zijn; ze had een te hoog geboortegewicht (boven 4500 gram). Hierdoor moeten ze haar glucosegehalte 12 uur lang in de gaten houden om te kijken of deze niet gaat dalen.

Verloskundige breekt middenhandsbeentje

De verloskundige rijdt achter ons aan naar het ziekenhuis waar ook de dokterspost zit om naar haar hand te laten kijken. Als ik de volgende dag bel om te vragen hoe het met haar gaat, blijkt haar middenhandsbeentje gebroken te zijn. Ze moet 6 weken herstellen, en dat door mijn bevalling!

Lieke heeft nog best lang last gehad van een gestuwd blauw hoofdje en ook heb ik het idee gehad dat de bevalling voor haar best heftig is geweest. De eerste paar weken kon ze enkel de rust vinden dicht tegen me aan, dag en nacht. Inmiddels zijn we een jaar verder. Dit jaar geen baby gehad op 24 februari, maar wel optimaal genoten van onze twee prachtige, vrolijke kindjes. Of er ooit nog een derde komt weet ik niet, voor nu is het wel goed zo met z’n viertjes, maar: ‘zeg nooit, nooit.’ Ik vind bevallen toch wel het mooiste wat ik ooit in m’n leven heb gedaan en zou het zo weer doen.

Deel je verhaal

Wil je ook graag je verhaal aan andere mama’s (to be) vertellen? Dat kan! Schrijf een blog (500 - 800 woorden) en stuur die naar redactie@wij.nl. Wie weet delen we jouw verhaal binnenkort op de kanalen van WIJ. Verhalen kunnen ook anoniem geplaatst worden. Let op: we delen geen verhalen die elders gepubliceerd zijn.