“Ik ben 39 weken zwanger als ik op afspraak ga bij de verloskundige. Na een check, zet ze ons voor de keuze: strippen of wachten. Na wat emotioneel gedoe (lees: tranen, want ik ben er behoorlijk klaar mee), lijkt het mij toch beter om te wachten.

Is dit een wee of harde buik?

In het weekend blijven vrienden eten. We doen de hele avond spelletjes en het is ontzettend gezellig. Gelukkig! Ik kan er weer tegen aan. Zondagochtend word ik rustig wakker en beleven mijn man en ik een fijne dag met ons zoontje. Als ik later in de keuken sta, voel ik iets. Huh? Wat is dit? Geen harde buik toch? Het is een vervelend gevoel. Ik laat niets merken, want manlief is sport aan het kijken en ik wil hem (nog) niet storen.

Tijdens het avondeten ben ik constant langs mijn man naar de klok aan het kijken. Ik probeer de krampen te timen. Hij ziet dat er wat aan de hand is en heeft mij meteen door. Het is begonnen! We blijven rustig, doen nog heerlijk ons kleine ventje in bad, lezen een boekje in de nieuwe kamer van zijn toekomstige zusje en stoppen hem in bed. Eenmaal beneden zet ik de tv aan. Opeens knapt er iets. Mijn vliezen breken. Ik doe snel een stap opzij, want alles is geïmpregneerd in ons vrij nieuwe huis, behalve ons kleed.

Haar hoofdje floept er zonder pardon uit

De verloskundige komt eraan en manlief wordt zichtbaar zenuwachtig. Bij de controle zit ik al op bijna vijf centimeter. Shit, dit had ik niet verwacht. Gelukkig heeft mijn man zijn ouders geïnformeerd en die komen snel. Na een ongemakkelijk praatje met mijn schoonvader, waarbij ik nog even een plas vruchtwater verlies en weer een nieuwe droge broek aantrek, gaan we eindelijk!

In de auto gaat het er heftig aan toe. Wat ben ik blij met mijn yoga- en pufles. Ik puf erop los. Eenmaal bij het ziekenhuis aangekomen, stap ik uit de auto en floep! De zwaartekracht doet zijn werk. Haar hoofdje floept er zonder pardon uit.

De verloskundige komt snel aanzetten met een rolstoel en samen met mijn man bevelen ze mij om te gaan zitten. Ik roep nog: ‘Dat kan niet, want haar hoofdje zit in de weg!’ Naar binnen dus en snel, want ik voel dat dit niet lang gaat duren.

Ons meisje wordt geboren in de lift

De spoedeisende hulp is vol. De verpleegkundigen kijken ons op de gang geschokt aan en staan aan de grond genageld. Blijkbaar nog nooit een vrouw zien bevallen?! We haasten ons door de gang op weg naar de derde verdieping, waar de verloskamers zich bevinden.

Ik heb mijn handen in mijn broek gepropt om wat ruimte te maken voor de kleine meid. Ik voel de navelstreng om haar nek zitten en probeer wat ruimte te creëren. Als we bij de lift zijn, floept ze er helemaal uit. Godzijdank wordt ze opgevangen door mijn broek die wij daarna meteen uittrekken. Dat levert meteen een gênante ontmoeting op met bezoekers die op dat moment in de lift staan. De verloskundige haalt de navelstreng van haar nekje en zo kom ik met ons meisje in mijn armen op de afdeling verloskunde terecht.

Eind goed, al goed

‘Hadden jullie geen doek om de baby in te wikkelen?’, roept de verpleegkundige ons toe. ‘Ehm nee, want ze is er daadwerkelijk pas twee tellen uit’, gil ik. Op de afdeling krijgen we snel een warm bed voor ons beiden. Ons meisje maakt het goed, godzijdank!

Na 1,5 uur mogen we naar huis. Daar ontmoeten we onze kraamverzorgende. Zij dekt ons toe en wenst ons een goede nacht. Vanaf dat moment weten we het meteen. Deze dame gaat ons goed in de watten leggen. Dat klopt ook. Wat een fijn mens! En wat zijn we blij met ons kleine meisje. Eind goed, al goed!”

Lees ook: Deze moeder is bevallen in een parkeergarage!

Ook je bevallingsverhaal delen?

Wil jij ook je bevallingsverhaal met andere mama’s (to be) delen? Dat kan. Stuur je verhaal (500 - 800 woorden) naar redactie@wij.nl en wie weet delen we jouw verhaal binnenkort via de kanalen van WIJ. Verhalen worden anoniem geplaatst.