De dag voor de bevalling wisten wij al dat we naar het ziekenhuis moesten, omdat ik zwangerschapsvergiftiging had. Ik was toen veertig weken en vier dagen zwanger. Maar, hadden we te horen gekregen: die zwangerschapsvergiftiging was niet heel erg. Bovendien had ik ook geen symptomen.

Overgeven na weeën: zwangerschapsvergiftiging

Die nacht ontstond er gerommel in mijn buik en twee uur na de eerste wee kreeg ik ontzettende hoofdpijn en moest vreselijk overgeven. We belden de verloskundige en die vertelde me maar even lekker te gaan douchen en daarna weer te bellen. Zogezegd, zo gedaan, maar toen ik me aan het aankleden was, moest ik weer spugen en mijn hoofdpijn werd ook maar niet minder. De weeën waren toen nog makkelijk weg te puffen en niet regelmatig. Toch maar weer de verloskundige gebeld, ze kwam naar ons toe. Na een urinecheck bleek dat het iets donkerder was dan de avond ervoor. De avond ervoor was mijn bloeddruk was 85 en op dat moment, nog geen 12 uur later, al 95.

CTG in ziekenhuis

We moesten dus naar het ziekenhuis. Snel alles ingepakt en de emmer mee voor onderweg. Eenmaal aangekomen bij de spoedeisende hulp (het was pas half 7 ’s ochtends) ben ik zelf nog naar binnen en naar de afdeling waar ik moest zijn, gelopen. Wij waren allebei nog in de veronderstelling dat we voor de zwangerschapsvergiftiging kwamen en niet om te bevallen. Ik ben zelfs nog in de wachtkamer gezet, omdat ze een kamer voor me moesten klaarmaken. Eenmaal in de kamer werd ik direct aan de CTG gelegd om mij en de kleine meid in de gaten te houden.

Infuus prikken mislukt door vocht vasthouden

Er werd bloed geprikt en ze probeerden een blaaskatheter in te brengen, maar dat mislukte. Ook het infuus dat ze daarna wilden prikken mislukte, want ik was helemaal opgezet van het vocht dat ik vasthield. Pas na vier keer prikken lukte het. Om acht uur vroegen ze ons of er ontsluiting gemeten was. Maar natuurlijk niet, dachten mijn man en ik. “Ik kom niet om te bevallen”, zei ik nog. Voor de zekerheid gingen ze het checken en toen had ik al vijf cm ontsluiting.

Vacuümpomp om kind te halen

Vanaf dat moment ging het heel erg hard met mij. Ik viel na iedere wee, die ik netjes wegpufte, weg. Om tien uur had ik al acht cm ontsluiting en probeerden ze weer een blaaskatheter te zetten. Dit keer lukte het wél. Toen ze mijn urine zagen komen, was het net zo donker als koffie. Er werd gelijk vocht aan mijn infuus gehangen. Rond half twaalf had ik tien cm ontsluiting en mocht ik gaan persen. Mijn man hield het computerscherm nauwlettend in de gaten. Rond twaalf uur zag ‘ie iets roods op het scherm komen. Hij dacht: dit kan niet goed zijn. Zeker omdat m’n weeën zwakker werden.

Ik weet daar niet zo veel meer van. Wat ik nog wel weet, is dat er opeens iets werd geroepen over een vacuümpomp en ik toen dacht: dit gaat niet goed, ze moet eruit. Nu. Ik had helemaal niet door hoe slecht het met mijzelf ging. Toch kon ik een oerkracht aanboren en binnen een halfuur was onze dochter er. Gelukkig kerngezond.

Niet goed worden na bevalling

Toen ze op mijn borst lag, voelde ik me opeens niet goed. Ik werd heel erg licht in m’n hoofd en heb geschreeuwd dat ze haar weg moeten halen bij mij. Achteraf kregen we te horen dat je bij 0.3 gram eiwitten al zwangerschapsvergiftiging hebt. Ik had 18 gram. Ik heb veel geluk gehad dat mijn lichaam het probleem zelf wilde oplossen en de bevalling in gang zette.

Na de bevalling heb ik nog drie dagen in het ziekenhuis gelegen en magnesium toegediend gekregen. Wat heeft mijn man in angst gezeten en wat was hij bang om mij kwijt te raken. We zijn ontzettend dankbaar voor ons meisje en nu, twee jaar later, is ze het mooie en liefste meisje (met pittig karakter!) wat je maar mag wensen. Helaas ben ik nooit meer de oude geworden. Ik ben iedere dag moe en raak heel snel overprikkeld. Als het druk om me heen is, raak ik de concentratie kwijt en moet ik goed nadenken over waar ik mee bezig was.

Ook je verhaal delen?

Wil je ook graag je verhaal aan andere mama’s (to be) vertellen? Dat kan! Schrijf een blog (500 - 800 woorden) en stuur die naar redactie@wij.nl. Wie weet delen we jouw verhaal binnenkort op de kanalen van WIJ. Verhalen kunnen ook anoniem geplaatst worden. Let op: we delen geen verhalen die elders gepubliceerd zijn.