Hierna wordt mijn bloeddruk gecontroleerd. Mijn hele zwangerschap is dat in orde, tot deze laatste keer. Mijn bloeddruk is te hoog. Voor de zekerheid ga ik langs de gynaecoloog en word ik aan de CTG-scan gelegd. De verloskundige en gynaecoloog vertellen mij dat de risico’s van mijn IVF-zwangerschap te groot zijn om onze baby te laten zitten. Ik zal worden ingeleid.

Een ballonnetje plaatsen

Een dag later, op 16 november, mag ik terugkomen om een ballonnetje te laten plaatsen. Het ballonnetje moet ervoor zorgen dat mijn ontsluiting minimaal 3 centimeter wordt. Als dat het geval is, dan kan de inleiding op woensdag 17 november beginnen. Het ballonnetje plaatsen verloopt soepel, maar vrij snel daarna krijgt ik krampen en denk ik dat de bevalling is begonnen. Volgens de gynaecoloog hoort dit erbij en ik word ik naar huis gestuurd. Ik doe de rest van de dag rustig aan en kijk lekker tv.

Op 17 november moeten we ons om 9.00 uur melden in het ziekenhuis. Rond een uur of half 7 staat mijn man Leroy op om onder de douche te gaan. Ik blijf nog heel eventjes liggen, maar vlak voordat ik wil opstaan knapt er iets in mij. Ja, mijn vliezen zijn gebroken. Yes! Een inleiding is niet nodig! Ik bel het ziekenhuis en zij geven aan dat ik gelijk mag komen, snel spring ik nog even onder de douche. Onder de douche beginnen de weeën, ik hoef ze niet eens te timen want ze komen achter elkaar door.

Geen kamer vrij in het ziekenhuis

De autorit naar het ziekenhuis is verschrikkelijk de weeën blijven komen en ik weet niet hoe ik moet zitten. Eenmaal aangekomen in het ziekenhuis is er nog geen kamer voor mij klaar, ik moet daarom in de wachtkamer plaatsnemen, terwijl ik de meest gekke dingen doe om die weeën maar op te kunnen vangen. Na drie kwartier is er eindelijk een kamer voor mij klaar. Ze laten direct het bad vollopen zodat ik mij even kan ontspannen. Alleen vind ik het helemaal niet fijn. Het is te klein, ik heb het te warm en mijn CTG valt constant van mijn buik. Inmiddels ben ik in een weeënstorm beland en ik heb geen idee hoe ik hiermee om moet gaan. Ik had vooraf bedacht dat ik rond ging lopen, op een yogabal zou gaan zitten, samen zou gaan puffen, maar het wordt helemaal niks van dit. Ik ga op bed liggen met mijn ogen dicht en zit voor uren achter elkaar in mijn eigen wereld. Leroy houdt constant mijn hand vast en mag niet van mijn zijde wijken.

Tijdens mijn bevalling op de baarkruk

Weeënstorm

Ik merk dat de weeën zo snel achter elkaar komen dat ik tussendoor niet meer op adem kan komen. Hierdoor krijg ik het zwaar. Er wordt mij een ruggenprik aangeboden, maar de eigenwijs in mij heeft het verboden. Ik kies voor een morfinepompje, het scherpe randje is er dan vanaf en ik kan mij weer beter focussen op de rust tussen de weeën door. Inmiddels krijg ik het welbekende poepgevoel, ik weet het zeker, mijn persfase is aangebroken. Helaas is de klinisch verloskundige niet aanwezig en ook niet bereikbaar. Gelukkig heb ik tussendoor mijn eigen verloskundige gebeld en heeft zij tijd om even langs te komen. Na anderhalf uur smeken en jammeren zegt mijn eigen verloskundige dat ik anders maar moet beginnen met persen, ik hou het gewoon niet meer. Nadat ik bijna huilend en schreeuwend roep dat de klinisch verloskundige NU moet komen, wordt ze eindelijk van de gang geplukt. Ze toucheert me nog één keer en ik zit inderdaad al op de tien centimeter.

Samen onze dochter aanpakken

De morfinepomp gaat uit, want dat mag niet tijdens de persfase en ik ga van bed af. Één ding weet ik echt zeker; ik wil niet op bed bevallen. Ik word op de baarkruk gezet en begin met persen, gelukkig gaat dit goed en voel ik goed aan wat ik moet doen. Onze dochter krijgt het een beetje moeilijk en de verloskundige geeft aan dat ik nog één kans krijg om haar eruit te persen, anders moet ik terug naar bed. Ik mag nog één keer alles geven wat ik in me heb en na totaal 30 minuten persen wordt ze geboren, onze dochter Maeve. Leroy zit de hele persfase achter mij en samen pakken we haar aan, wat een waanzinnig moment.

Maeve krijgt borstvoeding na de bevalling

Dubbele placenta komt niet los

Ik ga samen met Maeve terug op bed liggen en ze wordt gelijk aan de borst gelegd. Ondertussen wordt er geprobeerd mijn placenta te verwijderen, maar helaas zit deze hartstikke vast. Iets waar we vooraf al rekening mee gehouden hebben, ik heb namelijk een dubbele placenta en daarbij is de kans groot dat hij niet vanzelf los komt. Na een flinke dosis oxytocine in mijn been gebeurt er helaas nog steeds niks. Ik word naar de OK gereden en onder narcose wordt mijn placenta verwijderd. Twee uurtjes later ben ik weer terug bij Leroy en Maeve. Ik ben super trots als ik terugkijk naar deze prachtige bevalling die in totaal nog geen acht uur heeft geduurd.