Maandag 8 november rond 4.45 uur draai ik mij om in bed en voel ineens dat mijn ondergoed nat is. Niet gigantisch erg, maar ik ga wel even naar de wc om te plassen en schoon ondergoed aan te trekken. We kennen vast allemaal wel de meest charmante zwangerschapskwaaltjes: afscheiding en urineverlies. Ik ga er dus in eerste instantie van uit dat dat het is, al zag ik ook wel dat het geen afscheiding was.

Vliezen gebroken

Twee uur later heb ik hetzelfde. Weer naar de wc en schoon ondergoed aan. Nu begin ik wel serieus te denken dat het m’n vliezen zijn. Ik ben op dat moment 35 weken en 2 dagen zwanger. Ik blaas op mijn hand en voel het er weer uit komen. Ja, dat zijn mijn vliezen.

CTG-scan in het ziekenhuis

Ik bel de verloskundige, die hier niet veel later is en hetzelfde constateert. We moeten uiteraard naar het ziekenhuis, want het is nog te vroeg. In het ziekenhuis worden testen en onderzoeken afgenomen, maar er komt niks uit. Aan de CTG blijft het ook rustig, maar ik moet toch 24 uur blijven om het in de gaten te houden. Mocht het dan nog steeds rustig zijn, krijg ik een mobiele CTG mee naar huis en moet ik elke ochtend een hartfilmpje van de baby maken en naar het ziekenhuis sturen.

Harde buiken

Ondertussen zijn mijn vliezen in het ziekenhuis wel echt goed gebroken. Het blijft rustig, af en toe wat harde buiken, maar die had ik thuis ook. De volgende dag is het meer van hetzelfde. Ik heb wel onwijs slecht geslapen. De harde buiken komen en gaan, zijn af en toe gemeen, maar echt prima te doen. Ik zoek er dus niks achter.

Ik ben het helemaal zat op de kamer en ga met mijn vriend rond 13.30 uur naar beneden om wat lekkers te eten in het restaurant. Nu komen die gemene harde buiken ineens wel een stuk vaker, maar nog steeds zoek ik er niets achter.

Slijmprop verloren

Totdat ik ook ook mijn slijmprop en bloed begon te verliezen. We gaan maar naar boven. Net op het moment dat de verpleegkundige binnenkomt om te zeggen dat we naar huis mogen, zeg ik tegen haar dat ik denk dat er toch iets begonnen is. Ik word weer aan de CTG gelegd. Het is 14.30 uur en ik weet nu zeker dat dit weeën zijn. En ze zijn er ook meteen om de twee á drie minuten. Ja, het is toch echt begonnen.

Persen op handen en knieën

Tijdens de eerste keer ontsluiting meten, had ik zeven centimeter. De weeën worden natuurlijk steeds pittiger, maar ik kan mezelf goed oppeppen en moed in praten. Om 17.00 uur start ik met persen, in eerste instantie op m’n rug, omdat ze een elektrode moeten plaatsen, maar dit vind ik niks. Ik ving mijn weeën ook op handen en knieën op en wil ook op deze manier persen. Dit levert meteen meer resultaat.

Premature baby

Na een halfuurtje persen, wordt om 17.35 uur onze lieve, kleine Jolijn Sophie geboren. Ik pak haar zelf aan! Ze is natuurlijk officieel prematuur met 35 + 3 dagen, maar gedraagt zich vanaf het allereerste moment niet zo. Ze heeft geen ondersteuning nodig gehad, geen couveuse, helemaal niks. Ze had een mooi gewicht van 2778 gram. Ik ben aan de onderkant ongeschonden gebleven en heb niet veel bloed verloren.

Droombevalling

Dit was een bevalling zoals ik mij had gehoopt, maar absoluut niet op hadden gerekend aangezien onze middelste zoon heel groot was en uiteindelijk via een keizersnede is geboren. Onze eerste zoon is uiteindelijk wel vaginaal geboren, maar met behulp van een knip en een vacuümpomp. Zo’n bevalling als dit had ik dus echt absoluut nooit meer verwacht, maar wat ben ik blij dat het zo is gegaan! Na een kleine drie dagen mochten we naar huis en konden we gaan genieten. Het is zo’n poppetje!

Ook je verhaal delen?

Heb jij ook een bijzondere bevalling meegemaakt en wil je die graag met andere mama’s delen? Deel dan je verhaal (500-800 woorden) via redactie@wij.nl. Verhalen worden anoniem geplaatst. Let op: verhalen die elders al online verschenen zijn, worden niet gepubliceerd.