Op 19 januari zijn wij getrouwd. Als huwelijksreis gingen we 6 weken voordat de kleine zou komen nog even relaxen, want op 15 februari zouden we ook nog eens de sleutel van ons nieuwe huis krijgen (strak plannen, noemen ze dat).

Huwelijksreis en zwanger

Op de zondag voordat we weggingen, belde ik onze verloskundige: wat moeten we doen als de baby ineens komt? We verwachtten dat niet, maar stel dat: rijd je dan met gierende banden naar huis? Bel je 112? De verloskundige zei: “In jouw dossier kijkende wijst niets erop dat ze gaat komen, dus gaan jullie maar lekker van je huwelijksreis genieten.”

Zo gezegd, zo gedaan: op maandag 25 januari stapten we met onze hond Chase in de auto op weg naar een vakantiepark in Apeldoorn. Ik had wel wat kramp, maar iedereen heeft het altijd over oefenweeën én ik had een kleine kickbokser in mijn buik. Oftewel, ik had krampen niet eens benoemd naar mijn man.

Lees ook: Deze moeder dacht dat ze gewoon helse oefenweeën had

’s Nachts kramp zwangerschap

Eenmaal op het park deden we een verkenningsrondje. Na het eten zijn we lekker gaan slapen. Tot ik maandagnacht ineens zoveel kramp kreeg, dat ik maar op de bank ben gaan liggen. Ik wilde mijn man niet wakker maken, het leek me heel vervelend als hij wakker werd om niets. De volgende ochtend was er niks meer aan de hand, dus we zijn lekker op pad gegaan met de hond. We hebben 5 kilometer gewandeld en het was een heerlijke wandeling. Op een gegeven moment werd ik moe, dus toen zijn we lekker gaan relaxen. Een beetje puzzelen, tv kijken, spelletje spelen en lezen.

Krampen wegademen

’s Avonds maakte ik Kip Siam en na de laatste hap zei ik: “Pfff, onze dame houdt er niet van denk ik. Ik heb toch een pijn in mijn buik ineens.” Ik plofte op de bank, maar de krampen namen toe. Op een gegeven moment was het zo heftig, dat ik ze weg moest ademen. En toch dacht ik nog steeds: dit zal wel niks zijn. Ik was tenslotte pas 34 weken onderweg.

Weeën timen

Na een tijdje moest ik van mijn man de verloskundige bellen. Ik vond het nog steeds onzin, want het zakte steeds af - na 6 minuten. Van de verloskundige moesten we het een uur lang timen en dan terugbellen. Uiteindelijk vond ze dat we toch maar even naar het ziekenhuis moesten, want ze kon er niets mee op afstand. We hebben de hond in de auto gezet en zijn naar het ziekenhuis gebleven. Chase en mijn man bleven in de auto wachten, het was slechts controle.

Getoucheerd: ontsluiting

Om half 11 werd ik naar binnen gereden en aan de monitor gelegd. Ik werd getoucheerd en ze zei dat ik al 2 centimeter ontsluiting had en dat we het even 2 uur zouden aankijken of het door zou zetten. Ik belde mijn man dat hij iets voor de hond moest regelen en naar me toe moest komen. Chase is naar het huisje gebracht en we hebben mijn ouders in Alkmaar gebeld, zij hebben de hond uiteindelijk opgehaald. Daarna kwam mijn man naar mij toe op de kraamafdeling, waar ik lag.

Bij de tweede keer toucheren bleek dat ik al 4 centimeter ontsluiting had en dat onze dame eraan zou komen. Ook zei de verpleegkundige: “Jullie zijn nét een halfuur 34 weken, dus we gaan haar ook niet meer tegenhouden.” We vonden het zelf wat gek klinken, een half uur 34 weken, maar ze legde uit dat ze ergens een grens moeten trekken.

Bevallen in bevalbad

We werden naar het bevalbad gebracht op de afdeling verloskunde en toen ging alles in een soort roes voorbij. Ik heb 6 uur lang weeën opgevangen, terwijl mijn man van mij nog wat moest rusten. Toen begon het gevoel dat ik niet tegen kon houden en ineens wist ik: dit is waar ze het altijd over hebben. Ze zeiden dat ik uit bad en op bed moest, omdat onze kleine meid 6 weken te vroeg kwam. Ze wisten niet óf en zoja wat ze eventueel zou mankeren. Vanaf het bed konden ze er beter bij, mocht er iets aan de hand zijn.

Vliezen werden gebroken

Na nog een half uur weeën hebben ze mij gestript, omdat ik bleef hangen op 4 á 5 centimeter ontsluiting, maar dat deed niks. Om half 8 hebben ze mijn vliezen gebroken en toen ging het snel, héél snel. Onze prachtige Bodi werd met haar 2200 gram geboren op 27 januari om 08.11.

NEO-afdeling ziekenhuis

We hebben één week in Apeldoorn op de NEO-afdeling gelegen, wat een geweldig en fijne ervaring was. De mensen daar zijn ontzettend lief en betrokken. Na die week zijn we naar de NEO in Alkmaar gegaan en daar hadden we een tegenovergestelde ervaring. Die week daar, daar hebben we flink wat emotionele schade van gehad, en ik nog steeds.

Na 2 weken mochten we EIN-DE-LIJK haar ‘grote broer’ Chase ophalen bij mijn ouders. Dat was voor ons een heel emotioneel moment. Chase doet het super goed met Bodi, daar zijn we echt mee gezegend. Het is een hele reis geweest en absoluut niet zoals je als nieuwbakken married couple voor je ziet, maar we staan er wel met z’n vieren en we zijn intens gelukkig met zo’n gezonde dame die ondertussen alweer ruim zes kilo is.

Ook je verhaal delen?

Heb jij ook een bijzondere bevalling meegemaakt en wil je die graag met andere mama’s delen? Deel dan je verhaal (500-800 woorden) via redactie@wij.nl. Verhalen worden anoniem geplaatst. Let op: verhalen die elders al online verschenen zijn, worden niet gepubliceerd.